Tak, Waldemar.

ale Waldemar – ten Waldemar to rozumie, pomoc sąsiedzko-rodzinna, pieczenie i dzielenie chleba, o !

_{prezes,traktor,redaktor}

ma u mnie plusa.

Ta przenośnia wychwycona świetnie przez p.Radeckiego jest dla mnie doskonałym przykładem.

Przykładem na różnice w cywilizacji nazwijmy to germańsko/anglosaskiej i słowiańskiej.

Te pieczenie chleba to jest właśnie przepaść mentalna pomiędzy tym całym syfem, który płynie do nas z Zachodu, w zakresie syfu, któremu nie chcemy i nie musimy się podporządkować.
Nawet na przekór środowiskom reprezentowanym tu umownie przez Waldemara Kuczyńskiego, tak Waldemara.

Bo to jest właśnie wojna o światopogląd i ducha kształtowanie.

Z jednej strony fabrycznego niewolnika i jego arystokratycznej, reprezentującej go elity, narzucającej system poglądów i zachowań i z drugiej mieszanka sarmacko-włościańska.Pana na zagrodzie. Choćby zagroda była, jak znaczek pocztowy.
I wtedy p.Waldemar, tak Waldemar, ma u mnie mimo wszystko przerąbane.

oraz zapętlenie, wzajemne zwrotne.
Co do pana Waldemara, tak Waldemara to mam o nim zdanie takie a nie inne.
I tyle.

Myślę, że John jednak nieźle kombinuje, choć pieczenie chleba i sam chleb nie jest dla nas (Polaków) najszczęśliwszym przykładem. John – staram się racjonalizować jego zachowanie – myśli sobie tak: każdy ma jakieś zadanie, każdy jest po coś potrzebny; żyjemy wspólnie, jesteśmy indywidualistami albo wiedziemy życie zbiorowe. Jeśli ja będę robił na swój użytek coś, z czego ty żyjesz, to jest to niemoralne i per saldo szkodliwe. Poza tym za chwilę może dotknąć to mnie, tzn. mojej profesji. Oczywiście, rolę usługodawcy może przejąć państwo, ale mogą też prywatni przedsiębiorcy – to jest temat na odrębną dyskusję. Istotne jest jedno, nie strzyż się na fajerę, bo za rogiem jest fryzjer. Fryzjer zwróci ci zarobione pieniądze, kiedy będzie chciał uszyć płaszcz, bo ty akurat jesteś krawcem. Cywilizowane kraje, którym obca jest komuna mentalna, decentralizują zaspokajanie potrzeb i dzielą pracę.

Wstyd się przyznać, ale nie wykluczam :-) I nie chodzi o to, że ja za czas poświęcony na klamkę mógłbym zarobić na kilku ślusarzy. Chodzi o coś zupełnie innego :))))

Tak jest!
John dokładnie tak sobie kombinuje.
Ale to jest rozumowanie fałszywe.
Coraz mniej jest zawodów których można się nauczyć i… pracować do emerytury.
Coraz więcej rzeczy możemy zrobić samodzielnie, lub z pomocą sąsiadów (bo mamy coraz lepsze i tańsze narzędzia).
Jeśli John liczy na to, że do końca życia będzie robił to co robi, to ma przechlapane.
Lepiej by zrobił, gdyby nauczył się samodzielnie obsługiwać ten piekarnik.
A potem zatrudnił w fabryce piekarników ;)

To chyba rzeczywiście zderzenia cywilizacyjne. Jak śwagier przerabiał stodoły w Belgii na domy, to Belgowie nie mogli zrozumieć, ze czterech gości robi budowlanke, elektryke, hydraulike i na koniec wykonczenówke. I wciąż sa to ci sami czterej goście. Na wyjazdach w zagraniczne dzikie miejsca, jeżdzimy z paliwkami, kocherem i produktmai, z których potem gotujemy. Zagramaniczniaki – zachodniaki mają gotowe zarcia, a jak nie maja, to szukaja knajp.

