Są kobiety piękne i mądre, lecz właściwie nie wiadomo co jest dla nich większym przekleństwem.

Piękna kobieta, która nie jest mądra, jest jak bombka na choince – cieszy, ozdabia, ale jej czas mija kiedy przyjdzie czas, a zwykle przychodzi wtedy, kiedy igiełki opadają.
Mądra kobieta, która nie jest piękna ma generalnie trudniej niż jej bombkowa poprzedniczka, ale przy sprzyjającym zbiegu okoliczności jakaś szansa przed nią stoi. Łatwo nie jest, ale jednak się da.

Kobieta mądra i piękna to dopiero szczęściara. Ani z niej bombka. ani sprzyjających okoliczności nie ma.
Zazwyczaj.

Ciekawe jest to, że bez względu na to czy kobieta jest mądra, czy piękna, czy też na własne nieszczęście jest nosicielką obu cech, to najgorzej jest być kobietą dobrą.
Dobrą w znaczeniu rozumiejącą, niosącą nadzieję, siegającą głębiej, widzącą i słyszącą. Jeśli do tego umie to wszystko na słowa przełożyć, to już lepiej ją uśpić od razu. Może być u weterynarza, bo żaden ludzki lekarz nie podoła.

Wyobraźcie sobie kobietę mądrą, piekną, rozumiejącą, niosącą nadzieję, a do tego prawdziwie widzącą i słyszącą.
I jak?
No niby fajnie, niby miło, niby w tych okolicach kształtują się marzenia, przynajmniej niektórych.

Niby.
Słow klucz.

Rozglądam się po świecie i widzę, za często widzę, jak te kobiety stają się karmnikami dla wygłodniałych, sponiewieranych, upadlanych mężczyzn.

Kobiety karmniki, wystawiające siebie na całe to chore ptactwo, które chętnie przyleci się pożywić, napasie się i odleci w swoją stronę. Podbuduje swoje słabe strony, wyrówna poziom między jestem nikim a coś znaczę , nabierze powietrza w płuca, żeby móc dalej lecieć, choćby przez jakiś czas. Jakiś czas, to już jest coś.

One zawsze się na to złapią, na bycie najważniejszą osobą na świecie, niepowtarzalną istotą, Kimś Wyjątkowym, Drogą, Przeznaczeniem, Znakiem, Bożym Palcem, Cudem, Muzą (jeśli trafi na artystę), prawdzwą i czystą miłością.
Kto z was by się na coś takiego nie złapał? Wszak to jest odpowiedź na najgłębiej skrywaną tęsknotę każdego człowieka – być dla drugiego tym wszystkim, o ile nie czymś jeszcze więcej.

Więc one to kupują, za każdym jednostkowym razem wierząc, że doświadczają niedoświadczalnego. Inni mogą tęsknić, ale im się to właśnie przydarza.
Tracą oddech ze szczęścia. Zasypiają spokojne budząc się ogarnięte euforią kolejnego poranka, który zwiastuje przecudnej urody dzień. Życie jest jak wspaniała, wysoka fala.
Porozrzucane dotąd fragmenty obrazka, składają się w od dawna wyczekiwaną całość.

Wszystko przetrwają, na wiele się zdobędą, będą nieugięte, dzielne, wspierające choćby mężczyzna upadał, i upadał, i upadał. Znajdą rozwiązania w nierozwiązywalnych sprawach.
Wyjdą patrząc prosto w słońce, bo widzą tylko słońce. Noc ich nie dotyczy.

Nic nie jest dla nich przeszkodą, bo przecież chodzi o najważniejsze w życiu sprawy, albo jedną Sprawę. Nie przyjdzie im, żadnej z nich do głowy, że jest tylko punktem żywieniowym, chwilowym przystankiem w dalekiej drodze, która nie ma z nimi, żadną z nich wiele wspólnego. Czują się jakby wszystko we wszechświecie im sprzyjało i zapytane znajdą setki potwierdzeń. Przecież to proste, widoczne, namacalne.

Nie wymyśliły tego, mają dowody: słowa, gesty, gesty, słowa, słowa, słowa, słowa, gesty…
Niechby ktoś spróbował wkroczyć powątpiewając!
Prędzej spalą swój dotychczasowy świat, cały świat, niż pozwolą podważyć lojalność mężczyzny. Nie mają wątpliwości.

Nie czują się karmnikiem, są istotą życia drugiego człowieka, bez której nic już nie ma sensu, smaku, zapachu…

Tak zwyczajnie przeżywają nadzwyczajne uczucia. Każdą komórką.

I nagle, tak się to dzieje odkąd świat się kręci, nagle ptak odlatuje i nie ogląda się na karmnik. Może nie tak do końca… Może się obejrzy raz, albo dwa… Pomyśli jakie to fajne miejsce było, ile pysznego jedzonka, jak miło, jak bezpiecznie, jak ekscytująco. Teraz już dalej mogą mną poniewierać i upadlać, bo na jakiś czas tej karmy wystarczy.

Jestem kimś, skoro ONA tyle mi dała, w końcu ONA to nie jest byle kto, to na jakiś czas…

Można iść swoją drogą, spokojniej…

Kobieta-karmnik zostaje sama. Się dziwi. Sama sobą jest zdziwiona, zaskoczona niespodziewanym odlotem.

I czego się dziwi nie wiadomo.

Biedactwo.

Rozglądam się po świecie i widzę kobiety, które nieustannie są w karmniczej gotowości, bez względu na wszystko.
Kobiety wierzące w tego jednego, ważnego, przeznaczonego.
Kobiety, które za każdym razem zaryzykują tak samo w nadziei, że tym właśnie razem okażą się drogą, przeznaczeniem, cudem, muzą ( o ile trafią na artystę).

Część z nich trafi być może, za którymś razem.

Część zbutwieje od deszczu, wiatru i śniegu.

Część zginie od piorunów.

Część w końcu zrezygnuje z bycia karmnikiem, nawet za cenę samotnego życia.

I pójdzie po ludziach myśl, jak taka mądra i piękna kobieta mogła zostać sama?

I uzasadnią to sobie, że coś jednak musiało być z nią nie za bardzo. Niby piękna, niby mądra, ale czy znowu tak mądra, bo piękna to już raczej nie.

Do ostatniego oddechu będą się odbijać od ścian swojej samotności, zabijającej codziennie do szpiku kości. Nic z tego świata nie zrozumieją.

Zamkną oczy zadziwione swoją dawno przebrzmiałą urodą, z mądrością nieporównywalną z tamtą, z kiedyś. Bo gdyby wtedy miały taki rozum i świadomość jak w sekundzie zamykania oczu, przenigdy by już nie chciały być karmnikiem, już wiedziałyby co i jak, po co i dlaczego.

Umierając, wszystkim wszystko wybaczą – zdradzone marzenia, skłamane sny, niedotrzymane obietnice, tchórzliwe iluzje, małości.

W życiu i śmierci, i w każdym kroku jesteśmy sami.

Sami decydujemy.

O tym czy być karmnikiem czy nie, też.

A może, zanim przyjdzie śmierć, warto coś zobaczyć i zmienić?

Wciąż jesteś piękna i mądra?

Przestań inwestować w sezonowe ptaki, nawet jeśli innych nie widzisz.

Niczego nie szukaj.

Pozwól się odnaleźć.

Nic?

To nic.

Weź oddech głęboki, zatańcz szaleńczo, zaśpiewaj.

Bądż dla siebie najwyższą wartością.

Ocal swoje Źycie, wbrew wszystkiemu i wszystkim.

Nie jesteś karmnikiem.

Trzymaj się Kobieto, trzymaj się.