Albo to skończony matoł, albo agent zupełnie obcego wpływu. Płatna świnia czy bezpłatny idiota – to rzecz drugorzędna.

Takiej treści zdania jak powyższe zawsze mi przelatują przez głowę błyskawicą irytacji, gdy po raz setny lub trzysetny trafiam na wygłaszane podniesionym głosem lub cedzone sykiem dobywającym się spomiędzy zaciśniętych a wyszczerzonych zębów, kserokopie tez propagandowych o rodowodzie aż natrętnie czytelnym.

Bulgotanie i polaryzacja opinii o niespotykanym na codzień natężeniu, a spowodowane agresją Sowietów na Gruzję, stały się wyjątkową okazją do naocznego i nausznego zaobserwowania, jak łatwo dają sobą (swoimi opiniami) manipulować nie tylko zwykłe matoły podłączone sztywnym łączem do telewizora, ale także ludzie, którzy w bardziej stonowanych okolicznościach robią wrażenie nie tylko rozumnych, ale nawet cokolwiek zorientowanych w rzeczywistości wykraczającej poza granice ich własnego płota.

Współczesna nam kultura obrazkowa, pozwalająca na jedynie pozorne przekroczenie ograniczeń słowa, jako z natury rzeczy wymagającego posiadania nie tylko zmysłu wzroku i słuchu, ale też umiejętności i nawyku krytycznej refleksji oraz ukształtowanej lub odziedziczonej po przodkach wyobraźni, staje się wymarzonym narzędziem sprawowania władzy nad umysłami. Przecież każdy wie, że obraz wart tysiąca słów – i tej podobne trele-morele, drogie dziubdziusie.

Kultura obrazkowa, ze swoim głównym narzędziem w postaci telewizora, ale także, w miarę zastępowania tekstu przez obrazki, animacje oraz filmiki, ekranu komputera, pozwala oddziaływać na nas z pominięciem naszej świadomości, a zatem i z pominięciem wszelkiej refleksji. Łykamy, chłoniemy obrazy, zupełnie bezwiednie, nawet jeśli nam się zdaje, źe robimy to świadomie.

Zresztą, nie mamy przecież czasu, żeby wszystkiego się uczyć i dowiadywać na własną rękę. Potwierdzi to Wam zresztą prawie każdy gimnazjalista, maturzysta, student, magister, a i wielu doktorantów. Kiedyś zamiast zwyczajnie się czegoś nauczyć, uczniowie woleli prześcigać się w miniaturyzacji ściąg. Dziś nawet żmudne pisanie ściąg jest reliktem epoki przed-internetowej. Dziś po prostu zamawia się i kupuje online gotowce, lub też kilkoma kliknięciami myszy i klawiszy dokonuje zręcznej kompilacji wyników cudzej pracy. Że złodziejstwo? Że głupota? Nie, proszę Państwa, to tylko wyłazi na wierzch cała durnota systemu edukacyjnego, w którym da się w taki marny sposób ujechać, aż do otrzymania świadectwa czegoś tam włącznie. To jednak już inny wielki temat. Wroćmy więc do mediów i skutków bycia mediobiorcą.

Nawyk ściągania zamiast przygotowania się do egzaminu zostaje jednak u ludzi także po wielu latach od opuszczenia szkolnych murów.

W dorosłym życiu funkcję ściągawek pozwalających na innych ludziach zrobić wrażenie zorientowanego/oczytanego/inteligentnego (niepotrzebne skreślić), pełnią zadrukowane płachty papieru niezbyt toaletowego, zwane gazetami, a także, co oczywiste, ekrany Waszych teleodbiorników.

Ale dość już tego przynudzania. Lepiej weźmy pierwszy z brzegu przykład: Prezydent Kaczyński razem z Kolegami polecieli całkiem niedawno do Tbilisi, zresztą polecieli jak jacyś wariaci samolotem prawie że porwanym i na domiar wszystkiego, wszyscy razem. Tamże Pan Prezydent, jak wiadomo, wygłosił na wiecu zupełnie niedyplomatyczne ostre słowa, skierowane wprost do Cara Putina i jego Kamandy. Cóż za okropna niezręczność.

I teraz przechodzimy do sedna. Iluż to zechciało popisać się fachowym zaopiniowaniem inicjatywy Prezydenta Kaczyńskiego jako emocjonalnej i nieodpowiedzialnej. Iluż to znalazło się nieproszonych belfrów, chętnych do udzielenia Panu Prezydentowi kilku stanowczych lekcji dyplomacji. Idiotów wylewających z tej okazji pro-sowieckie pomyje pomijam w tej wyliczance (patrz pierwsze dwa zdania tego tekstu).

Tymczasem wystarczy choć trochę znać Rosję, choć trochę tam pomieszkać, choć kilka interesów z Rosjanami zrobić (nawet nie trzeba mieć osobistej rosyjskiej “żony”), by mieć jasne jak 2 razy 2, że inicjatywa i charakter wystąpienia w Tbilisi były właśnie trzeźwą i cyniczną polityką oraz dyplomacją. Adekwatną i skuteczną w konkretnym kontekście geograficzno-kulturowym. Co reakcje i wypowiedzi Caratu potwierdziły od dnia tamtego wiecu po wielokroć.

Czytanie powtarzanych bez-myślnie i bez końca, medialnych ściągawek na ten temat, jest dla człowieka bardziej bezpośrednio zorientowanego w temacie i klimacie, najpierw irytujące, następnie nużące, a na koniec skutkuje pisaniem takich tekstów, jak powyższy.

Albo całego cyklu takich tekstów, co niniejszym Autor jakby zapowiada. Bo też wokół Gruzji dopiero zacznie się dziać.

Tymczasem prosimy nie regulować odbiorników i do usłyszenia Państwu!