wszedłem do łazienki.
Znalazłem, stare pudełko z wiertłami – fi10, niech będzie.

No i ona, westchnienie i marzenie milionów, z poprzedniej epoki..
Zadzwonił telefon, w mojej głowie.
Przypomniałem sobie.

Zalało.

- Słuchaj – mówił ojciec – zalało piwnice, wszystkie te albumy, te kartony z książkami szlag trafił.
Pomyślałem, może to spisek?
Chandler, blondynka, przekupna policja?
Przecież to Polska, po co dorabiać legendę?

Rura z Ciepłowni.

Igła

To będzie komentarz do “Nocnych jastrzębi”, do obrazu.
Patrzę na kobietę i siedzącego tyłem mężczyznę a w głowie mam to, co napisałam wczoraj u siebie:
Spotkali się jakiś czas temu. Nic nie wskazywało na to, że się poznają. Przecież się nie znali. Żadnemu z nich nie nie przyszła do głowy oczywista myśl, że podstawowym warunkiem poznania znajomego jest zawarcie znajomości z osobnikiem nieznanym. Chyba dalej tego nie wiedzą.

A może wiedzą ale boją się (jak Pan napisał) dotknąć prawdy. Nawet niechcący. W końcu “mijanie” jest chyba najbezpiecznieszym manewrem na drodze. Przynajmniej tak ludzie mówią.

Koszmarny to obraz. Gotuje się od środka, wrze. Na zewnątrz pokazuje zimną obojętność.

Idę, bo chyba bredzę.

Dysonans w nastroju pojawił się u mnie, kiedy tylko na obraz spojrzałam.
Jeszcze większy, kiedy patrząc na obraz jego tytuł plątał się gdzieś z tyłu głowy. To zestawienie daje straszny dysonans.
Wgapiam się w niego od pół godziny i wzroku nie mogę oderwać.
Jest piękny i koszmarny zarazem. Przyciąga wewnętrznym żarem i studzi (pozorną) obojętnością.
Masochizm?

a Pani czytała Connellego? Albo i Chandlera?

To jak się czyta, to czasem człowieka za gardło ta proza złapie, że tchu zaczerpnąć nie można.

Taka jest.

Od knajpy do knajpy może być tysiąc lat świetlnych.

Od jednego nastroju do drugiego też.

Ja mam często w oczach obraz który wstawiam poniżej – bawię się, że jestem tam z nimi (nie tylko w postaci tych czterech butelek na stole;-). Rozmawiamy o rzeczach ważnych i bzdurnych naraz. Slychać jakąś muzykę, gwar i inne takie. I jest nam wszystkim razem dobrze, chociaż ta w głębi werandy ma zdaje się na imię Venissa, a ten z wąsikiem to podobno jakiś major, co z konia zsiada tylko do łazienki.

Tak mi jakoś tęskno do tej knajpki.

Jean Auguste Renoir pixit.

merlot

Ale jak już muszę to nie przepadam za współczesną Austrią.

Żeby nie wyszło, że jestem całkowity wesołek, birbant i brat-łata, przywlokłem Panu jeszcze coś bliższego pańskim rozważaniom z pogranicza historii sztuki i medytacjii o ludzkiej marności.

Nadaje się jak ulał na motto dla fabrykanta-spekulanta Jankego:

El sueño de la razon (produce monstruos)
czyli wypadek przy pracy genialnego nadwornego malarza Królów Hiszpanii.
(Taki Mozart też nie zawsze śmiał się od ucha do ucha).

Cieszę się, że się Pan wygramolił z tego omszałego antałka.
Żonine Jajka Odświętne podrzucę niebawem, pod normalny adres.

merlot

wciagający, podoba mi się ak zwykle, a może nawet bardziej niż zwykle.
No i zainspirował mnie pan do sięgnięcia znowu po Chandlera, może już niedługo, az się wybiore do biblioteki, choć pewnie tylko teraz piszę, że sięgnę, a nie sięgnę, choćbym chciał i nawet powinienem.
A może w końcu zacznę czytać Chnadlera po angielsku, ale pewnie nie, bo i niewiele zrozumiem…
Eh, skomplikowane to wszytsko.

P.S. Panie Merlocie, gdzies pan wymieniqł swoje muzyczne i malarskie fascynacje, ale zaintrygował mnie pan, bo napisął, że literackich nie wymieni.
A to by było najciekawsze…
Więc czekam.

pzdr

już dawno nie czytałem Chandlera.

Ale ja go znam prawie na pamięć. Zwłaszcza Długie pożegnanie.

Jedna z książek Connellego o Boschu jest właściwie próbą napisania podobnej historii. Całkiem udaną, moim zdaniem.

Pozdrawiam Pana, podpisując się pod roszczeniami wobec Pana Merlota.

przyznam, że z tym reżyserem rozstałem się dość dawno, choć Kontrakt rysownika mieści się w mojej pierwszej piątce the best of.

