Wczoraj w TVP2 przedstawiono w pigułce polską politykę. A to w programie Tomasza Lisa. Po przeciwnej stronie rządowych reprezentantów zasiedli zjednoczeni w sprawiedliwym proletariackim gniewie posłanka PiS Aleksandra Natalli Świat i Jan Guz, przewodniczący OPZZ. Posłanka dopiero niedawno tym gniewem zapałała. W odróżnieniu od pana Jana, który już w latach osiemdziesiątych edukował młodzież w OHP podlaskim, zgłębiając jednocześnie nauki polityczne na Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR. Uczelni kształcącej kadry komunistycznej władzy w latach 1984 – 1990. Już wówczas czynnie reprezentował “lud pracujący miast i wsi”. Nie musiał zatem nadgorliwością nadrabiać straconego na prawicy czasu.

Posłanka musiała. Kiedy jej więc pani Bochniarz odczytała stanowisko Gosiewskiego o pomostowych emeryturach, przedstawione w czasie, kiedy wespół z Lepperem wicepremierował pisowskiemu rządowi, a które jest identyczne z reprezentowanym przez obecny rząd, podniosła nikczemność dzisiejszej władzy. Bo wytykanie hipokryzji, to nie jest według pani poseł właściwy dialog o sprawach istotnych dla ludu pracującego miast i wsi. Polskiego ludu, który pani poseł teraz wespół z panem, obecnie, Guzem reprezentuje. Teraz należy z powagą odrzucić opinie medyków i pryncypialnie podejść do sprawy. Prawa bowiem do emerytury pomostowej należą się tym, według najnowszego przekonania pani poseł , którzy je dotąd mieli.

Takiego poglądu teraz pani poseł merytorycznie broni z takim samym ogniem w oczach, z jakim by go przed rokiem jeszcze zwalczała. Wtedy bowiem jeszcze była przedstawicielką prawicy o wyraźnie antykomunistycznych zapatrywaniach. Teraz, przejąwszy zapatrywania siedzącego obok pana Guza, dla dobra Polski żąda płacenia rocznie dziesiątków miliardów złotych piszpannom, które osiągnęły stosowny wiek oglądając przechodzących pod oknami ich biur, umęczonych podziemnym trudem górników. Zaiste, wielce frustrujący widok. Odbierający chęć do pracy. Ba, do życia.

I to wszystko pokazano w publicznej TV, której się zarzuca stronniczość. Telewizji Urbańskiego, przez nieżyczliwych porównywanej do telewizji Kwiatkowskiego czy nawet znacznie gorzej. Okazało się wczoraj, że niesprawiedliwie.

Albo niektórzy politycy tak się dalece w rolę aktorów “pijarowskiego” spektaklu wczuli, że już nie są w stanie rozpoznać mimowolnego komizmu przedstawienia w jakim uczestniczą. Chyba, że się diametralnie przeistoczyli. Po spożyciu przystawek, jakie im w niedalekiej przeszłości zaordynowano, to rzeczywiście nic dziwnego.