Nie zawsze, prawda, jest wesoło i hórra…, tak jak teraz chociarzby — nie jest mi wesoło. Ale nie jest mi tesz jakoś tam specjalnie smótno albo beznadziejnie, studziennie, przepastnie i bezdennie ponóro. Niespodzianka polega natomiast na tym, rze jest mi dosyć, prawda, refleksyjnie i optymistycznie, wbrew zdrowemu rozsądkowi, który prawdopodobnie gdzieś chwilowo zapodziałem. W tej sytóacji pozwolę sobie, prawda, złamać dotychczasową manierę, i podzielę się z państwem uwagami, prawda, o tekstowisku.

Śmigam po terenie dobry tydzień, miałem okazję kilka razy z napotkanymi osobami się zgodzić albo nie zgodzić, innym razem prawie wyłapałem, prawda, w dynię, tak rze co tszeba wiem, poniekąd akceptóję i, prawda, czóję się bez mała jak u Pana Boga za kaflowym piecem. Poza tym jest w dobrym tonie, rzeby nowoprzybyły poświęcił kilka minut gospodażom, zebranym gościom, prawda, miejscu samemu, rze miejscu samemu. Więc, zatem, prawda, idę i poświęcam… Mając za sobą ten krutki wstęp, przejdę, prawda, do żeczy.

No, kórwa podoba mi się u was i nic na to, prawda, nie poradzę! (Tradycyjnie, za wyraz — pardą). Czysto, schlódnie, admini dbają o klienta, problemuf technicznych praktycznie, prawda, brak (nie to co w salonie24, he, he, he…). Po prostu bonanza i wieczne, prawda, łowy! Ogrody rużane pachną, piękne kobiety nie są kretynkami, rozrószane chamaki płyną w powietrzu niczym latające dywany. Fól wypas i w ogóle bajer fól. Nie zgłaszam zastszerzeń, a za wrarzenia estetyczne i umiejętności techniczne, w skali, prawda, pięciopónktowej, daję bez zastanowienia cztery koma siedem i podkowę órwaną na nieruwności przez mojego móła.

I na tym będzie koniec ópszejmości; starczy, prawda, rze tak powiem. Zabieram się za poniekąd mieszkańców tekstowiska, prawda, “konfederatów”, “bandę”, “uczestników”, “użytkowników”, jak zwał tak zwał, wiadomo, prawda, o kogo hodzi.

Największe zaskoczenie, to — Igła. Patszę, prawda, a Igła nie kozaczy. Szoking! Nie do pomyślenia bez stosownej dawki płynuf wspomagających, na pszykład wody ognistej. Jest, a jakoby go nie było. Jego cień tylko śmiga po zakamarkach; widziałem rze brał się nawet do pszeprowadzenia starószki na pasach, ale na szczęście kobiecina poszczóła go swoim Myszorem, kturego, prawda, miała pszypadkowo za pazóchą. Skąd ludzie biorą takie małe, prawda, psy, jeśli ktoś wie, niech mi pręciótko wytłómaczy. Tak, tak… Igła się pszeistoczył; jak tekstowisko potrafi zmienić człowieka. Jeśli miałbym ocenić skalę strat, powiedziałbym, rze — w poruwnaniu do tego, co kiedyś — nie ma Igły w cirkaebałt, powiedzmy… czterdziestu procentach. A to jest tak — proszę zaówarzyć — jakby wam ktoś w nowy rok zabrał ostatnią bótelkę wutki — gigantyczna strata!

