ale mi się nasunęła:

A jak by tak autorów dialogów do polskich seriali i filmów współczesnych przysłać Ci na korepetycje?

Zanotowalibyśmy korzyść wymierną, panno Gretchen!

merlot

Dziękuję za dedykację :)

Angielska komedia romantyczna bez faceta w tle?

Jakby Panu się jeszcze jakieś mało oryginalne myśli nasunęły to proszę się ze mną podzielić jak najszybciej :))

Dziękuję...

piękny tekst. ale to jest pole do rozmowie o rozmowach. był kiedyś doskonały tekst Magii, potem Pana Yayco. także o tym…

potrzeba troche ludzi i wolnego popołudnia… może jak mi net odpali wieczorem to sie rozwinę...

No to ja sobie poczekam cierpliwie na to rozwinięcie Twoje :)

nieco starodawne w sensie, ale może przez to nawet ładniejsze.

A co do uporczywego wracania, to myślę, że to może być kwestia układu odniesienia.

Ale mogę się mylić, bo motyw wracania jest chyba ważny w jakieś wschodniej filozofii, a ja się na tym nie znam

Pozdrawiam, nie zmieniając położenia

Może to kwestia odniesienia, ale nie wiem czy zrozumiałam tak do końca.

I rzeczywiście z tym wracaniem to kwestia wschodnich filozofii.

I mojej.

Nie zmienia to faktu mojego wścieku na sterujących z góry. Uważam, że czasem ot tak mogliby odpuścić i dać żyć. Niekoniecznie zaraz sprawdzając różne tam takie.

Ja z nimi (tymi z góry) polemizować nie będę, ale mogliby też pomyśleć w szerszej perspektywie.

Tak oto można łatwo zrzucić na nich odpowiedzialność zarzucając nieodpowiedzialność.

Łatwizna.
W tym zakresie.

im bardziej zabieram sie do pisania, tym mniej wiem co napisać.
każde kolejne czytanie Twojego tekstu otwiera kolejne drzwi na innym poziomie i w innym kierunku prowadzace.

pierwsze uczucie, bezrefleksyjne to oczywisice smiech i lekkie oburzenie. no jak – baby dwie sie nie lubia, to widac w kazdym zdaniu i gadaja. no jak to. hipokryzja i tyle. co to za tanczenie ciagle tego samego w maksymalnym oddaleniu. trzeba po prostu raz a dobrze…

puk puk. puka w czolo cos od wewnatrz. czlowieku, co ty mowisz. ile razy sam jestes w takiej sytuacji? z iloma osobami sam odstawiasz taki balecik, krzywisz sie ale rozmawiasz? co to za wartosciowanie i kamieni szukanie – a Ty co? mowienie obok to przeciez znana ci sztuka, a w unikaniu plynacych do ciebie zdan jestes mistrzem…

halo halo – to kolejne drzwi. przeciez to opisanie czegos niezwykle osobistego. glebokiego. nieuchwytnego. skad wiesz, kim dla siebie sa te dwie kobiety? dlaczego ze soba rozmawiaja tak a nie inaczej? skad sie wzięły i dokąd prowadzą ich scieżki? dlaczego będą się przeplatać? to jak we wloskim filmie – otworzono na chwile okno, dano zobaczyć skrawek zycie, bez retrospekscji, tlumaczen co kto i skąd, ogladasz i czujesz, a potem okno sie zamyka. uczestniczyles. ale tylko na mgnienie oka. wszystko co sobie dopowiesz, bedzie jedynie dopowiedziane. nie odtworzone, tylko stworzone na nowo. ale juz wg twojego szablonu. nic nie wiesz, wiec albo przerabiaj tą historie na swoja, albo ogladaj i sie nie wymadrzaj.

hmm hmmmm zachrząkały kolejne drzwi. a nie przyszlo do malenkiego mozgu moze, ze nie nalezy czytac wprost, tylko miedzywierszy sie doszukac? nie przregryzac slow, tylko szukac znaczen? zamiast doktoryzowac sie na relacjach i obrazach zaryzykowac odszukanie znaczen?

Gretchen… stoje w przeciągu i nie wiem, ktore drzwi w dobrym kierunku prowadza. ale to chyba dobrze…

pozdrawiam.

Co do polemik religijnych to przecież nie zachęcam. Nie miałam takiej intencji.