Chyba istotne jest, aby wszystko miało umiar. Nie da sie sprowadzić całości produkcji do chałupnictwa, nie ma też co przesadzać w wielkoiprzemysłowością wszystkiego. Ale zdziwienie Johna nie świadczy tyle o tym, ze jest dupą wołową, tylko że ma troche poprzestawiane w głowie. “Amoralność” pieczenia chleba… Jak tak dalej pójdzie, to amoralne będzie nie udawania się z potrzebami ciała do domów publicznych. ;-)

jeśli by tak było (w sprawie dzielenia tej pracy) nie święciłyby w Wlk.Brytani takie programy tv jak :
“Jamie w domu” – bardzo popularny cykl programów o gotowaniu z elementami
ogrodnictwa w mikroskali – gospodarz programu, młody i bardzo praktyczny człowiek
pokazuje jak na balkonie wyhodować większość podstawowych warzyw z dorodnymi ziemniakami włącznie.
A inny program znowu udziela szczegółowych wskazówek jak łatwo można
wyhodować sobie chmiel ? by przygotować antidotum na bezsenność itp.
O powszechnym używaniu transportu rowerowego (by nie płacić za publiczną komunikację/już nawet nie wspomnę.
Obywatele cywilizowanych krajów, o których pan wspomniał są bardzo pragmatyczni i tyle.
Zachowanie Johna ma dla mnie raczej podłoże czysto emocjonalne, które wygrało
z pragmatyzmem.
pozdrawiam

ps.mnie też interesuje los tej klamki:)

Ja myślę, że jakby tak uczciwie przyjrzeć się gospodarce Francji czy Brytanii (w której powszechnie wozi się ciuchy do pralni, zamiast prać we własnej pralce, o ile wiem) to wyszłoby na moje.
Wiemy jeszcze ze szkół, że te gospodarki kręcą się na usługach, nie na produkcji.
Co jest słusznie i naukowo.

A te usługi, to w niemałej części to, co u nas robimy sami, lub w ramach pomocy rodzinnej i sąsiedzkiej.

Bo jak mam kłopoty z komputerem, nie wzywam fachowca (cena usługi + VAT), tylko tatę – informatyka. Jak trzeba naprawić kontakt, nie wzywam fachowca (+VAT), tylko robię sam, albo wołam szwagra (on po elektryku jest, choć pracuje w innej branży), meble na wieś przewiozę pożyczonym od kumpla kombi, a nie zapłacę fachowej firmie (+VAT). Obiad robi mi co dzień żona, nie jem jak każdy człowiek zachodni na mieście (+VAT).

To wszystko jest praca. Praca, która funkcjonuje na warunkach prekapitalistycznych. Wymiana barterowa, opłaty w naturze, czy jakaś inna współpraca w ramach klanu czy gromady. Jak zwał tak zwał.

Przez to całe sektory usług znikają z naszej gospodarki. Nie ma ich w PKB, nie wzbogacają budżetu państwa.

Rzecz jasna, to nie dotyczy tylko archaicznych relacji międzyludzkich.
Przecież kupując używane ubranka dziecięce na allegro, również unikam oficjalnej, opodatkowanej usługi typu “lumpex” (jaka miła nazwa, swoją drogą).

I dlatego coraz częściej się mówi o opodatkowaniu (i zapewne oskładkowaniu) sprzedaży, także drobnej, na serwisach aukcyjnych.

Gdy w ramach pomocy sąsiedzkiej ja sąsiadowi strzygę trawnik, a on myje mi samochód, z punktu widzenia fiskusa, tworzymy szarą strefę, świadcząc usługi bez obowiązkowych podatków i składek. To samo, gdy wymieniam się usługami z żoną.
Powiedzmy, że utrzymując żonę, poniekąd “płacę” jej za usługi świadczone w domu. Toż ja ją zatrudniam na czarno! Ani ZUS, ani VAT, ani kodeks pracy… Granda!

Nasi władcy z pewnością prędzej czy później się tym zajmą.

Od dłuższego czasu pieczemy chleby domowe. Rozpaskudziliśmy się! Najważniejszym powodem jest smak a nie ekonomia, choć i ta w praktyce okazała się ważna. Nie ma na rynku chleba w którym jednocześnie są migdały, kminek, czarnuszka, dynia, słonecznik. Oraz mąka orkiszowa…

Jeśli nie ma takiego chleba, to sobie go upieczemy! A leniwi piekarze, którzy dodają polepszacze (sproszkowane włosy ludzkie, kupowane u fryzjerów albo sproszkowana szczecina świńska, kupowana w rzeźniach – mniam, mniam!) niech pójdą z torbami i zabawią się w kaletników.