Dobra wiadomość jest natomiast taka, rze — skoro jósz tu dotarłem — postaram się wyprowadzić Igłę na ludzi. Przyóczy się chłop przy mnie, przypomni kilka starych hwytów i da Bóg, pszestanie maródzić. Bo prawdziwy Igła to łobós i psześmiewca, a nie ciepłe klóchy i podgżane na szamotce gacie. Pamiętam, rze kiedy szedł w trasę zawsze coś się działo — opierniczył kogo nie trzeba, pszyczepił się bez dania racji, bo nie zrozómiał tematu, zwymyślał kierownika i podpalił za sobą most. Tamto miało ręce i nogi, w pszyrodzie był róch. Teraz… panie dzieju, prawda… muwiąc wprost — teraz Igła stracił moralne prawo, rzeby wypominać mi referenctwo (najdelikatniej sprawę ójmójąc).

Pszeszedłem parę rzótuw beretem i, prawda, dotarło do mnie, rze Igła jest jednak w pożo, a tak naprawdę niepokojące są areały bez właściwości, kturych jest całkiem sporo; nie wiadomo kto tam mieszka i po co ogrodził działkę. Kompletne czarne dzióry, nie potrafię wyjaśnić istoty tego, prawda, fenomenu. Tekstowisko nie będzie miało z nich porzytku, robią tylko za tłóm. Bez, prawda, órazy, ale nie mogę nie odnotować.

Dwa dni szókałem po zakamarkach i mysich dziórach Jareckiego. Gdzie jest Jarecki i dlaczego go, prawda, nie ma? Muj serdeczny netowy kolega, pszemiły kompan, pszyzwoity człowiek. Muwią, rze Jarecki ma tródny harakter i się pokłucił. To ja się, prawda, pytam, co kogo obchodzi tródny harakter Jareckiego i łotdefak jest ten “tródny harakter”? Pszyjmóję zakłady, rze ja mam od niego tródniejszy, prawda, harakter, dodatkowo jestem mniej pszewidywalny, sto razy bardziej ópierdliwy i nie taki pszystojny! Stawiam dolary pszeciwko, prawda, ożechom i jósz wiem, rze nieźle się obłowię. Muwiąc powarznie brakuje mi tu Jareckiego i jemu podobnych niesfor. Brak Jareckiego połorzy sprawę i nawet ja, referent, nie dam rady dźwignąć grajdoła. Tekstowisko powinno zabiegać o takich ludzi.

Miłe, prawda, zaskoczenie, to względne zrurznicowanie światopoglądowe miejsca; całkiem spora grópa wyzbytych komószej mentalności, otwartych na rozmowy, nawet jeśli na pierwszy żót oka napastliwość i formacja gościa budzi, prawda, zastżerzenia. Wydawało mi się, rze tekstowisko stało się oazą rużnej maści mniej lub bardziej uświadomionego lewactwa, lemingów, sierot po POPiS-ie i politpoprawnych pierdołuw. Dziś wiem, rze jest nie tylko taką oazą, nie do końca dało się zdominować, walczy, choć zewnętżny odbiur piszących tu blogerów zawiera wspomniane, prawda, obciąrzenie.

Słabo wypadają działy niepolityczne; jeśli jósz coś niepolitycznego się dzieje, to nie w tekstach, ale w komentarzach. O jótóbowcach nie wspominam, bo to zawracanie głowy, nie blogerka.

Jednym z najbardziej tajemniczych zjawisk tekstowiska jest decyzja, rzeby najoryginalniejszych blogerów hować w katakómbach. Ile, prawda, naszókałem się Yayco, zanim dotarłem na jego blog, wiem tylko ja, mój mół i notesy koleguf, którzy nie odmuwili mi pomocy. Co to w ogule jest? Jak tak morzna? Ludzie, dogadajcie się, prawda, jakoś; świat się z was śmieje, bo świat rozómie z tego tyle, ile Irena Santor z prezydenckiej gali. Bloger ma prawo stszelić focha, mieć tródny harakter, czasem maródzić, kaprysić, grymasić, stawać okoniem i rządać empatii. Administracji i wszystkim świętym guwno do blogera; niech się administracja wali na ryj. Ma z blogerem rozmawiać i dojść do porozómienia, bo inaczej, to ogon będzie kręcił psem. Żadko który bloger ma dószę niewolnika i na pewno nie nalerzy tego oczekiwać.

