trochę się chyba wątki pomieszały.

Spróbuję naprostować.

Zacznijmy do tego nieradzenia sobie. Pani mi przypisuje pogląd, którego ani nie wyraziłem, ani nie podzielam.

Ja w ogóle nie podejmuję się rozważania skąd się bierze uzależnienie i jaka jest w tym rola uzależnionego. A już zwłaszcza z Panią o tym nie zamierzam dyskutować.

Ja cały czas (wyciągając wciąż przykład Casha) porównuję. Tych, którym się udało i tych, którym się nie udało.

I ubolewam, że dla popkultury ciekawsi są Ci co im się nie udało. Widzę w tym swoistą radochę, że ktoś miał wszystko , a i tak nie lepiej skończył niż wujek Stefan, w którym się wódka w drugie święto zapaliła.

Proszę zauważyć, że cały przemysł budowany wokół celebrities tak naprawdę nastawiony jest na poszukiwanie nieszczęścia. Małego (bo komuś, za przeproszeniem, pierś się wypsła), albo dużego – że proszę taki znany ktoś, a ma chorobę nieuleczalną. Czy Diana byłaby tak popularna, gdyby miała z tym sklepikarzem troje dzieci? Jakoś nie wydaje mi się.

Kultura amerykańska, napędzana dążeniem do sukcesu jest troszkę inna. Może to tłumaczy marzenie o tym, że Elvis nie umarł. Nie wiem, nie znam się.

Co zaś do języka migowego, to mogłoby to być dla jednych szczęściem, a dla Pani koszmarem, gdyby się Pani nauczyła. Po prostu to środowisko zawsze było szczególnie podatne na chorobę alkoholową. Nie mam, od lat, kontaktu z młodzieżą, ale obawiam się, że inne uzależniacze też się mają nieźle.

Terapia w tym środowisku nie jest przesadnie rozwinięta, obawiam się.

Ale jakby Pani w to weszła, to już by Pani na nic innego czasu nie miała. Dla nich bym tego chccial, ale czy dla Pani?

Nie wiem i nie wiedząc – pozdrawiam