Tabu to to jest trup. Jeszcze ciepły.
Albo zwłoki.
Albo truchło.

Jeszcze chwilę temu był to żywy człowiek.
I można było o nim pisać co się żywnie komu podoba.

Teraz sytuacja się zmieniła.
Można powiedzieć o nim kilka dobrych słów. Żeby mu było łatwiej w tej nowej sytuacji, w której się znalazł.

Można nie mówić nic. Nie zakłócać żalu, może rozpaczy, bliskich, którzy zostali.

Ale można też wskoczyć na trybunę i zapierdalać głodne kawałki, chociaż przedtem słowa na jego temat się nie powiedziało.

Można, chociaż moim zdaniem – nie należy.

Wybory, czy preferencje Igły nie mają tu nic do rzeczy.

Jaśniej o tabu już chyba nie umiem. Poza tym, definicja jest w tytule Twojej notki, Andrzeju…