Spróbuję, choć nie do mnie było adresowane Twoje zastanawianie się.

Nie jestem pewna czy słowo “miłość” jest tu adekwatne. Istnieje “teoria przywiązania” stworzona przez Johna Bowlby’ego. W myśl tej teorii, noworodki i niemowlęta, mając zaspokojone wszelkie potrzeby, czują się “centrum wszechświata”, czują się wszechmocne i wszechwiedzące. Postrzegają swoich rodziców jako niewyraźne postacie, będące przedłużeniem ich samych, czyli będące wszechświatem.
Jeśli rodzice zaspokajają wszelkie potrzeby (ciepło, pokarm, bliskość, dotyk, komfort bycia i życia) to wszechświat jawi się tym maleńkim istotom przyjaznym, czułym i kochającym. Bezpiecznym. Tak rodzi się “niemowlęcy narcyzm”, (inaczej mówiąc: zdrowe poczucie bezpiecznego przywiązania), który przechodząc kolejne fazy (o ile nie zakłócone) prowadzi do odrzucenia koncepcji bycia “centrum wszechświata” i przejścia w zdrowe poczucie własnej wartości.

Przepraszam, ale polska Wiki jest pod tym względem na żenująco niskim poziomie, dlatego linkuję angielskojęzyczną.

Patrząc z tego punktu widzenia, nie można mówić o miłości 6-cio miesięcznego niemowlęcia do matki.