Piszesz dość podobnie do Dariusza Rosiaka z dzisiejszej Rzepy. On ujął rzecz tak: Klapsy wymierzamy, gdy wpadamy w furię i nie kontrolujemy się – nie znam żadnego normalnego człowieka, który uderzyłby swoje dziecko na spokojnie.

Otóż, proszę sobie spróbować to wyobrazić, są tacy ludzie. Ja znam jednego z pewnością: mój ojciec. Jak daleko sięgam pamięcią – karcił mnie i moje rodzeństwo zawsze na spokojnie, poprzedzając lanie dialogiem który można by porównać do rozprawy sądowej. Z miejscem na obronę i przyznanie się do winy. A przede wszystkim na zrozumienie błędu. Dodać sprawiedliwie trzeba, że akurat mama odpowiada precyzyjnie opisowi p. Rosiaka. Gdy wpadła w furię, można było od niej oberwać dowolnym przedmiotem z tych pod ręką. Tyle, że nigdy bym tych jej zachowań nie nazwał karceniem. Ani nawet wychowywaniem. Emocje akurat w tej dziedzinie są wyłącznie szkodliwe.

Gdy mowa o krzywdzie, muszę wspomnieć, że i wtedy i dziś, po latach, nie chowam żadnej urazy wobec ojca i jego wymiaru sprawiedliwości. Ale pomimo (niełatwego) zrozumienia i wybaczenia, tkwią we mnie boleśnie okrutne, choć zwyczajnie głupio rzucane na wiatr słowa mojej matki. I wiem, że nie jestem w tym wyjątkowy.

Przed błędami rodziców, którzy nie umieją panować nad swoimi emocjami nie uchroni żadna ustawa; a nawet całodobowy nadzór policyjny. Za to penalizacja rozumnego i odpowiedzialnego karcenia może być niepowetowaną stratą — dla dzieci.

Jeszcze poruszę jeden aspekt z definicji przemocy:
Gama zamierzonych działań człowieka mających na celu kontrolowanie i podporządkowanie drugiej osoby jest bardzo szeroka. Widziałem rodziny, podporządkowane i kontrolowane samodzierżawnie przez jedną osobę, bez jakiegokolwiek uderzenia, bez podnoszenia głosu nawet. Widziałem rodziny, w których taką osobą była babka, lub matka. Widziałem i takie, w których pozycję króla zdobywało dziecko.
W tych rodzinach byli ludzie zniewoleni, złamani, skrzywdzeni.
To przemoc?
Jaki na to paragraf?

Z drugiej strony — proszę mi wytłumaczyć, jak może funkcjonować rodzina bez kontrolowania i podporządkowania potomków rodzicom?
Demokracja?
A co z ustawową odpowiedzialnością rodziców za dzieci?
Jakże odpowiadać mam za jakąkolwiek dziedzinę, której nie kontroluję?

O właściwym rozumieniu karcenia i odróżnieniu go od bicia — wspominam na samym początku swojego tekstu; bardzo dobrze napisał o tym także jerzy Maciejowski. Polecam.

Bo niestety, odbieram kolejne perory zwolenników ustawowego ściagnia rodziców za karcenie fizyczne dzieci, jako atak na słomianego luda.