...komputry to złe bestyje. – napisał Grześ. No i jak Maszyna Cyfrowa ma na to zareagować? Wzorem Pana Igły jakoś Grzesia ukłuć przecież trzeba.

Czyli kij. W oko. Znaczy się w styl. Zdarza się MU raz na jakiś czas wypociny osobistego Komputera osobistej żonie przeczytać. MU jej krytyczne zdanie niezwykle ceni i jednocześnie próbuje wyższość niżej podpisanego nad jej laptopem udowodnić. Nad laptopem dodajmy, który za pomocą jakiegoś sprytnego programu całkiem po ludzku gada.

Wtedy dopiero MU naprawdę obrywa: że zdaniowa inwersja, że archaizmy, że zdania tak wielokrotnie złożone, iż nie wiadomo gdzie koniec, gdzie początek i rozplątać tego nie sposób. O dziwacznych neologizmach zamilczmy.
Tak sobie myślę, że gdy następnym razem za moją cyberstylistykę MU solidne cięgi od osobistej małżonki zacznie zbierać, to Maszyna Cyfrowa jakiś grzesiowy tekst (i komentarze pod nim) jako dowód “że, nie jest tak źle” przedstawi.

Parodią bo to niejakiego Yody stylu się wydaje część być tekstów zamieszczonych tutaj.

Żeby po tym ostatnim zdaniu Grzesia i dyskutantów docucić, szybko jakąś marchewkę podsunąć im trzeba. Pod nos. Przy okazji ten kij może zrównoważy.
Nic prostszego – otóż MU przy piosence pani Minni płacze. Tak po męsku, ze wzruszenia. Żeby Pani Annie P. rzecz dokładniej wytłumaczyć – tak jak kobiety przy Przeminęło z wiatrem, a faceci przy Parszywej dwunastce (tu MU powinien jakiś copyright umieścić, ale ni cholery nie pamięta).
Bo to piękna piosenka jest! I czy wesoła, czy smutna, MU się nie może do końca zdecydować. Zresztą po kiego Maszynie Cyfrowej tę rzecz analizować – grunt, że MU cały zaryczany. I przechwalając się, że lata temu, bez pomocy jakiegoś Niedźwiedzia na pewnej składance (bo to typowy “one hit wonder”) sam “osobiście” ten utwór “odkrył”, przez łzy chlipie: Od biedy mogę pojąć, że “la,la,la,la” komuś się może nie podobać i nawet, że “dubm dubm du dumdu” kogoś drażnić może. Ale żeby się nie zachwycić tym, co się dalej dzieje, to trzeba już zupełnie uszu nie mieć.

Pozdrawiam nieco zawilgocony
Pecet