To dobrze.

Mnie takie patrzenie na świat, jakby wszystko było piękne i dobre nie irytuje, cieszę się nawet, że niektórym ludziom to było dane i mogą w tym bezpiecznie przebywać.
Natomiast do pasji mnie doprowadza, jeśli jest to rodzaj pozy, formy, fasady.

Ależ, ależ, skądże znowu, jakże to interesujące, czy słyszała pani jak ptak pięknie dziś śpiewał, o tym najcudowniejszym poranku?

Usiłuję sobie przypomnieć jaka byłam jak miałam 19 i 21 lat.
Za wiele miodu tam nie było, bo zdaje się właśnie się skończył. :)