Jeszcze trochę i zacznę wyrabiać wędliny na własny użytek, bo wkurza mnie osuszanie każdego plasterka szynki ręcznikami papierowymi!

Smacznego! Precz z zakazami!

Mój teścio ostatnio zaczął eksperymentować z pieczeniem chleba.
I ma coraz lepsze wyniki!
Jak tak dalej pójdzie, to może też się przerzucimy?

Smacznego!
Precz z zakazami!
Tak jest!!!

Pozdrawiam

PS. próbowaliście już z zakwasem? Bo my na razie na łatwiznę idziemy – na drożdżach.

No, w końcu się do Ciebie doczłapałam. :)

Pyszny tekst, że tak zagaję. Pięknie obrazujący wdrukowanie schematów w głowy wyznawców drugiej fali.

Jak, tak sobie czytałam, to parę rzeczy wylazło z zakamarków pamięci.

Jedna z nich, to przypatrywanie się jak dzięki pomysłom i uporowi jednej (!) osoby (nie, nie mojej osoby), można zmienić sposób myślenia i działanie niewielkiej społeczności.
Wieś, bida z nędzą. Każdy niby coś tam ma ale nikt nie ma tyle, żeby mógł zrobić to, co chce. I człowiek (jeden), który najpierw zaczyna kojarzyć pary na zasadzie: “Józek ma traktor ale nie ma siewnika, Jasiek ma siewnik, ale nie ma już traktora”.
Potem te pary zaczynają współpracować z innymi parami.
Normalnie pycha! Tak się odnawia kontakty międzyludzkie, tak odbudowuje się więzi społeczne.

Druga, dla przykładu, to wspomnienie jednego z wykładów, w czasie którego jedna pani, co to maczała paluchy w jednej z naszych “reform” podatkowych, opowiadała jakieś dyrdymały “powszechności i nieuchronności” podatków.
Kiedy doszła do konkluzji, że wszystko musi i będzie opodatkowane, ku chwale państwa i dobrobytowi obywateli, “starsze roczniki” zaczęły się wiercić (to podyplomowe studia były) i zadawać pytania. Ktoś zapytał się czy obowiązkowi opodatkowania ma podlegać również czynność użyczenia samochodu sąsiadowi, któremu jego auto właśnie odmówiło współpracy a musi pilnie coś załatwić i co (skomplikował casus ) jeśli ten sąsiad w drodze powrotnej zrobi użyczającemu zakupy.

Radecki, gwarantuję, że nie chcesz wiedzieć jak wyglądały na tablicy wyliczenia podatku zaprezentowane przez tą panią. Wystarczy, że Pani w pierwszym odruchu wrzasnęła: Ależ oczywiście, że takie czynności podlegają opodatkowaniu! Wszystko, gdzie pojawia się korzyść człowieka (!) podlega opodatkowaniu. Ci, którzy nie zgłaszają takich czynności do US popełniają przestępstwo skarbowe (nawet paragraf podała) oraz działają na szkodę państwa.
I jeszcze jedno – “starsi” śmiali się w kułak, “młodsi” pilnie notowali.

To pierwsze wspomnienie pasuje mi do chłopaków, którzy wspólnie pieką chleb.
Drugie obrazuje (w moim przekonaniu) Johna, Zofię i… Aj tam. :)

Pozdrawiam serdecznie.

Referencie!
Ja nie zrozumiałem tego dosłownie.
Jeśli wywołałem takie wrażenie, to przepraszam.
Dobrze odtworzyłeś sposób rozumowania Johna, który przez długi czas był dla mnie zagadką.
Pozdrawiam

Witam :)

Współpraca na wsi.
Niestety mam przykład negatywny.
Koledzy z Zamojszczyzny próbowali zorganizować tzw. grupę producencką.
Przez co kazano im przechodzić to jest materiał na książkę, a nie na wpis blogowy.
Tym bardziej na komentarz.
W efekcie zrezygnowali :(
Ale dalej współpracują.
W esz-esz oczywiście ;)

Ta pani wykładowca to klasyczny przykład neofity.
Nawrócona na kapitalizm.
(Tak, tak. Kapitalizm, nie socjalizm)
Takich ludzi trzeba… publicznie kompromitować.
Bo przekonać raczej się nie da :/
Wiem, że to trochę erystyka, ale można to robić uczciwie i skutecznie.

