Borsuk je własne jaja.

Jarecki zainspirowany Borsukiem przypomina tekst o kurach.

To i Pan Y by chciał coś o tych kurach, skoro takie fajne i nietrefne. Ale dzień miał kiepski i weny w nim nie ma.

Jedyne co dobre w tym dniu, to tylko to, że N, choć rozedrgany na tle rodzicielskim, pewnego uspokojenia doznał, bo go ksiądz niespodzianie kolędą zaszczycił, co na tego klerykała dobrze podziałało. Pomodlili się w kwestii dziecka i trochę mu odeszło.

Więc jak Y zacząl jęczeć, że teraz taki jest trend, a w obrębie trendu tendencja, żeby o kurach, to pogmerał w papierach wirtualnych i wydłubał prawdziwe orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie kur.

Jeden znajomy (i uczony wielce) prawnik jemu to podesłał i twierdził jakoby, że to bardzo dobre, z prawniczego punktu widzenia, orzeczenie jest. Możliwe, Pan Y się nie zna, zwłaszcza zaś nie zna się na prawniczych orzeczeniach za bardzo, ale jak przeczytał, to mało się mu bufor pamięci nie zapchnął.

A ponieważ, wedle N, prawa autorskie orzeczeń nie chronią, więc postanowił się podzielić.

Orzeczenie Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 listopada 1993 r.
III ARN 69/93

Zaliczki na poczet podatku dochodowego z działów specjalnych produkcji rolnej powinni wpłacać ci podatnicy, którzy z tej produkcji osiągają dochód, bowiem to właśnie osiągnięcie przychodu jest istotą podatku dochodowego.

Normy szacunkowe ustalone przez Ministerstwo Finansów odnoszą się najwyraźniej do kur dorosłych (właściwych), nie zaś do jednodniowych kurcząt, których chów przez kilka miesięcy nie tylko nie daje żadnego dochodu, a jeszcze obciążony jest licznymi kosztami.
Ustawodawca używa pojęcia “kura” wcale nie zastrzegając, by pojęcie to odnosiło się również do “kurcząt”.

Różnice między tymi dwoma pojęciami mogą opierać się na kryteriach biologicznych (np. odmienność upierzenia, ułapienia, udziobienia i in.) mogą być wywiedzione z kryteriów matematycznych (jest przecież rzecz normalną, że w stadzie kur nie wszystkie kurczęta osiągają wiek dorosłej, tj. właściwej kury, choćby w rezultacie tzw. padania), jednakże decydującym wydaje się być kryterium fiskalne, wywiedzione z okoliczności, iż celem istnienia kury właściwej jest przynoszenie przychodu hodowcy, a społeczeństwu korzyści, natomiast celu takiego nie można przypisać bytowi małych kurcząt, jakich istnienie nie może łączyć zaledwie z ekspektatywą przyszłych dochodów dla hodowcy, których jednak wymiar nie może być wcześniej w sposób pewny określony.

Nie ma, zatem żadnych podstaw by twierdzić, iż polskie prawo podatkowe nie widzi żadnej różnicy między “kurą” a “kurczęciem”, i na tej podstawie domagać się wpłacenia zaliczek od nieistniejących dochodów.

Art. 24 ust. 1 i 4 wyraźnie stwierdza, że dotyczą one tych podatników, którzy owe dochody osiągają.

Można tu zresztą wskazać na orzeczenie Sądu Najwyższego III ARN 50/92, które wyraźnie stwierdziło, iż fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca.

Dodać należy, że Pan Y zrozumiał, czemu u N tak rzadko na stole gości drób.

Teraz czeka na orzeczenie, które mu wyjaśni, jaki jest cel istnienia N.