te wzajemnie wykluczające się teorie edukacyjne są skutkiem ignorancji i radosnej “twórczości” teoretyków, którym po prostu coś się “przyśniło”, a dalej już poszło.

Gardner był blisko prawdy, nawet liczba 12 się zgadza, tylko że poza tym nic się nie zgadza.

Nie jest prawdą ani to, że da się wyodrębnić 12 rodzajów inteligencji (choćby bardzo umownie) ani nie jest prawdą, że inteligencja jest jedna i tylko jakieś odcienie (talenty) dają efekt różnic.

Zastosowano tu (po jednej i po drugiej stronie) idiotyczny klucz (a właściwie toporny wytrych), ale obalenie takiego idiotyzmu nie jest jeszcze powodem do chwały.

Ciekaw jestem, czy któryś z oświeconych teoretyków edukacji zadał sobie trud sprawdzenia co da się ustalić w tej materii za pomocą praktykowanej od tysięcy lat teorii znanej w Indiach lub w dawnych Chinach? A może taka egzotyka odbierana jest nadal jako niezrozumiały zabobon i skansen ludziej myśli?

Powiem Panu, ręce opadają, gdy sobie człowiek zestawi wiedzę Wschodu o naturze i sposobach rozpoznawania różnic między ludźmi z takimi farmazonami jak teorie Gardnera czy jego przeciwników. Żałość i ból zębów po prostu.

Może Pan się odważy podjąć temat?

Pozdrawiam

na wieś podkarpacką takie nowum nie dotarło. A jakby dotarło to pewnikiem w papierach by zaistniało, a w praktyce byłoby po staremu. Zresztą nauczyciel się nie sklonuje by zadowolić każdego “inteligenta”, a dzielić na oddziały wg inteligencji toż to segregacja. My walczymy o wyrównywanie szans ;)

proszę jakieś źródła podrzucić, albo rozwinąć temat

pozdrawiam

Podyskutujmy poważnie o mitach:

Chwilę wcześniej robiła karierę koncepcja inteligencji emocjonalnej, co jest oksymoronem. Nie ma czegoś takiego jak inteligencja emocjonalna, choć Laboratorium Technik Diagnostycznych PTP znormalizowało metodę badawczą mającą toto badać.

Czy nie zauważył Pan, że tak jak za komuny byli „uczeni radzieccy” tak teraz są naukowcy amerykańscy. Gdy moje dziecko nauczyło się samo czytać głoskójąc, usłyszałem, że to najtrudniejsza metoda, bo amerykanie uczą swoje dzieci czytać całymi wyrazami i to jest lepsza metoda. Była w owym czasie (około 2000) propagowana w Polsce. To, że język angielski nie jest językiem fonetycznym, a polski i owszem, nie robiło naszym piewcom wyższości tej metody żadnej różnicy. Natomiast dzieciom jak widać robi.

Samo istnienie MEN jest wrzodem na d**ie narodu. Te 46 milionów to niewielkie pieniądze marnowane przez tę nikomu niepotrzebną instytucję. Nie ma o co się strzelać.

Tak jak pisałem wcześniej trzeba zacząć od definicji. Ponieważ Pan nie przedstawił żadnej z setek definicji, więc, aby dyskurs był możliwy, proponuję przyjąć, że inteligencja to sprawność przetwarzania informacji (wiedzy), miarą sprawności przetwarzania informacji jest iloraz inteligencji.
Jeśli tak zdefiniujemy inteligencję, a jest to zgodne z większością koncepcji psychologicznych, to coś takiego jak inteligencja kinestetyczna, emocjonalna, czy muzyczna jest śmieszną, nie mającą sensu zbitką słowną. (Coś jak „sałata słowna” schizofreników.) Dlatego koncepcją Houarda Gardnera nie należy sobie zawracać głowy jako teorią inteligencji. Być może można rozważać ją jako koncepcję uczenia się. To może mieć jakieś ręce i nogi.

Zatem porzućmy „inteligencje” i skupmy się na stylach uczenia.

Układanie czegokolwiek z gałązek będzie charakterystyczne dla „przyrodnika” skrzyżowanego z „kinestetykiem”. „Przyrodnik” pożeniony ze słuchowcem będzie chętnie rozwiązywał zadania matematyczne ze słuchu, pod warunkiem, że będą o jabłkach, motylkach i pajączkach, albo wilkach i owieczkach.

Tu usiłuje Pan opisywać typy czyste, jakie nie występują w przyrodzie.

A nie na zasadzie, mamy władzę i możemy was urządzić?

Stany Zjednoczone Ameryki są duże i każdą głupotę tammożna znaleźć opublikowaną. Wolę krytyczną analizę polskiego naukowca, niż bełkot amerykański pisany z zawiści.

Może następny tekst poświęci Pan tym odkryciom z broszurki indoktrynacyjnej „Dlaczego uczniowie nie lubią szkoły?”. Nie napiszę, że jestem ciekawy co przyszło do głowy jakiemuś Amerykaninowi, ale chętnie się z niego pośmieję. Nie trzeba być profesorem, żeby wiedzieć, że szkoła będąca elementem systemu przemocy państwa względem obywatela, nie może cieszyć się estymą wśród normalnych dzieci.

Na poparcie prezentowanego stanowiska nie przedstawił Pan niczego, poza opinią profesora Daniela Ti Uilingama. To dość słaby argument, natomiast argument zgody powszechnej, nie tylko jest nieprawdziwy, ale również bardzo słaby. (Z tego, że większość ludzi sądzi, że Ziemia jest płaska, nie wynika prawdziwość tego sądu, co można stwierdzić sprawdzając jak się zużywa podeszwa buta. Na palcach i pięcie, więc Ziemia jest wklęsła. ;) )

Z dobrej też.