Co do walki o rząd dusz…
Budujące jest to, że to nasz młode pokolenie dwudziestoparolatków ma bardziej zdroworozsądkowe podejście do życia niż John.
O tych innych nie wspomnę ;)

Pozdrawiam

co do chleba, to w żytni nie wchodzimy, bo zakwaszanie zakwasu oraz wielogodzinne rośnięcie ciasta nam się wydaje za skomplikowane. Teraz chleb u nas pieką panie. Ostatnio dwa wypieki całkowicie zrobiła młodsza córa i jest w ciągłej euforii, jakie to smakołyki jej wyszły.

Rozumiem, że chleb jest w twojej notce jedynie pretekstem, ale ja odebrałem tytuł dosłownie, zwłaszcza, że mam pretensje do producentów żywności wszelakiej o zaniżanie wartości smakowej produktów, o fałszowanie żywności, o niechlujstwo i pazerny pęd do zysku wyłącznie. Podział pracy akceptowałbym, gdyby specjaliści wykonywali swoją robotę prawidłowo i etycznie. Jeśli tego nie robią, to tam, gdzie daję radę, mogę sam próbować...

No nie. To może dotyczyć żywności, która nie wymaga daleko idącej obróbki.
Chleb każdy zrobi. Kiełbasie też niejeden da radę.

Butów sam nie będziesz robił, nie wrócą też kołowrotki.
Nie mówiąc już o laptopie czy komórce. Bez których żyć już nie umiemy.

Dotyczyć to może usług. Z przyczyn oczywistych.

Także w jakimś stopniu takich np. zawodów medialnych: u nas każdy sam sobie zecerem i korektorem; co gorsza sami radzimy sobie ze składem i grafiką, co odbija się na jakości.

Wiele rzeczy robimy samodzielnie, bo przemysł dostarcza nam półprodukty i zaawansowane narzędzia. Ale jak chcemy mieć coś zrobione dobrze — potrzebny jest specjalista.

I tu okazuje się następna rzecz, warta dyskusji.
Dziś często specem jest miłośnik (amator), nie zawodowiec.
I to jest wyzwanie dla sprofesjonalizowanego systemu dystrybucji, który zapędzil się w pułapkę strategii marketingowych, zapominając o rzetelności i pasji zawodowej.

PS. Z laptopem to może i byłoby trudno, ale sam osobiście składałem w garażu komputery.
Da się.

Składałeś.
Cała rzecz w znaczeniu tego słowa.
Ono odnosi się do montażu z wytworzonych gdzei indziej, przez kogo innego podzespołów. Procesora nie zrobisz. Chleb, owszem. Nawet jak przyjdzie siać, i mleć mąkę na żarnach.

(Dodane 21:47)
Co do prawa autorskiego etc. — pełna zgoda.
Ale tu właśnie jest część moich obaw co do przyszłości.
Zbyt wielu ma zbyt wiele do stracenia, by tani zgodzić się na wolność.

Jeśli Cię dobrze rozumiem, to nie masz racji.
Jeśli źle, to jeszcze gorzej. Chyba.
Rozwiń, co jest łajdactwem. Z tym składaniem komputerów i prawem autorskim. OK?

Mieszasz.
Samochodów i lodówek nie składamy.

Jest zasadnicza różnica między prymitywnym rolnictwem (które może być hobby i dodać smaku, ale ludzkości nie wyżywi), między sektorem usług i rzemiosłem, a wreszcie między montażem — a produkcją wielkoprzemysłową, z efektem skali, z rozłożeniem kosztów laboratoryjnych badań i rozwoju na tysiące sprzedanych egzemplarzy.

O to mi idzie, że:
a) niektórych elementów się bez masowego przemysłu nie zrobi
b) a nawet nie zmontuje.
Bez szaleństw.

A to, czy w pozostałych dziedzinach zwycięży wolność, czy totalitarna regulacja i opodatkowanie (bynajmniej nie tylko przez państwo) — pokaże przyszłość.
Mój optymizm jest umiarkowany.

Dobranoc