Rafał ostatnio napisał tekst:

http://tekstowisko.com/rafalb/55871.html

Tekst o Broniewskim, a raczej fragmencie jego życiorysu w sumie.
Jakoś tak się składa, że jest to jedyny poeta, o którym od dawna chciałem cuś napisać.
A raczej o jego wierszach i o moim czytaniu jego, kiedyś sobie, pamiętam, z Algą gadaliśmy i oboje się zachwycaliśmy. No bo jest się czym zachwycać.
A wstepne zastrzeżenie, nie znam się na poezji, nie znam poezji wiele, nie czytam właściwie, od zawsze byłem fanem wszelkiego rodzaju prozy, z tomików poetyckich to chyba przeczytałem tylko ,,Kwiaty zła” Baudealaire’a., wybór poezji Emily Dickinson i chyba tyle z rzeczy, których nie musiałem czytać w liceum czy na studiach.
Oczywiście mam różne ulubione wiersze, ale poezja to dla mnie Osiecka, Staszewski-senior, Grabaż, Budzy, Nosowska, ewentualnie Tilo Wolf itd:)

No, ale jakoś się tak składa (kurde, kiedy, pajacu, przejdziesz w końcu do meritum, przecież nikt nie chce czytać twych przydługich wstępów), więc się składa, że jest własnie Broniewski.
I jego wiersze.

Broniewski mnie chwyta, bo jest i prosty, i romantyczny, i taki niepokorny, bo w jego wierszach jest piękno, Ale i jest prostota.J
est siła w nich, nie tylko w tych rewolucyjnych, jest moc.

Nie wiedzieć czemu, traktuje się go po macoszemu, w najlepszym razie jako autora ,,Bagnet na broń” a poza tym komuch, pisał o Stalinie i takie tam.
A tymczasem i życiorys jego i twórczość zasługują na docenienie.
Jak wiadomo, żołnierz, patriota,więzień Sowietów, uczestnik Armii Andersa.
Oczywiście można mu wytykać etap powojenny, tyle, że to nie umniejsza w żaden sposób i jego wcześniejszego życia i wierszy tych.
A zresztą dajmy przemówić wierszom, znaczy pieśni i poezji, np. taki fragment:
np zacznijmy banalnie:

“Żyję sobie, jestem poetą,
diabli komu do tego.
Łażę, depczę warszawski beton,
piszę wiersze- z niczego”

Ale jednak poeta ma misję, poeta ma walczyć, ma się nie poddać:

“Lecz w tym krzyku zostanę młodym.
Jeśi grom-niechaj trafia mnie!
Temu światu ja się nie poddam,
temu światu ja krzyknę: nie!”

Broniewski to wiersze i o wojnie, i rewolucyjne i o tematyce społecznej i o miłości, różne.
No i wszystkie głęboko polskie.
Chocby posłuchajcie tego:

“Ja chcę kiedyś...na Żoliborzu..
choćby na krótko…
Jesli nie-
nad Śródziemnym MOrzem
zdechnę ze smutku”

Naiwne? Za proste? Banalne?
Prawdziwe.
No musiał wrócić, a że kraj do którego wrócił, był taki a nie inny.

Zresztą przeczytać wystarczy wiersz ,,Po co żyjemy”

Z wojennych warto wspomieć ,,Ballady i romanse”, tyle, że bynajmniej nie romantycznie i nie balladowo było wtedy.

“ przejeżdżał bolejący Pan Jezus,
SS-mani go wiedli na męki,
postawili ich oboje pod miedzą,
potem wzięli karabiny do ręki.

“Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden,
za koronę cierniową, za te włosy rude,
za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni,
obojeście umrzeć powinni.”

A o śmierci pisać mu przyszło i po wojnie,najpierw o smierci drugiej żony, Marii, później o smierci córki, Anki (Joanny):

“Otworzyłem okno, a firanka
pofrunęła ku mnie,
jak Anka
w trumnie.

Biała firanka, błękitne zasłony,
zaszeleściło…
O! pokaż mi się od tamtej strony!
Jesteś? Jak miło!...

Jak miło…jak miło…jak strasznie,
moja miła…
ja już chyba nie zasnę...
Firanka?...Czy tyś tu była?”

A na koniec?
Cóź może być na koniec?

“Coraz krótsze wiersze,
zycia coraz mniej
Wietrze, mój młody wietrze,
wiej!”

No i ,,Nocny gość” pamięci Jesienina poświęcony .Śpiewa Grabaż z Pidżamą Porno:

http://www.wrzuta.pl/audio/skAJb62kIf/pidzama_porno_-nocny_gosc

P.S. To oczywiście tylko taki sobie szkic, ba, nawet fragment tego, co chciałem i powinienem napisać, no, ale może kiedyś więcej będzie