Jesienią pada deszcz. W czasie deszczu dzieci się nudzą.

Aby nudę uczynić mniej dolegliwą, dobrze jest zagrać w grę. Dzisiaj przedstawimy Państwu kilka propozycji, które pozwolą zająć się czymś pociesznym w szare jesienne dni. Prezentowane tutaj gry stanowią nawiązanie do, tak dobrze bawiącego naszych rodziców i dziadków, Flirtu towarzyskiego.

Współczesne mutacje tej rozrywki, znane, w różnych regionach, jako: Flirt salonowy, Konfederat etc.., różnią się znacząco od pierwowzoru. Przede wszystkim za sprawą wprowadzenia elementów taktycznych, strategicznych i losowych, nieznanych pierwowzorowi.

Podobnie jak w tamtej grze, do gry są potrzebne karty, jednakże, inaczej niż w pierwowzorze, są to karty puste. Początkowo.

Ilość kart nie jest ograniczona. Każdy z graczy, których może być dowolnie wielu, może na karcie zapisać dowolne myśli i uwagi. Rozpoczynający grę ma w tej mierze największą swobodę i może na swojej karcie napisać, co mu się żywnie podoba. Wyłożenie pierwszej karty rozpoczyna grę i jest zachętą dla innych graczy, aby wdali się w dialog. Nie ma obowiązku dokładania kart. Nie ma obowiązku kontynuowania rozmowy.

Zasadniczym celem gry jest jej trwanie. Cele pośrednie, odrębnie punktowane zależą od rodzaju gry.

Gapa, zwana też pomrocznością jasną

Gapa stanowi rozwiniecie starej gry ludowej, zwanej grą w 1984, zaś w krajach anglosaskich znanej, jako Goldfish Memory.

Przypomnijmy pokrótce, że w grze 1984 szło o to, aby wymiana kart z kolejnymi odpowiedziami została zakłócona w taki sposób, aby jeden lub wielu uczestników poczuł się ośmieszony.

Dla rozgrywki nie ma znaczenia, kto grę rozpoczął.

Gracze początkowo wykładają karty wedle tradycyjnego porządku, a więc tak, aby każda kolejna była nawiązaniem do karty, lub kart poprzednio wyłożonych. Dodatkowe punkty może zdobyć gracz, który potrafi wykorzystać nieuwagę pozostałych poprzez sprytne podmienienia, lub usuwanie kart, które uprzedni sam wyłożył. Jego zadaniem jest spowodowanie, aby pozostałe karty układały się w jak najbardziej nonsensowne i głupie dialogi. Jeżeli mimo to utrzyma się przy stole – wygrywa grę.

Gra w 1984 jest coraz mniej popularna i powszechnie uznawana za nużącą, jednak jej zwolennicy opracowali szereg interesujących mutacji.

Gra w gapę zakłada element dodatkowy: wyparcie. Może się rozpocząć w dowolnym momencie 1984, jeśli gracz manipulujący kartami głośno krzyknie Gapa! – zarzuci innym, że to oni usunęli jego karty, kiedy nie uważał. Obowiązkiem pozostałych graczy jest udowodnienie, że to nie oni usunęli karty, natomiast obowiązkiem gracza, który zalicytował gapę odpieranie ich dowodów.

Dopuszczalne są wszystkie środki techniczne i erystyczne. Można przykładowo zapewnić, że się w ogóle nie rozpoznaje kart, nie umie pisać i nie ma dostępu do stołu, a następnie, wobec dowodu z zapisu kamery lub innego rodzaju mechanicznego lub osobowego monitoringu (jeśli inni gracze byli na tyle zapobiegliwi) ogłoszenie, że rzeczywiście się coś przy stoliku robiło, ale to była herbata, albo wódka czysta, którą się rozlewało do kieliszków.

Gracze walczą o utrzymanie się w grze. Przegrywa (lub otrzymuje punkty karne – w zależności od umowy) ten, który nie może obalić dowodu strony przeciwnej, jednakże przysługuje mu prawo do zasłonięcia się kompletną demencją i niezrozumieniem reguł.

Chowanka

Gra w chowankę, wedle dostępnych źródeł, także wywodzi się z ludowego 1984. W centralnych dzielnicach kraju znana jest także pod nazwą Mysiej dziury, przy czym, z niewytłumaczonych, jak na razie powodów, Mysia zawsze jest pisane dużą literą.

