Zarzucił torbę z listami na plecy, podniósł z ziemi rower i przełożywszy nogę nad ramą mocno zakręcił pedałami. Rower szedł gładko, mimo że jazda po kocich łbach wymagała stałej uwagi i ostrożności. Minął budynek poczty i skręcił w ulicę 1-go Maja.

Domy jeszcze drzemały, ale czuło się, że miasto zbiera się do życia, zaczyna kipieć i powoli wpada w codzienne koleiny, w których już za moment rozrusza się i będzie tętnić życiem aż do późnego popołudnia. Teraz panował jednak względny spokój. Samochody przejeżdżały z rzadka, bez wyjątku sunąc w kierunku rynku, a na chodnikach trudno było uświadczyć żywego ducha, nie licząc łaciatego kundla, który łapczywie obwąchiwał słupek znaku drogowego na ulicy Ogrodowej.

Listonosz znowu nacisnął i pozwolił, żeby rower niósł go siłą rozpędu. Schował głowę między ramiona i pochylił się nad kierownicą. Kiedy poczuł, że wytraca impet, uniósł się i pchnął pedały. Rower gwałtownie zerwał się z miejsca, a on, tak jak poprzednio, skulił się, aby zmniejszyć opór powietrza. Zajmował sporą część szosy i co jakiś czas kręcił na niej dziwaczne figury. Po kilkudziesięciu metrach wreszcie stracił równowagę i podparł się nogą. Był obok budynku pralni chemicznej, blisko skrzyżowania z Aleją Wojska Polskiego. Obejrzał się jeszcze w stronę poczty, wypatrując jakiegoś samochodu, ale ulica była pusta.

Poranna senność ustępowała, a chłodne powietrze rysowało na jego twarzy rumieńce. Pedałował rytmicznie, wykręcając pełne koła, tak obfite, że kilka razy zaczepił kolanami o linki hamulca. Inaczej niż dotychczas, jechał idealnie prosto, trzymając się ułożonego wzdłuż jezdni betonowego krawężnika.

Minął skrzyżowanie z Aleją Wojska Polskiego. W głębi stał czarny samochód zakładu pogrzebowego, z zamocowanym na masce bukietem sztucznych kwiatów. Osiedle bloków zasnuwała mgła, pozostałość po chłodnej nocy. Zakręcił i jednym ciągiem przejechał wzdłuż przydomowych ogródków oraz opuszczonej rudery sklepu spożywczego. Nagle w oddali mignęła mu znajoma sylwetka. Zahamował, a następnie przeprowadził rower na przeciwległy chodnik. Droga odbijała tutaj w prawo, ograniczając widok. Skupił wzrok na postaci, która zmierzała w jego kierunku. Poczuł osobliwy niepokój. „To przecież Kula — pokiwał ze zniechęceniem głową. — Debil... To on...”

Błyskawicznie wskoczył na rower i pedałując na stojąco wjechał w Findera, która w tym miejscu dochodziła do 1-go Maja i biegła do niej równolegle, oddzielona szeregiem jednorodzinnych domów. O ile porucznik nie spostrzegł go wcześniej, istniała szansa, że objazdem uda mu się wyjechać blisko szkoły podstawowej, tuż za plecami Kuli.

Kiwając rowerem na boki mknął niczym finiszujący w wyścigu sprinter. Przez głowę przelatywały mu najróżniejsze myśli. „Czym ja się martwię — dodawał sobie odwagi — przecież nie muszę z nim nawet rozmawiać... Dzień dobry, dzień dobry, i tyle. Albo nawet nie tyle, tylko w ogóle nic... Będę miał dzisiaj pecha, nie ma inaczej... Tępy dureń. Osioł. Że też musiałem na niego trafić... Idzie pewnie do komendy. Szczęście w nieszczęściu, że go zauważyłem...”

W pobliżu skrętu w Zieloną lekko wyhamował i wyjechał na odcinek drogi otwierający się na 1-go Maja. Naprzeciwko, po drugiej stronie szosy, stała legendarna budka z goframi. Zeskoczył z roweru i podbiegł kilka metrów, żeby skryć się za starym młynem. Przesunął się do krawędzi kamiennego muru, a potem ostrożnie wyjrzał. Porucznik minął już młyn i przechodził właśnie obok sklepu rybnego. Szedł ze spuszczoną głową, z rękoma w kieszeniach marynarki, co jakiś czas w charakterystyczny dla siebie sposób lekko drobiąc kroki. „Udało się... — szepnął zadowolony — ale przygoda, panie dzieju. Kto by pomyślał... Adrenalina mi skoczyła, jak po winie starego...” Popatrzył jeszcze na sylwetkę oddalającego się porucznika, po czym pogwizdując podprowadził rower na skraj chodnika.