Pięknie. Prawdziwie. Tylko, że …
Mam wątpliwości, czy to jest właściwa postawa. Bo pisze Pan o tym, że mamy dbac o siebie i najbliższych. Zgoda. Ale też o Afryce itd. Takie postawienie sprawy jest dla mnie nie do przyjecia. Bo odpowiedzialni jesteśmy za realizację własnych zobowiązań, a obarczanie dodatkowymi zadaniami stwarza dyskomfort i poczucie grzechu. To nie przystoi. To osłabia.

Jesli zadaniem “pszenicy” jest wzrastać korzystając z przynależnego światła i pokarmu, to winna mieć też prawa do obrony swych niezbywalnychpraw. Więcej. Ma też prawo zorganizowanego działania majacego na celu takie obronne poczynania. Mozna jedynie dyskutować o ich zakresie. Może inkwizycja nie jest tu zgubnym poczynaniem, zwłaszcza dostosowana do czasu i miejsca?

I już prawo do głoszenia takich uwag jest realizacją prawa. To też trzeba zaznaczyć.

Dlatego : piękne , prawdziwe, ale za wąsko.

jeszcze o Samarytaninie. To troche nie tak. Bo Samarytanin miał kontakt ze zranionym. A my co tak naprawdę możemy powiedzieć o głodzie w Afryce?

jest w tym pewien podpowierzchniowy problem.Rzadko poruszany. Bo wszyscy o jałmużnie, pomocy itd.
A ja zwracam uwagę, że żeby dać, to trzeba mieć. Warto też to uwzględnić.

I z innej beczki bardzo gorzko. Czy biorąc pod uwagę kierunki rozwoju w EU, system wartości itd. mamy moralne prawo do pouczania? Trochę jeździłem po świecie i w wielu wypadkach można twierdzić, że tybylcy maja lepszy system wartości niż proponowany. Zwłaszcza, że widzą do czego to u nas prowadzi. I pytają – to my też tak będziemy musieli? (to trochę retoryczne).
Pozdrawiam serdecznie

Jeszcze to pierwsze.
Uważąm, że ponosimy odpowiedzialność proporcjonalnie do odległości. Tzn im sprawa bliżej nas (także w sensie psychicznym) tym powinnismy czuć się za nią bardziej odpowiedzialni. Ale nie wolno przykładać jednej miary do odpowiedzialności za np. głodne dzieci sąsiadów i umierajace z glodu dzieci w Afryce.Bo za pierwsze jestesmy odpowiedzialni przynajmniej w części, a za te drugie nie musimy. I nikt nie ma prawa nam tego narzucać.
Na tym tle rozważałem sprawę fundacji na rzecz dzieci zdolnych i ubogich na co jest przeprowadzana zbiórka w Dniu Papieskim. Jestem tej idei przeciwny. To boczny tor. Jeśli chcesz to zamieszcze te dywagacje – miałem zamiar, ale później.To dotyczy także Owsiaka i wszelkich zbiórek.

Drugie.
Chrześcijaństwo współtworzyło cywilizację łacińską która, z racji osiągnięć na różnych polach (nauka, technologie, rozwiązania społeczne), stworzyła przekonanie u znacznej części ludzi o wyższości (niektórzy zaczęli to określać mianem cywilizacja białego człowieka), poczuwała się też do odpowiedzialności za ustalenie kierunków rozwoju innych.
Ja nie poddaję tego w wątpliwość tylko wskazuję, że inne religie w podobny sposób traktują przekonania KK w odniesieniu do zbawienia. Podważają tym samym doktrynę KK. To jest przecież podstawowy problem dialogu ekumenicznego – aby KK uznał za równie prawidłowe i godne akceptowania drogi zbawienia innych religii. To wyklucza z kolei wyjątkowość Chrystusa. Patrz jaką reakcję wzbudziła “Doktryna Wiary”.
A zobacz jak niewielka jest róznica w doktrynie KK i Prawosławia.
(Poszukaj mój wpis Rozważania Wielkopostne – jest poświęcony wyjątkowej roli Chrystusa).
Tymczasem teraz, na skutek podkopywania autorytetu KK, a także podważania wszelkich idei związanych z cywilizacją łacińską (jestem przekonany, że jest to celowe działanie), mamy w UE (jako strefie cywilizacyjnej) etyczny misz masz.

