Cytuje: Jak sobie radzić ze śledzącymi funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa, unikać zastawianych zasadzek, przenosić „bibułę” oraz zachowywać się podczas przesłuchania – uczyła się 13 bm. wrocławska młodzież. Uczniowie wczuwali się w rolę podziemnych działaczy „Solidarności Walczącej” w grze terenowej zorganizowanej na ulicach Wrocławia przez Ośrodek Pamięć i Przyszłość.
Dzieci miały zachowywać się jak członkowie antykomunistycznego podziemia – drukowali i kolportowali ulotki, uciekali przed ścigającymi ich funkcjonariuszami SB, gubili „ogon”, a nawet trafiali na przesłuchanie do komend milicyjnych. Setka uczniów podzielona w 10-osobowe zespoły sformowane we wrocławskich szkołach, na czele z nauczycielami-opiekunami, przemieszczała się po całym mieście wykonując zadania postawione przez organizatorów. Wytyczne znajdowali w skrzynkach kontaktowych lub odbierali od łączników. Za dziećmi podążały osoby przebrane za milicjantów i funkcjonariuszy SB mające przeszkadzać im w działalności „opozycyjnej”. Zaangażowano w to nawet milicyjną nyskę.
Zespoły, które wykazały się najlepszą skutecznością we wcielaniu się w „Solidarność Walczącą” otrzymały w nagrodę dla swoich szkół rzutnik multimedialny i odtwarzacze DVD.

Rozmawia się o granicach w sztuce, a jak to jest z nauczaniem. Czy rozszerzona metoda dramy, gdzie uczeń wczuwa się w wydarzenia, sam jest ich uczestnikiem i kreatorem w pewnych tematach nie działa opatrznie. Czy nie przekracza się linii gdzie nauka historii zamienia się w trening, który w przyszłości może być pokrętnie wykorzystany? Czy jednak wierzymy w człowieka i nie dajemy sie ponieść paranoidalnym wizjom?

Spodobał mi się sposób na przedstawianie historii, na rozmach w nauczaniu i wyjście nawet dosłowne poza nudne ramy szkoły. Agenci, konspiracja i tajny wywiad pociąga młodych ludzi. Z drugiej strony zastanowiła mnie reakcja pod notką na stronie Głosu Nauczycielskiego, gdzie komentarze są typu: O zgrozo!!

Niedawno słyszałem o lekcjach gdzie przeprowadzano symulacje obozu dla uchodźców. Racjonowanie żywności, zamknięcie, izolacja, wyobcowanie i podobał mi sie sposób na wzbudzanie empatii. W powyższym eksperymencie mam mieszane uczucia i raczej się skłaniam ku opcji “o zgrozo!!” A może się starzeje?