Konkrety, niestety, są słabością napotkanych przeze mnie dotychczas przeciwników kar fizycznych.
Bo teorie są piękne. Jak socjalizm na przykład.
A szczere oburzenie i pragnienie pokoju — zawsze szlachetne.

Ciekawe, że dotąd nigdy nie spotkałem kogoś, to napotkałby model “niefizyczny” w rodzinie z liczbą dzieci większą niż trzy.
To oczywiście może świadczyc o tym, że rodziny wielodzietne są z gruntu siedliskiem patologii, a odpowiedzialny, światły i wrażliwy człowiek wielu dzieci nie ma. Taki poględ to nic nowego, ale na moment go odłóżmy na bok, nie analizując jego sensowności.
Może też wynikać z tego, że obracam się w specyficznym towarzystwie, a częstość występowania rodzin wielodzietnych w społeczeństwie jest tak mała, że trudno o reprezentatywną próbę wśród ludzi napotkanych.
Może jednak wynikać z tego, że wrodzone cechy ludzi umożliwiające przeprowadzenie takiego właśnie procesu wychowawczego nie są powszechne — i przy większej ilości dzieci “trafi się” takie, z którym dobrym słowem się nie załatwi wszystkiego.
Może też wynikać z tego, że w rodzinach niewielkich daje się ograniczyć lub wyeliminować pole konfliktów. Ludzie bardziej żyją obok siebie, niż ze sobą — i to pozwala rozwiązać każdy problem metodami dyplomatycznymi.

Przyznam, że ogromna większość interwencji rodzicielskich u nas wynika z bezpośrednich lub pośrednich konfliktów czy rywalizacji między samymi dziećmi.

Na koniec — ja się tych konkretów dopominam, bowiem ja jestem ojcem praktykującym, nie zaś studentem ojcostwa.