Jakkolwiek reguły tej gry są nadzwyczaj płynne, to zawsze wymaga ona organizatora, który ma szczególne uprawnienia i obowiązki. Czasami sam siebie wyznacza, czasami jest wybierany przez innych. Dopuszczalne (zwłaszcza przy dużej liczbie graczy) jest wyłonienie kilku organizatorów, o tożsamych, albo różnych uprawnieniach. Czasami są oni znani pozostałym graczom i oznaczeni tasiemką, zawiązaną na ramieniu, czasami jednak ich tożsamość nie jest ujawniona. Na wschodnim Mazowszu nazywa się ich administratorami, zaś na Kujawach – redakcją. W niektórych apokryficznych zapisach rozgrywek pojawia się również pojęcie układu, jednak w kręgach poważniejszych graczy nie jest ono aprobowane i chodzi za przejaw ignorancji.

Zadaniem wyznaczonych odrębnie graczy jest dostarczanie stolika, a czasem także przyrządów do pisania. Mogą oni, w niektórych mutacjach gry, wpływać na dobór pozostałych, dopuszczonych do gry, uczestników. Zazwyczaj do ich obowiązków należy ogłoszenie zasad gry, choć nie koniecznie jest to gra, w którą mają zamiar zagrać.

W chowance, podstawowym zadaniem administracji jest ukrywanie niektórych dialogów, prowadzonych przez pozostałych graczy, wtedy, gdy ci mają odwróconą uwagę. Zadaniem graczy jest odnalezienie ukrytych kart i odkrycie tajnej zasady, wedle której te, a nie inne, dialogi zostały ukryte.

Utrudnieniem jest to, że prowadzący grę może zmieniać jej reguły ukrywając zmiany tak samo jak karty.

Gra, jak wspomniano, może mieć wiele mutacji. W szczególności, może zakładać ukrywanie kart w znanym graczom, ale trudno dostępnym miejscu, może też zezwalać na niszczenie kart. Gra może dopuszczać administratorów do dialogu, a może im tego zakazywać.

Ważnym zadaniem prowadzącego grę, jest odwracanie uwagi przez wskazywanie na inne, jego zdaniem ciekawsze, rozgrywki, toczone przy innych stolikach.

W niektórych przypadkach prowadzący mogą nawet usuwać graczy, którzy nazbyt zbliżają się do prawidłowej odpowiedzi.

Grę wygrywa administrator, jeżeli przy stole zostaną dowolni inni gracze, pozwalający prowadzącemu na rozpoczęcie kolejnej tury chowanki.
Grę wygrywa inny uczestnik, jeżeli odkryje zasadę, a jego karta nie zostanie usunięta przez administratora.

Kadawer

Gra w kadawera polega na niedokładaniu kart. Grę przegrywa otwierający grę, jeżeli sam dołoży następną. Punkty liczą się podwójnie, jeżeli będzie to jedyna dołożona karta. Punkty liczą się poczwórnie, jeżeli otwierający powtórzy to samo dwa razy pod rząd.

Zapchajdziura, zwana też gwiazdą

Otwierający gracz wykłada na środku stolika kartę, na której zapisane są słowa, nieskładające się w żadną sensowną myśl. Jeżeli gra nie przekształci się w kadawera, gracze mogą się odnosić do poszczególnych słów tam zapisanych, a ich zadaniem jest budowanie dialogów, które pierwotnej wypowiedzi nadają sens.

Karty układane są promieniście, poczynając od karty rozpoczynającej. Gracz rozpoczynający może im w tym przeszkadzać, przez dokładanie kart z kolejnymi, nic nieznaczącymi słowami, albo przez wymuszanie dialogu na temat przez nikogo nieporuszany. Dodatkowe punkty zdobywa gracz, który potrafi zbudować most, łączący dwa lub więcej promieni gwiazdy.

Dodatkowo punktowane są rozgrywki, w których używa się słów złożonych, lub zagranicznych.

Gra trwa aż do wyczerpania graczy.

W następnych odcinkach, jeżeli powstaną (co wydaje się jednak mało prawdopodobne), między innymi o: berku wykładanym, larum, pomysłowym Dobromirze, loży, cnocie, hit & run, butelce, podoficerskiej wdowie, kuniu, wilczym dole, Krakowiaczku, co nic nie winien, gaciach z troczkami, profesorze, malowankach, ciulu, pierwszej brygadzie, śpiewankach, Titanicu, przebierankach i wielu innych