Co do spacerów po parkach, to ma Pan rację. Trudno się dziwić, że w tym samym parku wciąż to samo obejrzeć i spotkać można.

Jak natomiast wytłumaczyć sobie takie dziwo, że nie idzie się do parku żadnego, mówi się parkom zdecydowane nie jednocześnie obierając kierunek zgoła przeciwny i jak raz się okazuje, że jest się w parku?

To jest nieporządek Panie Yayco. Oraz niesprawiedliwość. Albo jeszcze co innego, ale nie wiem co.

Igła napisał u kogoś innego, że ja się tylko Panu odgrażam.

Podziela Pan to zdanie?

Pani już siebie przez pryzmat zwidów tego łże administratora Igły widzi?

Ja nie zauważyłem, żeby mi się Pani odgrażała, ale to może przez postępującą wadę wzroku (miałem cholera iść do okulisty, ale jakoś mi to umknęło).

Choć myślę, że bym zauważył, bo podobnie jednemu Zenonowi, nie lubię, jak się mnie czepiać. Ale nie. Nie zauważyłem.

Co do parków, to nie wiem, albowiem nie bywam. Zwłaszcza wiosną. Zakazane mam przez lekarza.

Ale jak ktoś ma niezakazane, a jeszcze roślinność lubi, to czemu nie.

A w kwestii nieporządku i niesprawiedliwości, to powiem, że wydaje mi się to stanem naturalnym.

Ale może się trzeba do tego zestarzeć. Nie wiem.

ale czy my choćby o milimetr do cudzej prawdy jesteśmy w stanie sie zblizyc? jak bardzo uniwersalnie musisz pisac, by to choc w czesci bylo dostepne i zrozumiale dla innych, nawet tych wprawnie czytajacych aluzje? i jak bardzo to, ze poslugiwac sie musisz uniewsalnym jezykiem naklada kolejne zaslony na to, co chcialas napisac i przekazac? jak bardzo to barwi kolorem ktorego postrzegania sie spodziewasz u czytelnika?
im bardziej skomplikowana i ciekawa, tym bardziej hermatyczna… niestety…

napaisać to chyba jeszcze pół bajki, ale powiedzieć w piekne oczęta, to dopiero sztuka:)

_{Prezes , Traktor, Redaktor}

Czy jesteśmy w stanie zbliżyć się odrobinę do cudzej prawdy? Hmmm…

Wiesz myślę, że tak. Odrobinkę, niedużo, o pół kroku.

Jeśli chcemy. Jeśli mamy w sobie na to miejsce, jeśli zechcemy.

O ile cudze doświadczanie świata nas zainteresuje.

Każdy z nas jest tajemnicą i osobną historią.

Jesteśmy samotni ponieważ nie da się odkryć tej tajemnicy do końca, bo to jest jak odkrywanie kolejnych pokładów gdy wciąż pojawiają się nowe…

W “Kronice Ptaka Nakręcacza” jest taki fragment, w którym główny bohater pisze o swojej żonie właśnie w tym kontekście. Zagubiła mi się ta książka przy przeprowadzce, ale pobiegnę i ją kupię, i wkleję ten kawałek. Może to będzie dobry zalążek kolejnego tekstu?

Powiedzieć wprost… No tak, racja to jest najtrudniejsze.

Chociaż ostatnio to wolałabym aluzje, albo milczenie.

Nie wszystko trzeba mówić. I niektóre sprawy powinny zostać na zawsze w duszy bez gadania o nich.

O!

Podpisuję się pod tym co napisałeś.

Poznanie nie jest możliwe, ale zbliżenie się o te maleńkie pół kroku już tak. Z pełną świadomością subiektywności tego poznania i obciążeń jakie z tego wynikają.

Widzę to tak,sama siebie nie znam do końca, sama sobą bywam zaskoczona więc niby jakim to cudem miałabym drugiej osobie swój świat objaśnić?

Jakim sposobem poznać jej świat?

Patrząc na to samo widzimy różne rzeczy. Dotykając czujemy co innego. Może. Bo może to samo? Nigdy się tego nie dowiemy.

Niektórych ludzi jednak zapraszamy do naszego świata, z przyjaźni, miłości, sympatii, z konieczności.

Wszystko co możemy zrobić to możemy się starać. I to już nas odrobinę zbliża.

