Ten fascynujący wątek na Quora.com to mój czytelniczy faworyt mijającego roku. No dobrze, ale grudnia to na pewno. Polecam zamiast (albo obok) najlepszych książek, jakie udało Wam się ostatnio przeczytać. Polecam każdemu wierzącemu i każdemu niewierzącemu. Oraz wszystkim, którzy traktują sprawę na tyle serio, że taki podział uważają za dowodzący po prostu lenistwa umysłowego oraz lenistwa duchowego – w duchu dewizy, że wniosek to tylko punkt, w którym odechciewa nam się drążyć dalej, i nic merytorycznie ponad to.

Wśród wielu innych zdziwień po tej lekturze (118 wypowiedzi, jak dotąd), dwie sprawy zastanawiają mnie w sposób szczególny:

• Z jakiego powodu wielu zdeklarowanych ateistów przeczytało cały Stary i Nowy Testament więcej niż raz? Jak na moje oko, powinni mieć dość, nomen omen, na amen, po kilku pierwszych księgach.

• Jaki jest (i jakim cudem, jeśli jest) związek przyczynowo-skutkowy (lub jakikolwiek inny związek) pomiędzy nabyciem lub utratą ateizmu (lub wiary) a przeczytaniem Biblii czy jakiejkolwiek innej świętej księgi?

Zawsze myślałem, że można stać się wierzącym albo niewierzącym na skutek osobistych, lub choć znanych z bardzo bliska, doświadczeń świata i ludzi. A i to jeszcze zależy na czym się skoncentrować w tym doświadczaniu, więc i to nie takie proste i oczywiste, jak by się zdawało.

Ale żeby od samego czytania świętych ksiąg (jakichkolwiek) doznać daru wiary lub niewiary (albo się umocnić w jednym lub drugim), to, prawdę mówiąc, bardzo, ale to bardzo dziwne! Osobiście po takiej lekturze ograniczyłbym się do wyrobienia sobie zdania o ludziach (i ich czasach), którzy owe księgi pisali, przepisywali i kompilowali przez tysiąclecia.

Ale i tak lekturę całego wątku bardzo polecam, jako swoiste, bo nieco przekorne, a przez to inspirujące do poszukiwań, duchowe wprowadzenie w nowy rok 2014, który oby był lepszy niż 2013, czego Państwu serdecznie życzę.

Szczęśliwego całego nowego roku!