Nie dość, że coraz dalej od tematu, to i coraz bardziej Pan to wszystko gmatwa.
Ciekawe dlaczego? :)

No dobrze, dzięki Panu wiem już że organizm ludzki należy traktować jak szklane naczynie laboratoryjne wypełnione wodą, do którego dodaje się od czasu do czasu jakieś związki chemiczne (np. adjuwanty aluminiowe w szczepionkach). W ten oto prosty sposób zanim pojawia się tym ludzkim naczyniu następny związek ten pierwszy już znika.
Dziękuję, czuję się uświadomiona. :)

Żeby zakończyć tę farsę zacytuję fragment linkowanego artykułu Roberta Searsa. Jak wspominałam wcześniej – pediatry. Niektóre zdania pozwolę sobie podkreślić mając nadzieję, że zdoła je Pan zrozumieć, a co za tym idzie – załapie Pan w końcu mój punkt widzenia na adjuwanty aluminiowe ordynowane w szczepionkach małym dzieciom i osobom cierpiącym na choroby nerek:

A teraz niech się Pan zastanowi (we własnym rozumie i sumieniu) czy naprawdę nie ma różnicy między naczyniem laboratoryjnym a człowiekiem; czy nie ma różnicy między dorosłym zdrowym człowiekiem a dorosłym chorym człowiekiem; czy nie ma różnicy między organizmem dziecka i dorosłego? Czy przypadkiem zaburzenia funkcji nerek nie prowadzą do upośledzenia wydalania toksyn z organizmu i, co za tym idzie, ich kumulacji w organizmie?

Jeśli tych różnic nie ma, (a dla Pana ich nie ma – iloczyn rozpuszczalności uber alles! :) to po co ustalać jakiekolwiek normy? W tym takie, które mówią, że:
1) bezpieczne stężenie aluminium we krwi to 100mcg/l;
2) żaden zastrzyk przeznaczony dla dzieci i pacjentów z chorobami nerek nie powinien zawierać więcej niż 10-25 mcg aluminium.

I wzajemnie.