choć pesymistyczne wnioski na końcu.
A i pytaniemam, jeżeli pisze pan, że górnictwo mogło by być dochodowe, np. że tak jest w innych krajach, to dlaczego u nas nie jest?
Albo się mówi że nie jest.
No i dlaczego nie ma jakiejś sensownej strategii rozwoju Śląska (nawet nie do końca związanej z gótnictwem węglowym czy tylko z tym)

Pozdrawiam.

węgiel australijski albo amerykański loco Gdynia jest tańszy niż w kopalni śląskiej?
Tak samo syberyjski czy z Donbasu?

A konkretnie co robią autonomiści aby uzyskać niepodległość i jaki % ludności uważa się za Ślązaków i chce wolnego państwa?

Proporcje mocium panie.

No i niech pan nie zapomina, że część Śląska należy do Czech.
A co oni na to?

Ech Panie Podróżny,

Zupełnie niepotrzebnie pisze Pan o jakmś “szacunku” itd., który niby należy się górnictwu.

Wydaje mi się, że problemem polskiego górnictwa nie jest żaden brak szcunku, czy wrogie mu działania rządu (przynajmniej nie teraz), lecz fatalne zarządzanie i prymat sekciarskich zwiąków zawodowych, które konserwują przestarzały model biznesowy tego sektora.

W tym sensie przeczołganie górnictwa przez upadłość jest nienajgorszym pomysłem, ponieważ mimo oczywistych strat z tym związanych – działanie takie pozwala skutecznie pozbyć się balastu starych struktur i zależności.

Tymaczasem w obecnej strukturze – pomimo wzrostu cen węgla, górnictwo nadal nie jest – wbrew Pańskiej opinii – dochodowe. Spółki węglowe nie są wiarygodnymi kredytobiorcami dla banków, nie maja pieniędzy na inwestycje i za chwilę wyczerpią możliwości eksploatacji bieżących pokładów. Czy w związku z tym powinniśmy nadal traktować ten sektor w sposób szczególny, dotując go z publicznych pieniędzy, które od 20 lat toną w śląskiej czarnej dziurze?

Czy może niech ten syf wreszcie padnie do końca, jak wiele innych niereformowalnych gałęzi przemysłu w Polsce, aby po latach odrodzić się w nowym, zdrowym ciele?

Wybaczy Pan, ale moim zdaniem cały ten ruch autonomiczny jest pochodną głęboko zakorzenionych na Śląsku oczekiwań, że Państwo będzie w nieskończoność do tego interesu dopłacać – a jeśli nie chce dopłacać państwo polskie, to na pewno dopłaci niemieckie.

Wybaczy Pan, ale może zaczniemy sobie Polskę dzielić w ten sprytny sposób – na początek proponuję autonomię Warszawską – niech HGW wprowadzi obowiązek wizowy na wjazd do stolicy. I niech się ta górnicza chołota już teraz zacznie starać o te wizy skoro chce tu urządzać kolejne marsze i demonstracje, bo jeśli o mnie chodzi, to mam już tych brudasów serdecznie dosyć. Nie podoba im sie praca w kopalni? To niech idą ulice zamiatać. Jakoś pół Polski sobie z podobnymi problemami musiało radzić bez miliardów rządowych dotacji a tym cholernym górnikom jakoś nigdy dosyć. Jak chcą autonomii, to niech najpierw oddają kasę, którą od Polski przez tyle lat brali za frajer.

Drogi Panie,

Na pewno ministerstwo gospodarki nie jest po to, aby wykonywać polecenia górniczych związkowców – piszę tak, ponieważ z nimi jest teraz dokładnie tak samo, jak z nauczycielami. Postulaty sprowadzają się się do jednego: “Ma być lepiej, ale wszystko ma zostać po staremu”.

Proszę zrozumieć – tu, w tej zasranej Warszawie każdy naprawde chciałby, żeby kopalnie działały, węgiel kopały i sprzedawały go z zyskiem po rynkowej cenie.

Niemniej jednak, okoliczności są takie, że węgiel importowany jest tańszy, gdyż jest wydobywany – jak australijski – odkrywkowo, lub w zakładach o niższych kosztach wydobycia z podobnych pokładó. Tak jest – kopalnie czeskie czy ukraińskie wcale nie różnią się od naszych, lecz mają zdecydowanie niższe koszty operacyjne. Dlaczego? Ponieważ przeszły restrukturyzację, ponieważ zostały zmodernizowane, ponieważ zainwestowały w nowe chodniki, ponieważ zredukowano zatrudnienie, itd.

Państwo polskie podejmowało wielokrotnie wielkie wysiłki w celu naprawy branży węglowej, lecz nigdy nie doprowadziło to do usamodzielnienia się tego sektora.

