Czasem mi też się wydaje, że wszyscy jesteśmy jakimś rodzajem towaru…

Pocieszam się tym właśnie, że może jednak ta świadomość choć trochę redukuje skutki. Że można wtedy na coś wpływać, o ile ma się ją ma.

Ciekawe ile osób nadal żyje z Elvisa?

Czy mają jakikolwiek poziom refleksji sprzedając choćby popielniczkę z jego twarzą?

Znajomy mi mówił, że w Watykanie można było wiele lat temu kupić popielniczkę z twarzą Jana Pawła II… namalowaną na dnie…

Z twarzą Elvisa można pewnie pojechać jeszcze dalej… Tylko dla mnie to już i tak jest o wiele za daleko…

A tak z drugiej strony, to tak wiele osón marzy, żeby stać się towarem na taką skalę. Bo widzą przed tylko wspaniałości, a po bywa często za późno.

I tak to się kręci…

Na różnych poziomach. W różnej skali.

A za zaproszenie dziękuję. I tak zawsze czytam co piszesz.
Zacznę Ci się więc wtrącać :)