Weny nie mam ostatnio, nawet jak piszę to nie mam, nawet jak mam to nie mam.
O kryzysie napisałem, ale właściwie nic to nie pomogło, nie zainteresowało też za bardzo nikogo. A myślałem, że jak napiszę o niemożności pisania, to tę możność posiądę. A tu siurpryza, znaczy lipa, dalej nic.

Za to sobie czytam i słucham różnych rzeczy, poza dźwiękiem szumiącym obrzydliwie mojego komputra, który mnie wkurwia totalnie, zdezelował się czy cuś i do pasji doprowadza. Jestem przez to jak w transie, nic robić nie mogę, myśleć nie mogę, podenerwowany jestem, dylematy rózne mam i kryzysy (acz to już nie przez komputra)

Ale miało być o czytaniu i o słuchaniu, “GW” dziś kupiłem, nie ma w niej nic ciekawego, za to z płytą była, z Marylki Rodowicz najnowszą (znaczy sprzed kilku miesięcy) płytą, nawet recenzję o niej napisać miałem, ale nie napiszę, bo i po co, zresztą nie umiem. Nienaumiany jestem. czy jakoś tak, nie z przymiotnikami pisze się razem. Ale wracając do płyty: jest cudnie. No tak jest i tak płyta się nazywa. Klimat ma, Osiecka pewnie się z góry uśmiecha, jak ją słyszy, teksty Magdy Umer, Nosowskiej Staszczyka, gościnnie śpiewa Krajewski, nad całością czuwał Smolik.

Płyta delikatna, spokojna, kojąca, refleksyjna, folkowo-countrowa, głos niby znany, ale inny, delikatniejszy, taka lightowa płyta, teksty mądre, ciepłe, ducha Osieckiej w nich czuję.
Dobrze jest, cudnie jest.
Zresztą sprawdźcie sami:

http://pl.youtube.com/watch?v=_FsWLEy2lmU

Zresztą, co ja będę wklejał.
Znowu gwiazda jakaś, która ci jak meteoryt wpadnie, rozbłyśnie i zgaśnie nim na dobre rozbłysnąć zdąży, stwierdzi autorytatywnie, że to panie, lipa i doły, że ci, co wklejają youtubki, to głupki są i nic do powiedzenia nie mają i że to nie blogerka. Cokolwiek pod tym słowem miałoby się kryć. No, ale jak ktoś uważa, że niereagowanie zachwytem na jego teksty jest brakiem poczucia humoru i dystansu, to cóż tu można powiedzieć.
No ale mimo wszystko zabawnie jest czytać sobie i obserwować sobie totalny przerost formy nad treścią (coś jak u mnie, ale w sumie ja się tym aż tak nie chlubię,chociaż kto wie?)

W ogóle to zastanawiam się czy dać ten tekst do archiwum czy nie?
Bo jak nie dam pewnie się na stronie głównej znajdzie, a słaby jest, prywatny jest, wredny mógłby tez być, ale nawet na wredność mnie nie stać.
Czy ja już coś o pustce mówiłem?

Na płytce M.R. (i nie chodzi o Mieczysława Rakowskiego, acz zbieżność inicjałów dowodzi pewnie, ze to stara komunistka ta Maryla jest i z Urbanem pewnie piła itd, czyżbym dlatego ją tak lubił?, pewnie tak, lewaka do lewaczki ciągnie i odwrotnie, dobrze, że nie Żydówka chociaż, bo co do autora pewnie są wątpliwości) jest taki fragment:

Pustka! Byle ćmy nawet brak

Ano brak. Braki są różne, Baraki też, nawet buraków ci u nas dostate, był taki film “Baraka” chyba ale nie o Baracku
Brak np. ruchu dziś na TXT, znaczy teksty są, ale komentarzy brak, szkoda.
Ożywczej energi nam trza, ale innej niż ta zapewniona ostatnio albo nie, inaczej, różnej, rózniastej i różnorodnej.