Mając świadomość niemożliwości poznania, możemy szanować się wzajemnie.
Możemy kochać drugiego człowieka szanując jego tajemnicę czy raczej tajemnicę jaką on jest.

Nie wdzierać się, nie naginać do swoich znaczeń. Być.

Pisząc aluzyjnie, z góry zawężamy krąg odbiorców. Jest to oczywiście wygodne i pokrywa się zazwyczaj z naszymi intencjami – do tego wąskiego kręgu właśnie chcemy dotrzeć.

Nie przychodzi nam do głowy, że wśród rozumiejących nie wszystko są ludzie którzy czekają na to, co mamy do powiedzenia.

Wykonałam właśnie takie ćwiczenie: przeczytałam swój post starając się zrobić to tak, jakbym nie znała kontekstu.

I masz rację Griszq (chyba rzeczywiście trudno będzie się nam pokłócić), bez wiedzy o tym skąd wzięła się ta rozmowa w samolocie nie da się zrozumieć wszystkiego czy też jakiejś ważnej części.

Sądzę, że zrobiłam to prawie świadomie. Ze strachu.

Co do tego, że “smutne to jak cholera”. Ja się już tak przyzwyczaiłam do takiego spojrzenia, że nie wydaje mi się to smutne. Albo, może prawdziwiej będzie w ten sposób, zaakceptowałam ten smutek. Jest częścią mnie.

I wierz mi, że tylko niekiedy, w gruncie rzeczy bardzo rzadko staje się dominujący. Ostatnio jest, ale wiem że to minie.

W oczach innych jestem radosna i pogodna. Źródło optymizmu.

I znowu wracam do tego od czego zaczęliśmy.
Jaka jest prawda? I taka, i taka.

Wszystko zależy od tego kto patrzy i co chce zobaczyć.

tak chyba bedzie zawsze, gdy tekst osobisty, a nie publicystyczny, bedziesz zamieszczac, w nadziei na przekazanie czegoś waznego, kawałka siebie czy tez swojego swiata, zachowujac jednoczesnie wysoki kanon ochrony prywatności.
nie mieszalbym do tego strachu – powiedzialaś, ile chciałas powiedzieć. przecież tworzysz pole do dyskusji nie o tym dlaczego ta konkretna rozmowa przebiegła tak, a nie inaczej, tylko dyskusji w ogole o komunikowaniu się i … ech, chyba właśnie tej samotności całej.

czasem jak sie bardzo chce, to przez ta sile chcenia widzi sie za malo. znaczy sie czlowiek tak skupia sie na kazdym drzewie, ze lasu w ogole nie dostrzega…

nie pisalem ze narzekasz. to tak dla porzadku.

masz racje – pisanie wprost, zachowujac wartości literackie i indywidualny styl, jest trudne. inaczej zreszta bedziemy o tym mowic w kontekscie ogolnym, a inaczej jesli skupimy sie chocby na txt. faktem jest, ze pewna hermetycznosc tekstow moze troche odstraszac “nowych”, ktorzy w jezyk sie nie wgryzli. ktorzy nie znaja poprzednich wpisow i dla ktorych np haslo “rzucanie kotem” wywoluje odruch dzwonienia po greenpeace. nie ma rady – stoimy na rozdrożu. ja nie znam wyjscia z sytuacji…

ale wlasnie przypomniałem sobie, o co chcialem Cię spytac:

“Nie przychodzi nam do głowy, że wśród rozumiejących nie wszystko są ludzie którzy czekają na to, co mamy do powiedzenia.”

co mialeś na myśli?

ale czy to nie ustawia tego kontaktu niejako jednokierunkowo?
i nie zmieni pola dyskusji w sale wykladowa? z najwyzszej klasy wykladem, ale jednak wykladem?

W kontekście tego o czym rozmawiacie z Panem Merlotem i Twojej do mnie odpowiedzi pomyślałam tak.

Zdecydowanie łatwiej jest pisać wprost w tekstach publicystycznych. Tu, jak sądzę większość z nas ma jakoś mniejszy problem, by tak zwyczajnie napisać co myśli, po której stronie się opowiada, czemu się sprzeciwia.

Osobiste teksty to zupełnie inna sprawa. Tutaj się odsłaniamy. Pokazujemy fragment własnego, intymnego świata. Doświadczenia o jakich piszemy, sposób w jaki je przeżywamy to materia inaczej już tkana. Ścieg u każdego inny.

To jest ryzyko.