Z dużym zaciekawieniem, ale w miarę czytania i słuchania blue-boxa z coraz większym trudem i znużeniem obcowałem wczoraj (chyba) z postem pani Delilah o czekającej nas megakatastrofie roku 2012. Ponieważ mój sceptycyzm rósł w miarę prezentowania kolejnych dowodów i stososownych wykresów, postanowiłem sobie popatrzeć jak na tę wieszczbę straszliwą zareagował świat anglosaski, który przecież dowiedział się o niej wcześniej, niż my, szaraczki na tekstowisku przycupnięte.

Kwerenda w Safari (to taki lepszy Firefox) zwróciła mi sporo linków, które łączyło jedno – wszystkie służyły promocji lub autopromocji książek pana Geryla. Żadnej dyskusji, żadnej paniki przerażonych czytelników, czysto, grzecznie, dostawa za darmo, zniżki przy zakupie hurtowym, tytuły o pokrewnej tematyce itd. itd.

Komercha do sześcianu.

A mój problem jest taki: Chętnie czytam posty i komentarze pani Delilah. I jak amerykański policyjny psycholog-profiler jakiś jej portret sobie w głowie układam. Wychodzi spójny i logiczny. I nagle – łup – wyskakuje mi z tym Orionem 2012…

Portret potrzaskany, zwalniają mnie z pracy za brak kompetencji.

Delilo, co Cię napadło?

Pozdrawiam,

Bloger Bierny Acz Nie Mierny