Raport NIK szacuje koszty restrukturyzacji w tym okresie 1990-2000 (w cenach roku 2001) na ok PLN 40mld, z czego zewnętrzne wsparcie finansowe ze środków publicznych ok 36mld. Pomimo prowadzonej restrukturyzacji systematycznie pogłębiały się straty finansowe netto. Łączne straty netto poniesione przez górnictwo w latach 1990-2000 w cenach 2001 stanowiły PLN 32.7mld. Straty zostały poniesione pomimo znacznego wsparcia finansowego sektora w postaci różnego rodzaju dotacji oraz umorzeń zobowiązań;
pomimo wsparcia zobowiązania sektora do 2000 systematycznie wzrastały i na koniec tego okresu wyniosły PLN 22.9mld; ich wielkość spadła istotnie dopiero w roku 2003, kiedy to przedsiębiorcom górniczym z mocy prawa umorzono zobowiązania na łączną kwotę PLN 18.1 mld;

To są naprawdę ogromne sumy – proszę je porównać z pomocą, jakie otrzymały inne sektory gospodarki. Mówienie w takiej sytuacji o “dojeniu” górnictwa jest po prostu farsą. To reszta społeczeństwa ma prawo czuć się zmęczona byciem ciągle “dojoną” przez owe nieszczęsne górnictwo. I dojenie to odbywa się własnie dlatego, że wszyscy wiedzą, że polska gospodarka jest uzależniona od węgla i że w związku z tym jest on tutaj towarem strategicznym. Ale każda pomoc publiczna musi mieć swoje granice. Niestety – wydaje się, że górnicy tego pojęcia nie znają.

A co do “kotwicy Balcerowicza”, to wydaje mi się, że że obowiązywała jedynie na początku lat 90-tych a mamy dzięki Bogu już 2008. Potem regulowane ceny energii i jej nośników zostały znacznie urealnione. Nie uwalniano ich ze względów społecznych. Przełomem ma być przyszły rok – zobaczymy, czy mogąc sprzedawać węgiel po cenach rynkowych nasze górnictwo odzyska wigor. Sądzę jednak, że obnaży to jedynie dalsze jego słabości i skończy sie falą protestów.

Ponadto jet zupełnym mitem, że węgiel dałoby sie wtedy w Polsce lepiej sprzedać. pomimo spadku wydobycia – w związku z zapaścią w przemyśle, energetyka nie odbierała go tyle co zwykle i na rynku był go nadmiar. Polecam artukuł:

http://nettg.pl/Page/showPage,id=22367&p=24

Proszę zwrócic uwagę na słowa p. Leona Kurczabińskiego:

Z pewnością jakieś elementy tego sterowania ręcznego cenami węgla do dzisiaj funkcjonują. W latach 90., gdy pojawił się problem nadmiaru węgla, te negocjacje z energetyką były dla górnictwa trudne. Górnictwo nie miało innego wyjścia: albo sprzedawać węgiel po niskich cenach na eksport, albo sprzedawać go poniżej kosztów. Sięgając do danych statystycznych widać, że od 1994 roku do 2000 roku, pomimo tego, że trwał proces restrukturyzacji górnictwa i obniżane były koszty, miały energetyczne dużym odbiorcom sprzedawane były poniżej kosztów. Górnictwo chcąc się ratować, podwyższało ceny innych sortymentów węgla, co uderzało w przeciętnych odbiorców. W efekcie spadło zużycie węgla grubego i średniego od 1996 roku praktycznie o 50 procent. Pomiędzy rokiem 2000 a 2005 relacje się odmieniły i średnie ceny węgla dostarczanego do energetyki były trochę wyższe niż koszty ponoszone przez górnictwo. Od trzech lat tendencja się znowu odwróciła i węgiel dostarczany jest do energetyki poniżej kosztów, które stale rosną. Dość mocno poszła w górę stal, drewno – górnictwo jest dużym odbiorcą tych artykułów.

Dyskusja w “TG” wskazuje jedynie, że cały szlak energii jest subwencjonowany przez państwo. Górnictwo mogłoby sie spokojnie utrzymać, gdyby zmniejszono liczbę kopalń a te działające – obniżyłyby koszty przez modernizację. Tymczasem – ponieważ pieprzona brać górnicza ma ręce przez samego Herr Gota stworzone do kilofu i innej pracy się nie ima – mamy nierentowne kopalnie, które nie upadają, bo są dotowane, lecz zarazem nie są samowystarczalne, bo mają horrendalnie wysokie koszty wydobycia.

Sztywne ceny węgla są “on top of that”. Proszę zwrócić uwagę, co się dzieje w energetyce. Mamy w zasadzie analogiczną systuację. Związki wywalczyły tak fantastyczne gwarancje zatrudnienia dla pracowników, że nie ma co modernizować zakładów, które po modernizacji wcale by ich aż tylu nie potrzebowały. Cała branża zatem kwiczy z powodu rozdetych kosztów, sieć się sypie, nowych bloków się nie buduje, ale tysiące zatrudnionych papu dostaje, zamiast zasilić inne branże – np. budowlankę. To jest CHORE !!!

Tak samo dzieje się w przemyśle stoczniowym. na świecie koniunktura na statki aż buzuje, cen sztywnych żaden Balcerowicz nigdy nie ustalał, ale i tak sektor leży – wszystkie trzy stocznie. I co? Jakieś wnioski?

Tylko zawsze dobrze jest zrzucić winę na “rząd”, na “onych”, na Balcerowicza, itd zamiast samemu zajrzeć do własnej dupy, aby przekonać się, czy się aby w niej nie siedzi i nie puszcza bąków.

Jak dla mnie, to Górny Śląsk może sobie robić co chce. Autonomię, srajtutomię. Mam ich serdecznie gdzieś. Nawet tam nie bywam. A w góry jeżdzę zagranicę. Nie mam zamiaru stać w śmierdzących górniczych kolejkach, gdzie “śluńzoki” warczą na siebie i jeden drugiego ledwie w łeb kijem nie ździeli (mam na myśli Szczyrk).