scenka z biura tłumaczeń, lat temu ze dwadzieścia. Której byłem świadkiem.

Wchodzi dobrze odziany pan w wieku średnim i pyta, czy to biuro tłumaczeń. Wszyscy obecni zgodnie potwierdzają.
– To kto z Państwa podejmie sie wytłumaczyć mojej żonie, że ja jej nie mogę kupić tego futra?

Zaś co do specjalnych poruczeń to spróbuj Pan je realizować bez odpowiedniej dozy tajności, hę? Niekiedy – w terminologii i praktyce urzędów cesarsko-królewskich – tajność była wartością (a takźe i zajęciem) samą w sobie, którą co poniektórzy i dzisiaj praktykują.

Pozdrawiam dyplomatycznie zaznaczając, że nieodzowny tużurek w ramach owej tajności, może pozostać w garderobie