Deklarujemy głośno swój dyzgust dla komuny. Ba, mianujemy się zdeklarowanymi prawicowcami. Za lewicę uważają się ludzie towarzysko, rodzinnie lub intelektualnie powiązani ze starym reżimem, tając jednak raczej rzecz przed sąsiadami. Albo odwrotnie, obnosząc się z lewicowością histerycznie.

Jednocześnie uważamy, że powinna istnieć jakaś instancja, która zakaże. Do której się można odwołać. Jak niegdyś do partii. Wywalony z roboty pijak szedł tam właśnie. I tam na ogół znajdował zrozumienie i wsparcie. Tam się też udawali ludzie, którzy się uważali za skrzywdzonych. I komuna zawsze po ojcowsku nas traktowała. To my byliśmy dla niej najważniejsi, wspaniali, jedyni, nieskazitelni mimo pewnych, nieznaczących jednak dla niej niedoskonałości.

Teraz takiej instancji nie mamy. Ale Lepper na przykład, otrzymawszy wyrok za pomówienie, udał się do Strasburga. Tam ma swój partyjny komitet lub jego substytut, erzac właściwie.

Jeżeli się nam coś nie podoba, uważamy że trzeba tego zakazać. Nie zachwycają nas zbyt swobodne reklamy, nazbyt nas pobudzają nadmiernie podkasane gwiazdki, głupota szukających rozgłosu “twórców”, żądamy aby tego ktoś zakazał. Kto, teraz nie wiadomo.

Populistyczny związek zawodowy, forsujący strajk w Ornontowicach, stara się taką drzemiącą w nas chęć zakazywania pobudzić. Demonstruje w tym celu chóralne śpiewy, bądź to w wykonaniu górników, bądź ich żon. Wszystko w nadziei, że ktoś zakaże zarządowi spółki dbać o interesy swojej firmy. Bo ów zarząd jest zły. Jeżeli się do ich protestu nie przyłączy rząd, też będzie zły. Bo nie prawo a nasza sprawiedliwość ma mieć zastosowanie. Prawo bowiem sformułowali ludzie źli, wykształciuchy, obcy. Ci wreszcie, którzy czytać i pisać potrafią.

Na fali chęci istnienia takiego zakazu, wzmocnionej ujawnionymi bezeceństwami chciwej i bezwzględnej postkomuny, wypłynął populistyczny rząd poprzedniej kadencji. On obiecał zakaz. On demonstrował awersję do instytucji obywatelskich moc zakazów władzy osłabiających. On zapowiadał wymiecenie żelazną miotłą tego, co wszyscy uważaliśmy za złe w naszym życiu. Niestety, żubra tylko pokąsał. Przy okazji różni jego faworyci okazali się ludźmi o marnej reputacji.

My zaś nadal szukamy. Niech ktoś Żydom zakaże wspominania swojego nieszczęścia, przede wszystkim tego przez nas zawinionego. Niech ktoś nas uratuje od chciwości kapitału. Niech nas ktoś uwolni od… nas samych.

Bo to nie my, raby boże a oni są winni naszej moralnej marności. Oni, to znaczy ci, którzy by chcieli abyśmy sami na siebie zarabiali, sami siebie oceniali, sami rozwiązywali swoje dylematy. Abyśmy byli dorośli. Chcą więc abyśmy podobnie się zachowywali jak ci, za których się uważamy. Bo przecież my wiemy, że elegancko jest być światowcem, nowoczesnym, otwartym, kordialnym. Ale dobrze mieć za sobą kogoś, kto wesprze, wskaże, zakaże. Bośmy w istocie słabi i tchórzliwi. My, ułani.