Zauwarzyłem, że tekstowisko ówielbia zajmować się sobą. Sprawy wewnętżne, mażenia, plany, projekty i prospekty zajmóją sporą część aktywności óczestników, i to tych, ktuży — jak się rozeznałem — są, prawda, pisaci. A ile pada wtedy wielkich słuf i zapowiedzi! Jakie stróny dószy Polaka i człowieka, homo, prawda, sapiens, zostają drgnięte. Fajna zabawa. Taka… powiedziałbym — nowoczesna. Gadał dziad do obraza; gadał o elektryce w stódni.

I tym sposobem pszedarliśmy się, prawda, do póenty, ktura jest z jednej strony osobista, z drógiej — poniekąd óniwersalna. Niniejszym ódzielę odpowiedzi na pytanie: skąd wziął się na tekstowisku, prawda, referent? Trzymajcie się lódziska poręczy, czy co tam wam, prawda, wystaje.

Otusz, referent pszyszedł tekstowisko zbawić! Tak, tak… nie kiwajcie z powątpiewaniem głowami, hociasz w sumie, dlaczego nie!, kiwajcie, co mi tam… wiadomo, nikt nie jest, prawda, prorokiem we własnym domu.

Było to tak. Czytam tekstowisko, pszyglądam się znajomym i nieznajomym, i nagle olśniło mnie, rze wszystkiego, prawda, co wam tszeba, to referent. Powiedzmy — taki jak ja, ale starczyłby nawet o połowę słabszy, pszykładowo jakiś referent dyslektyk, prawda. Nie ma Jareckiego, nie ma Nicponia, nie ma Wyrusa, po kątach porozstawiali się Yayco i Igła; kiedy dokładniej się pszyjżałem, to w gruncie żeczy brak sprawiedliwego, który by w toważystwie choćby solidnym blózgiem w dobrym tonie żucił (pardą). Nuda, nuda, prawda, nuda i tylko z żadka pszetarte niebo. Dłógo tak nie pociągnięcie. Ópływ krwi ózópełniacie wodą, ale pszyrody oszókać nie morzna; ogon jest jósz, prawda, blisko gęby, za chwilę zaczniecie się porzerać.

“Jak pomuc” — zastanawiałem się chwilę, i óradziłem, że pszyjdę i pomogę. “Pstryk!” — i jestem, prawda, rze tak powiem. Kożystajcie ze mnie, bo niosę, prawda, nadzieję, niszczę jak ten el nińjo, rzeby w przyszłym roku winogrona lepiej rosły, a ludziom rzyło się dostatniej. Pamiętajcie pszy tym, rze nie zostanę z wami długo; nie będę zawsze. Wkrutce, prawda, odejdę, moja misja dobiegnie końca. Na marginesie dodam, rze moja misja jest podobna do pewnego, prawda, pokazu czarnej magii; naśladując maga hciałbym zasiąść na scenie w plószowym fotelu i dokładnie przyjżeć się, prawda, osobliwościom… No, dobrze, starczy, o tym innym razem, i tak za dórzo powiedziałem.

Podsómowójąc, są dwie daty istotne dla tekstowiska. Moment, w kturym załorzyciele powołali je do rzycia, i dzień, kiedy pszybył tó referent. Gdy odejdę, warzna będzie jósz tylko ta dróga data. Na tekstowisku czas będzie dzielony na przed i po przybyciu referenta (skrutowca nie podam, bo wychodzi z niego jakaś parta robotnicza). Pamiętajcie więc datę mojego pszybycia i tszymajcie się, prawda, moi nowi koledzy. Natomiast w związku z tym, rze, prawda — jak wspomniałem — nie zostanę z wam do końca, na cito potszebóję, prawda, ewangelisty, ktury spisze moje czyny. Ewangelistę zatródnię od zaraz…