W niedzielny wieczór na rynku zaroiło się od mieszkańców miasta w różnym wieku. Od kilkuletnich dzieciaków po sędziwe panie. Łączyło ich jedno. Poczucie wspólnoty dumnie eksponowane przez barwy narodowe. Koszulki, czapki, szaliki. Co tak zmobilizowało przeciętnych mieszkańców miasta? Na co dzień narzekających na szarą rzeczywistość, na plątaninę absurdów w państwie, na władzę oszukańczą i leniwą. W niedzielny wieczór wszystko to poszło w niepamięć. Wszyscy mieli dumne poczucia bycia Polakami.

W 2002 roku na rzeszowskim rynku w ogródkach piwnych było może ze dwa telewizory. Mundial oglądała garstka straceńców. Sześć lat później Wszystkie miejsca zajęte. Specjalny ogródek na kilkaset miejsc z wielkim telebimem był obsadzony na długo przed rozpoczęciem meczu. Musiałem sie zdrowo nachodzić po okolicznych pubach by wreszcie znaleźć z kumplami kawałek stolika, stad miałem przekrojowy oglad na to, że faktycznie zrodziła się fajna moda na kibicowanie naszym, na niedzielny patriotyzm.

Żadne dęte mowy zarządców państwowych, żadne nudne akademie ani nawet szumne defilady nie wznieciły tyle biało-czerwonego entuzjazmu co zapowiedź kopania szmacianki przez 22 facetów. Żadne święto narodowe, rocznica czy nawet żałoba narodowa nie sprawiła, że tak chętnie Polacy przyznawali się do bycia Polakami.

Mecz się odbył. Piłkarze ponieśli klęskę. Wielu wracało ze zwieszonymi głowami do domów. Niektórzy się pocieszali, że chociaż Kubica… Tłumy wracały trochę osowiałe, wylewały się z rzeszowskiego rynku i wracały do domów. Jutro praca, szkoła. Gdy nagle zdezelowany samochód, a w środku grupka straceńców z głowami na zewnątrz, powiewające flagi i śpiew: Nic się nie stało, Polacy nic się nie stało. I jakby raźniej. To nie koniec jeszcze dwa mecze… a zresztą nie o mecze tu chodzi. O to, że przez kilka chwil można było poczuć ducha narodu w biało-czerwonych barwach. Niech co piaty czy nawet dziesiąty z tych niedzielnych patriotów zapamięta napis na szaliku. DUMNI PO ZWYCIĘSTWIE, WIERNI PO PORAŻCE.

Tymczasem nie brak smutasów, którzy swoim wirusem malkontenctwa probuja zarazić innych. Jeszcze wciąż gdy dzisiaj szedłem do pracy w koszulce z orzełkiem patrzono ze zdziwieniem i jakby z poczuciem wyższości: ot, frajer. Udupieni przez dwie setki zaborów wstydzą sie swej polskości. Separują sie od kibiców, bo kibic to oczywista oczywistość bydle bezrozumne, które ochlane wóda czy piwskiem dewastuje spokojna okolicę. To tepy kark, który posługuje się retoryką wojenna nawiązując do Grunwaldów z rotą na ustach zmierza na kolejną wojnę z Niemcami.
Udupieni przez media łykają brednie zmanipulowane na potrzeby szukania tandetnej sensacji. Przecież być Polakiem to taki obciach.

Na pohybel panowie bracia! Dzisiaj spóźniony, dopiero po porażce, na przekór marudom i smrodzącym obywatelom świata kupiłem sobie dodatkową flagę na auto. Bo mam frajdę, bo przyjemnie jest wspólnie spędzać czas i mimo wszystko zaśpiewać “Polska, Biało-Czerwoni. Polska, Biało-Czerwoni” A co z Niemcami?? A co mnie tam Niemcy, do następnego razu. Zasłużonego zwycięstwa gratuluję.

ps. dzisiaj kilkunastu osobom co chwila tłumaczyłem się z koszulki i łopoczących flag. Ty taki stary, a … A co? Polakiem jest się do 18 roku życia? Ech, przykro patrzeć na udupionych.