Żeby nie przytłaczać ogromem materiału podzielę story kilka części. Od razu mówię, że im dalej w las tym niekoniecznie dla każdego :) ...

Osobiście BM mnie bardziej śmieszy niż straszy. ale jest kilka kapel które są ciekawe i to podkreślę. Będą też rzecz jasna te leśne stwory, które nieodmiennie wywołują u mnie skurcz przepony.

To jadziem.

Za punkt wyjścia tej sagi należy bez wątpienia uznać pojawienie się obrazoburców z Venom. Panowie grać za bardzo nie potrafili (a szczególnie nieszczęśnik za garami o ksywie jakże apokaliptycznej Abaddon), ale potrafili generować iście piekielną energię i hałas. Ich celem było grać głośno, szybko i prosto. Rokendrol. Venom nie miał uroku i lekkości Motorhead stąd chyba to piekło, Szatan i Black metal. Ramonesi metalu? Jak najbardziej! Zresztą sami swoją muzykę określali często jako punk metal.

Szwecja. Niby kraj mało ludny. Zimny. A tyle oryginalnej muzyki tu powstało. Od Sasa do lasa. Od ABBY po Marduka. Tutaj tempo lesie hasał niejaki Quorthon. Znudził mu się punk wić zaczął dłubać metalu i wykoncypował jednoosobowy projekt o swojskiej nazwie Bathory (nazwa od Elżbiety nie od Stefana). Bathory to pod względem koncepcyjnym wzorzec Black metalu w jego mizantropijnej odmianie. Kawałęk dla odmiany wikińsko-heroiczny :)

Przenosimy się do krainy czekolady, serów, zegarmistrzowskiej precyzji i banków. Hellhammer to kolejny filar gatunku. Prymitywna muzyka, bluźniercze teksty, chaos i destrukcja. Klasycy gatunku.

Hellhammer nie pociągnął długo, ale na szczęscie spirytus movens całego przedsięwzięcia Tom G. Warrior zainicjował bend Celtic Frost. Panowie z początku tworzyli surowa, nieskomplikowaną muzykę metalową, bardzo ciężką jak na tamte czasy. Potem poszli w wyrafinowany progresiv, ale to już inna historia. Czciciele rogatego kochają ich za pierwsze płyty.

CF reaktywowali się nie tak dawno i był to powrót w wielkim stylu. Zresztą wystarczy posłuchać:

Tak BTW, w swoim zestawieniu wspomagam się składanką “The best of oldschool black metal” i akurat leci sobie Mercyful Fate. Kolejny kamień milowy w historii niezbyt świętej muzyki. Duńska kapela, która zasłynęła makijażem swojego front mena, niby-satanizmem i cienkim głosem wspomnianego wcześniej Kinga Diamonda. Ale nie da się zaprzeczy, że muzyka pierwszorzędna. Riffy tną jak żyleta. Kumplują się z Metallicą. Żeby rozładować te ciemne klimaty dam taką wersję „Into the Coven”:

Wracamy do Szwajcarii gdzie pogryzając gorzką czekoladę i maczając gołębie główki w foundee trzech młodzieńców powołało ansambl Samael. Jak dlas mnie to oni są twórcami najbardziej diabelskiego kawałka ever – “Into the Pentagram”. Aż czuć zapach siarki i stukanie kopytek.

CDN... —> Cz. 2 Skandynawia