To był pogrzeb syna Igły.
Dlatego się tam wszyscy znaleźliśmu w jednym czasie, jedym miejscu.
Wedle mnie, żeby dać Znak. Prawdziwy.

Dla mnie Michał był kimś tak strasznie ważnym, a usiadłam do stołu z kłamcami.
Dzisiaj widzę jak się wili, kiedy ja naprawdę coś przeżywałam.

Nie ma ludzi bez grzechu, we mnie pierwszą można rzucić kamieniem.

To mówię Ci ja, buddystka w fazie budowy.

I ja pamiętam ile razy kłamałam, grałam. To wszystko pamiętam, ale też wiem, że znalazłam w sobie siłę żeby się od tego odciąć.

Patrzę w lustro i odnajduję spokój. To już za mną. Mam nadzieję.

Zderzyłam się czołowo, znowu.

Organicznie się brzydzę pewnymi sprawami.

Trzeba (?) umieć walczyć, być dobrym wojownikiem.

Małość mnie przerasta.

Niestety. Nadal.