Na moje zaproszenie odpowiedziało też kilkoro uczestników TXT, którzy odeszli stąd bardzo dawno temu, na długo zanim TXT pogrążyło się w prawie dwuletniej hibernacji. To mnie bardzo ucieszyło, i raz jeszcze dziękuję za wszystkie Wasze listy i życzenia.

Przy tej okazji kilka osób zadało mi dość oczywiste pytania typu: “Po co Ci to Sergiuszu? Masz jakieś złudzenia, że awanturnicy zmądrzeli, mądrale (jak Ty sam) przestaną się wymądrzać, a kretyni przestaną robić demolkę?” I tak dalej w tym stylu.

Wyszła z tego bardzo ciekawa wymiana zdań, o której piszę na blogu, bo większość tych osób zadeklarowała zdecydowaną niechęć (przynajmniej na razie) do ponownego “bywania w TXT”, więc nie byłoby innej okazji o tym porozmawiać i podzielić się tym, co o tym wszystkim sądzę.

Moje zdanie można podsumować dwoma cytatami z moich kilku odpowiedzi, które przytaczam tu niemal w całości:

“Oczywiście wiem, że ludzie się raczej nie zmieniają, ale skoro i tak ten TXT-owy bar mleczny chodził na pusto w charakterze archiwum, niechże sobie ludzie z niego korzystają, na ile im się chce i na ile sami widzą w tym sens, bez ograniczeń. Wbrew pozorom nie zamierzam TXT poświęcać specjalnie czasu ani uwagi. Nie mam też żadnych wielkich planów dotyczących tego miejsca w sieci. Uznałem zwyczajnie, że bez sensu trzymać bar zamknięty, skoro barów się nie zamyka – niech służy tym, którym się w nim podoba. Najwyżej znowu się wzajemnie pozagryzają po jakimś czasie ;).”

“Gdyby TXT miało być miejscem spotkań tylko dawnych bywalców, to zaiste – bez sensu by to było. Otworzyłem ten bar nie po to by gadać z ludźmi, z którymi nie mam o czym gadać, albo którym nie dałbym do potrzymania nawet 50 groszy, choć i tacy pewnie otworzą na TXT konta. Tylko wiesz, to ma być miejsce w sieci, fajne i kameralne, i naturą takiego baru jest to, że każdy może wejść i każdy może wyjść. Bar to nie partia, nie religia ani nie sekta. To nawet nie jest żadna wspólnota (choć ludziom często się tak wydaje) – to jest miejsce, w którym pojawianie się nie jest oznaką przynależności, tak jak nie jest nią przebywanie w dworcowej kafejce, w oczekiwaniu na pociąg itp. Do baru mlecznego można po prostu przyjść i spotkać ludzi ze wszystkich warstw społecznych, co może być albo wkurzające, albo fascynujące – zależy jak patrzeć (i kto patrzy).”

Myślę, że uda się zrobić z TXT miejsce, które Wam (także tym mającym zasadnicze wątpliwości) się (z czasem) spodoba.