Ale czasem warto się oddalić na odległość.
Na odległość?
A czemu nie?

Strumieniem świadomości sobie płynę, utonę, nie utonę, pewnie już utonąłem, a może raczej to takie podtapianie się, powolne tonięcie, jak w bagnie.
Zanurzanie takie.
Coś u deMello o tym było, że jak żabę wrzucimy do gorącej wody, to wyskoczy i się uratuję, ale jak będziemy tę wode powoli podgrzewać, to zginie.
Fajnie by było coś radykalnego zrobić, odbić się albo spaść, otworzyć jakie drzwi albo zatrzasnąć, odciąć się a nie zaciąć.
Zacząć coś albo i skończyć.
A nie tylko trwać.
Egzystencja, bo przecież, bo przecież nie życie.
Ciekawe, czy ktoś przeczyta ten wpis, mam nadzieję, że nie.

Proszę komentować bez czytania

Albo nie komentować i nie czytać.
Wbór zostawiam wam.

Ale nie o tem miało być.
A o czem, zapytam/zapytasz, (Dlaczego? Nie pytaj dlaczego/nie pytaj o Polskę) z głupia frant, znużony tekstem będąc. A kto to wie i kogo to obchodzi?
Chyba się odzwyczaiłem od takiego pisania, czytelnicy pewnie tyż. Może nawet bardziej.
Ale ktoś niszę smęciarza i nudziarza wypełniać musi, w końcu nie od parady mamy jako TXT etykietkę nudziarzy/elity/TWA czy kogoś tam jeszcze.
I dobrze, etykietek nigdy dość.
Tekstu dość?
Nie dość że długi to i nudny, no, ale w sumie jedno drugiego nie wyklucza a łączy się.
Kiedy powiem sobie dość?
Kiedy pisać przestanę?
Nie wiem, pewnie wtedy gdy dziwić się przestanę.
Bo zdziwienia fajne są.

Jest cudnie?
Pewnie tak, może nie, kto to wie, rymy częstochowskie a raczej podkarpackie, ale to wszystko przez samotność, znużenie, dylematy, brak jakichś płynów wspomagających egzystencję i weltszmerc(-a) łagodząych.
Poza i rzeczywistość, rzeczywistość i kreacja, zmyślenie i rzeczywistość.

Już macie dosyć?
O to chodziło:)
Ja mam dosyć od początku tekstu, tekstu mam dosyć od początku, nawet zabawa słowem i językiem nie wychodzi, niepotrzebnie dodałem soku do herbaty zielonej, straciła moc i nie pobudza intelektualnie i to w tekście widać.

Ale Maryla śpiewa.
A zapomniałbym, najważniejsze i najpiekniejsze, posłuchajcie:

http://solmina.wrzuta.pl/audio/eUa7iDyzbW/

Czy cuś mógłbym jeszcze napisać?
Cuś.
Pewnie o tym o czym nie napiszę albo napiszę albo napisać zamierzam albo napisać nie zamierzam.
Nic nie zamierzam, żyję sobie mimochodem, z dnia na dzień, carpe dzień, jestem tylko przechodniem i podobne bzdury.

Ale żyję sobie w kraju nad Wisłą:)

Ty to masz szczęście
Że w tym momencie
Żyć ci przyszło
W kraju nad Wisłą
Ty to masz szczęście

Ja

Nie-ja, alter ego, ego alter.

Strumień wysycha, żar dogasa (jaki kurwa, żar, autorze, aleś gupi, od początku był tenże tekst na siłę acz bez siły)

Grześ ma pomysł właściwie jeszcze tylko na tekst , o który mnie Max molestuje ciągle i na cykl filmowy i na życzenia świąteczne.

I tyle…
Zresztą pewnie i tak nie uwierzycie.

Pisać/nie pisać*

*Niepotrzebne skreślić