to o wierze i religii jest znane pod każdą szerokością geograficzną, oczywiście pod róznymi postaciami

prawdziwe

_{prezes,traktor,redaktor}

znowu pięknie napisane:)
Ja to kiedys muszę z tobą taki ,,deal” zawrzeć, że zaczniesz za mnie pisać:) albo wyjaśniac, to co ja mam na myśli, bo normalnie dobrze ci to idzie:)

Zgadzam się więc.
A to do zawodów, to w innych też, taki nauczyciel też siebie nie powinien w centrum stawiać, bo to nie on jest najważniejszy.
Nie mówiąc już np. o księżach.

pzdr

Świętość jest świadomością własnej grzeszności .
Od poczucia własnej wartości do poczucia własnej świętości chyba dość daleko ?

zgadzam się!!

ja mam w ogóle wrażenie, że w tej dyskusji ( a i wielu innych) każdy ma inną definicje pojęcia, znaczy każdy z dyskutantów i de mello też pewnie.
I stąd takie rozbiezności w interpretacji.

Ad 2.
No to mi też nie pozostaje nic innego jak zgodzić się też.

pzdr

to co zacytowałeś punkcie 2, o ludziach religijnych, też zauważyłam.Chciałabym wiedzieć dlaczego tak jest, niestety odpowiedz mistrza mi tego dostatecznie nie wyjaśniła.

bo sama się rozgadałam, a sama z sobą się nudzę
zanudziłam samą siebie,
jestem tak znudzona
że ide sobie poczytać Jezioro Długiego Słońca. Na Ra!

Jednyą z cech świętości to pokora. Ale traktując serio chrześcijaństwo nie jest żadnym samochwalstwem przyjęci tego, że przez chrzest moje imię zapisane jest już w niebie a moje grzechy odkupione -> zgładzone… . Czyż nie jestem święty? Jestem i wcale nic na wyrost.
Ale małe zastrzeżenie: – święty jestem świętością Tego, który mnie obmył i obmywa mnie z moich grzechów a nie własną doskonałością lecz Jego łaską.
A stwierdzenie De Mello osebrałym jako “święty jest dopótyt świętym dopóki pamięta, że nim jest mocą miłosierdzia i miłości Zbawiciela”. Jak o tym zapomni to przepadł.

Myślę, że nie jest zła a nawet potrzebna. Skoro Jezus umarł za mnie to jestem kimś wyjątkowym. Jeśli nie wierzę, że jestem kimś wartościowym to jak mam kochać siebie samego.. ?

Można, jeśli się człowiek żyje w zgodzie z Bogiem -mówiąc po naszemu: w stanie łaski uświęcającej.

Myślę, że pod jakimś względem tak. :-))

Świadomość grzechu to za mało aby przestać być grzesznikiem. Można czynić zło z premedytacją wiedząc, że jest to zło. Zaś przestanie być grzesznikiem zakłada decyzję woli i konkretny wysiłek idący za tym postanowieniem. Świadomość bycia grzesznikiem może się okazać to punktem wyjścia z grzechu ale nie musi.

[quoteAlbo zły?

A co to znaczy zły?

Myślę, że ten akapit koresponduje w pierwszym. Świętość pojmowana jako “mój własny produkt” – jest swego rodzaju egoizmem, gdyż świętym można się stać tylko z pomocą łaski Boga a nie włąsnych zasług. Świętość wg mnie się dobrowolnie przyjmuje tak jak życie małego dziecka które się pocznie… .
Kluczem do takiej interpretacji jest dla mnie słowo “cel”. Drugi człowiek nie może być celem do własnych korzyści. Drugi człowiek jest podmiotem – “Bogiem” => “cokolwiek uczyniliście jednemu z moich braci najmniejszych mnieście uczynili… “. A zatem świętym zostaje się w uniżeniu wobec Boga ale i człowieka… . To trudne. :-)

To nie człowiek jest dla szabatu ale szabat dla człowieka.. . Gdy przestawi się kolejnośc wyjdzie potworek.

Religia nie może być celem samym w sobie lecz jedynie drogą do celu. Jeśli się ubbóstwi religię zamiast Boga – przepisy zamiast ducha, swoją doskonałość zamiast doskonałości Boga wyjdzie z tego “potwór”.

No pewnie. Stąd naturanym dojżewaniem duchowym jest procest lub moment gdy religia staje się nierozłącznym składnikiem mojej wiary. Albo jej bazą i środowiskiem.

Pecunia non olet….. .

MI się te trzy cytaty łączą w jedną myśl. Że człowiek wierzący to ten który jest świadom swojej grzeszności, czerpie świętość z Boga i wie o tym, że z NIego czerpie. Oraz wie, że bez Boga jest niczym i nikim. Stąd na serio traktuje styl życia jaki proponuje Bóg w przykazaniu miłości które rozmienia się na drobne w dekalogu… . I taka postawa to postawa świętości.

Pozdrawiam!

************************
Tyle cudów i prezentów, jak wysławić Ciebie Boże… .