Było ich sporo. Niektóre w piwnicy, niektóre na parterze, w miejscach dostępnych tylko dla małych dzieci. Jak przesmyk między szafami w pokoju, przez który można było niepostrzeżenie dla gości przedostać się do kuchni, a z niej, z wielkimi kawałami świeżo odkrojonego sernika czy drożdżówki w ręku, drugimi drzwiami przez spiżarnię, prosto na podwórze. A dalej najlepiej w pole, w wysoką kukurydzę, a jak niepogoda, to do pachnącej sianem stodoły, gdzie zakamarków milion.

Najlepsze jednak były na strychu, do którego trzeba było się wspiąć po strasznie wysokich, prawie do nieba wysokich i stromych, drewnianych schodach.

Tam niewiele światła, chyba że jakiś zabłąkany promyk słońca przez malutkie okienka w szczycie ściany zawitał po południu. I ten tajemniczy zapach muzealnego kurzu, który był wszędzie, w obfitości.

Wokół jakieś pudła i pudełeczka, w artystycznym, powiedzmy, nieładzie. Czasem pojedynczo leżące przedmioty, których przeznaczenia nie sposób było dociec, mimo całej dziecięcej wyobraźni, pracującej w tych warunkach na pełnych obrotach. Nie wiadomo nawet, dlaczego leżały tam, gdzie leżały. Może porzucone przypadkiem, w pośpiechu, przez poszukiwacza skarbów z poprzedniego pokolenia?

I ta cisza. Zupełna, niczym nie zmącona. Tylko szelest kartek w książce z bajkami, która zachowała się pewnie dlatego, że dawniej na jakości papieru do druku bajek nie oszczędzano. Miały wytrzymać to wertowanie kartek przez kolejne pokolenia, bo przecież bajki są wieczne, i wiecznie te same.

Gdy świat wokół pędzi jak dziki zwierz z wywieszonym jęzorem, dysząc ledwo, warto czasem zajrzeć do takich sobie znanych zakamarków, w których czas, niczym w muzeum, spokojnie siedzi sobie w fotelu, i pali fajkę, z której powoli i fantazyjnie snuje się dymek o niezwykłym aromacie.