Po pierwsze nie porównywałbym sytuacji Polski sprzed trzystu lat z dniem dzisiejszym. Wtedy chodziło o nasze sprawy wewnętrzne, dziś natomiast priorytet mają jakby sprawy międzynarodowe (w końcu tworzy się już federacja, a nie tylko stowarzyszenie państw). I to państw jednak na róźnych poziomach rozwoju gospodarczego.

Pisze Pan, że najpierw należało zadać pytanie, czy chcemy (tzn obywatele państw unijnych) aby Unię wzmocnić organizacyjnie poprzez przekazanie Komisji Europejskiej prawa do samodzielnego decydowania o sprawach mniej ważnych?. Zgoda, tylko pytania tego nie zadano, tzn,. zadali je sobie politycy i chyba na nie odpowiedzieli sami, nie pytając nikogo o zdanie.

I jeszcze jedno: co to są sprawy mniej ważne? Bo dla jednych te mniej ważne mogą się okazać najważniejszymi dla innych. To też należałoby określić w szerokiej dyskusji (co nie oznacza, że dyskutować mieliby wszyscy ze wszystkimi). Też nie zauważyłem takiego dyskursu.

Nie określałbym, Panie Stary, Irlandczyków osłami, bo nie wiem, czym się tak naprawdę kierowali. Napisałem jedynie o oporze i jego przyczynach, jaki pojawił się na forum europejskiej opinii publicznej. To już nie są tylko mohery, w grę mogą przecież wchodzić również zorganizowane akcje państw niezainteresowanych takim rozwojem Unii. Możliwości jest kilka co najmniej.

A zamykanie oczu i gnanie do przodu (a taki manewr wykonują teraz wiodący politycy europejscy) nie jest najlepszym wyjściem i moim zdaniem prowadzi do kryzysu w łonie Unii. Bez względu na to, kto ma rację, jeśli idzie o cele długodystansowe. Tak skonstruowany twór nie ma szans na przetrwanie i prędzej czy póżniej rozpadnie się od środka.

Mocarstwa monopaństwowe (o koncernach nie wspominając) też się rozpadały, gdy osiągały rozmiary przekraczające masę krytyczną. A tu mamy do czynienia z próbą stworzenia mocarstwa kontynentalnego na bazie wielu państw. I to w sytuacji wzrastającego znaczenia nastrojów nacjonastycznych.

To mi przypomina próby zbudowania komputera przy pomocy młotka.

Pozdrawiam serdecznie