I to jest przyczyna moich wątpliwości. Nie mam zastrzeżeń do chrześcijaństwa, ale do porównawczego odbioru w konfrontacji z postrzeganą rzeczywistością.

To chyba długie studium, i nie wiem, czy powinno być na tym forum. Dlatego na razie na tym zakończę, ale mam to cały czas na uwadze.
Pozdrawiam serdecznie

Nie jesteśmy w stanie pokonać całego zła tego swiata. I nie powinnismy sie czuć z tego powodu winni, bo jak juz zostało powiedziane, to wpedza w poczucie winy i osłabia. Mozna pójść w ślady Samarytanina, wykonując czasem bardzo niewielkie kroki. Kupić kawałek chleba Proszącemu pod sklepem bezdomnemu, nawet, gdy czujemy, że swoje skape srodki finansowe przeznacza na napoje, niekoniecznie witaminizowane. I nie zastanawiać się nad słusznością swojego działania. Dać i zapomnieć. Taki niewielki akt miłosierdzia. Ale chyba znaczący w dobie głębokiej pogardy dla tych, którzy z jakiś przyczyn znaleźli sie poza głównym nurtem.

Takie podejście jest zgodne z moimi przemyśleniami. Włączając sprawę grzechu śmiertelnego. Z tym, że ja to wyprowaniłem z Księgi Mądrości. Ale końcowe wnioski są tożsame.
Natomiast nie odnoszę sie do postaci, bo tu łatwo o błędy.
Z kolei, co do kwestii podniesionej przez jolkę – tu mam szereg wątpliwości do Waszego stanowiska.
Czy aktem miłosierdzia jest jałmużna na alkohol? Może bardziej to uściślić i uogólnić zarazem. Czy ten akt należy podzielić? tzn. Oddzielić miłosierdzie dawania od skutków tego aktu?
Ja mam wątpliwości co do takiego sposobu rozumowania. Bo chyba nie wolno nam tak całkowicie oddzielać jedno od drugiego. Wszelkie działanie, tak uważam, jest związane z odpowiedzialnością za skutki. I nie liczą się intencje. Te moga być usprawiedliwieniem w niektórych przypadkach – wtedy, gdy nie zdajemy sobie sprawy ze skutku (lub tylko częściowo).
Jednak jeśli zdajemy sobie sprawę – to patrz rozważania dotyczące grzechu smiertelnego.
Wydaje się, że brak konsekwencji w prezentowaniu punktu widzenia.

(Przy okazji polecam wpis i dyskusję z Nicponiem przy “Podłe podstawy postępu “ – tam trochę podobne rozważania sobie prowadzimy. One konweniuja z tym tutaj).
Pozdrawiam

Problem jaki pan doytyka: czy dawać czy nie dawać, i kiedy dawać... – jest istotnie problemem. Gdyż zbierający pod hiperamrketami najczęściej zbierają aby się napić... .

Więc pisząc o wsparciu nie zajmuję się tym – uważam, że każdy z nas ma swoje kryterium “dawania”, do którego ma prawo. Gdzieś czytałem takie zdanie “niech twoja jałmużna spoci się w twych rękach zanim ją dasz…”. Na pewno nie jestem w stnie wszystkim pomóc ale jak wspieram to w sposób pewny a nie “niepewny”.

OStatnio będąc pod Realem w Opolu podszedł do mnie pan prosząc o pieniądze. Zacząłem wypytywać -> wyglądał na zdrowego i młodego człowieka. Zaczął kluczyć, i mieszać się o swojej sytuacji…. .

Nie mamy obowiązku dawać każdemu jeśli uważamy, że nas ktoś próbuje naciągnąć na sponsoring trunku procentowego lub abyśmy finansowali jego “lekki” sposób życia.

Każdy podejmuje decyzję sam.

Oczywiście jest różnica pomięcy ewidentnie potrzebującym człowiekiem: głodnym którego stan zagraża jego życiu iu zdrowiu. Ale jeśli jest to tzw zbieracz na piwo – często odmawiam.

Wbrew pozorom można pomagać w różny sposób. Np. w domu zostaje wiele zabawek, ubrań które są w dobrym stanie ale się ich nie używa. My mamy zwyczaj przy takich “przebierkach”, że zawozimy taki transport dobrych rzeczy do sióstr Albertynek które zajmują się biednymi rodzinami, bezdomnymi – i zostaną one dobrze wykorzystane.

MOżliwości jest naprawdę wiele.

Pozdrawiam!