Styl uczenia nie wyznacza skuteczności tego procesu.

Proponuję nie mieszać warunkowania (bodźce), które odnosi się do emocji, z uczeniem się wiedzy, gdzie nie ma mowy o warunkowaniu, a zatem i o bodźcach, a mówi się o jednostkach informacji. :)

Jeśli zdążyły narosnąć mity, to trudno uwierzyć, że autor tej koncepcji „inteligencji” był osamotniony, co nie znaczy, iż miał rację.

Czy jest to mniej efektywny sposób uczenia się, czy też trudniejszy dla nauczyciela?

Jeśli prawdą jest, że coś jest niemożliwe, to po co pisać, że nie powinno się tego robić?!

A jeśli układ w tańcu będzie rozwiązaniem zadania, to co?

Proponuję najpierw ustalić czy jest to możliwe, a potem ewentualnie dyskutować czy ma sens.

Nie ma metody, jaka z człowieka upośledzonego intelektualnie zrobiłaby geniusza. Z tego nie wynika, że nie należy ludzi uczyć. Ten argument jest lekko chybiony.

Treść narzuca albo preferencje powinny. To jest alternatywa wykluczająca i konstrukcja, jakiej Pan użył jest niespójna i przez to osłabia wagę wywodu.

Można to skwitować „zdania uczonych są podzielone”. Czy to jest dowód czegokolwiek?

Mnie Pan może pokazać dowolną ilość obrazków, a tekstu to szczególnie. Natomiast, jeśli chce Pan aby coś zostało w mojej pamięci, to musi mi Pan to opowiedzieć, a najlepiej przedyskutować. Nie jestem zwolennikiem profesora Houarda Gardnera, tylko słuchowcem, więc obrazki zwisają mi w girlandach i festonach. Znów chybiony argument.

To jaka jest nauka, zależy od tego kto i czego się uczy. Większość nauki jest łatwa i przyjemna, choć nie można tego powiedzieć o tym wąskim wycinku nauki, jaką odbieramy w systemie edukacji. Winna jest temu nie taka czy inna teoria, tylko przymus szkolny.

Dlaczego trzeba? Bo jakiś debil z ministerstwa stwierdził, że dziecko musi akurat ten idiotyzm poznać? Przecież to jest żaden argument!

Rozczarowanie jest częścią kontraktu na życie. Jak byłem dzieckiem wszyscy mnie przekonywali, że święty Mikołaj istniej, a teraz przekonują mnie do czegoś zgoła odwrotnego. Wie Pan jakie rozczarowanie odnośnie ludzi małej wiary mnie spotyka? Czy to powód by wszyscy obowiązkowo wierzyli w świętego Mikołaja? Proszę się zastanowić nad tą troską o możliwość rozczarowania kogokolwiek.

Moje uwagi nie świadczą o braku zgody co do meritum, tylko punktują słabości argumentacji. :)

Pozdrawiam

Witam Pana na TXT.

Osobiście (jak widzę na szczęście) nie jestem na bieżąco z tymi teoriami, ale że taki gardneryzm w ogóle się “szerzy”? Niepojęte, prawdę mówiąc. Nie sądziłem, że jest aż tak marnie (w sensie, że wykształceni ludzie łapią się na takie uproszczenia).

Pozdrawiam

To pomówienie. Szkoleń dla nauczycieli organizuje się setki. Są potrzebne i zupełnie zbędne. Nauczyciel jest świadomym klientem. pogoń za papierkiem się powoli kończy i na byle co już nie da się złapać. Zresztą już nikt nie wymaga kilogramów zaświadczeń z bzdurnych szkoleń.

Projekty unijne pisze sie przeróżne, ale głownie chodzi o wydarcie kasy dla szkoły, żeby choć trochę ją doposażyć i mieć ciekawszą ofertę. Nawet jeśli projekt jest oparty na jakimś idiotyzmie.

Z gardneryzmem rozprawiał się prof. Nęcka, nie trzeba gonić za ocean.

szczerze mówiac nie spotkałem się na różnych skzoleniach czy warsztatach, by ktoś lansował zbyt tę metode czy w ogóle koncepcję prof. Gardnera,

Co do meritum, wydaje mi się oczywiste, że trzeb auwzględniać style uczenia się, znaczy sam uczeń musi dojść do tego, jak się najlepiej uczy i zapamiętuje, ale i nauczyciel powinien to jakoś respektować.

Oczywiście nie jest to łatwe, bo jak mamy 30 osób w klasie czy nawet i 10 w grupie, to jednak lecimy tym samym sposobem i staramy się przekazać materiał ten sam sposób.

A i pewnie piszę rzeczy woczywiste, ale nie ma tak raczej, ż ektoś jest na 100 proc słuchowcem czy wzrockowcem, najwięcej jest typów mieszanych.

No i nie ma co ukrywać, najlepiej zapamietamy coś jeżeli sami coś tworzymy, dlatego ograniczanie się tylko do metod wykładu czy testów bez zapodawania różnych metod aktywnych czy bezz dawania uczniom możliwości tworzenia różnych projektów jest nie do końca właściwe.

Znaczy poza przekazywaniem wiedzy najważniejsze jest zachęcenie ucznia by sam tej wiedzy poszukiwał i ją zdobywał.

Zarażenie kogoś pasją to jest sztuka, wygłoszenie ex cathedra, że ma być tak albo tak zas niekoniecznie przyniesie jakikolwiek efekt.

No i ważna rzecz, motywacja, dopóki uczeń nie ma motywacji i nie widzi celu i sensu swej nauki, efekty może i będą ale pewnie krótkotrwałe.

Pozdrawiam.