Ale od czasu Kucharza, złodzieja, jego żony i jej kochanka nic mnie nie wciągnęło już. Może to zmiana kompozytora?

A dlaczego warto?

Jak widać z kontekstu, nie miałem na myśli kłamstwa w sensie rozmyślnego grzechu przeciw Dekalogowi.

Chodzi jedynie o tę w sumie bolesną prawdę, że dorośli nie potrafią “żyć w prawdzie”, i to nie tylko dlatego, że prawda bywa niewygodna, bolesna lub zupełnie nieefektowna, nawet nie chodzi o te chwile słabości, w których od prawdy uciekamy, nawet przed samymi sobą.

Chodzi o to, że w przeciwieństwie do prostoty i niewinności świata dzieci, świat dorosłych cały umeblowany jest pułapkami polegającymi na tym, mówiąc w skrócie, że wolimy skłamać, wolimy półprawdy, bo nie chcemy drugich ranić bądź rozczarować prawdą.

Dochodzi do tego, że głód prawdy staramy się zaspokoić poprzez literaturę, film, muzykę. Zawsze do niej tęsknimy, zawsze o niej marzymy, ale rzadko zdobywamy się na odwagę, by “stanąć w prawdzie”. Wolimy oglądać to na ekranie w kinie. Z kina można wyjść i zapomnieć, aż do następnego razu.

Pozdrawiam

marzenia są zrobione z niemożliwości. Ale są OK.

Miło, że Pani zajrzała.

Za duży dawała pogłos.

Chwilowo nic nie piszę.

Rzadko zaglądam.

Śnieg pada…

ja lubię jak śnieg pada

Po prostu życie mnie dogoniło i trochę ciśnie…

Wrócę, jak zapowiadałem – po Wielkiej Nocy

_{Prezes , Traktor, Redaktor}

Gdzie ta wiosna?

Za moimi oknami śnieg przechodzi w deszcz i z powrotem…

Ponieważ właśnie wróciłam z miejsc gdzie wiosna jest już naprawdę i uśmiecha się do ludzi to zaczynam podzielać nastrój Pana Yayco.

No jak to gdzie? Wszędzie! I świetnie ją widać jeśli oczywiście chce się zobaczyć. Wystarczy jeśli nie będziesz patrzeć na pochmurne niebo lecz rozejrzysz się na boki:)

udalo mi się napisać post o pogodzie.
Nigdy bym nie pomyślal…

Czemu nie. Gdyby ktoś, poza Panem Merlotem, zechciał?

Czemu nie?

Zna Pan piosenkę Jacka Kleyffa “Hieronim Bosch”? Byłaby fajną klamerką dla tej Pana dyskusji. Niestety, nie mogę nigdzie znaleźć.

a mogę się mylić, to raczej jest tak, że jamnik jest dumnym posiadaczem Pana Lorenzo.

One tak mają te jamniki.

Mieć to ja też mam. Nie mogłam znaleźć na You Tube, no coż, trudno.
I nie znam wersji Kuby Sienkiewicza… Jak mu to wyszło?

Dobrze Pana rozumiem.

Tyle tylko powiem, bo rzeczywiście Panu Yayco tu mącimy razem z Delilah :)

Wiesz, moja droga, ja już od jakiegoś czasu mam wrażenie, że zaglądając do Pana Yayco zaczynam mącić i to straszliwie. Niezależnie od tego czy jestem w nastroju: melancholijnym, ponurym, refleksyjnym czy jakimkolwiek innym, Pan Yayco wpływa na mnie mącicielsko. A niby taki spokojny człowiek…dziwne…

Cóż, nie pozostaje mi nic innego jak wyciągnąć właściwe wnioski z tych doświadczeń.

że Pan piszesz z pozycji Syrenki, czyli skrzyżowania płotki (bo większe ryby to się w Warszawie nie zdarzają, chyba że jakieś ptactwo wodne) z kobietą.

I tu może być kłopot, bo Lajkonik, jak wiadomo, to taki krakowski centaur czyli skrzyżowanie konia z Tatarem, na dodatek pochodzenia wodnego także, jako iż pierwsi wprowadzili go w życie niejacy włóczkowie zwierzynieccy (Panie Igła -> to po drugiej stronie Wisły, naprzeciwko Dębnik), czyli faceci zajmujący się spławianiem (sic!) towarów mieszanych Wisłą.

Ukłony a la Lajkonik

Nie zrozumieliśmy się chyba. Ja nie o takich kłamstwach i nieprawdach lub półprawdach piszę. Nie chodzi tu o kłamstwo rozumiane etycznie czy w/g Dekalogu. To o czym piszę, to raczej sfera, w której mijamy się z prawdą zwykle nawet nie rozpoznając, że się mijamy, to jest “w tle” różnych innych spraw, zachowań, emocji, sytuacji, zwykle niewidoczne, jakby schowane “na zapleczu” naszych myśli, uczynków, naszej świadomości.

Moje refleksje tego dotyczą, zwłaszcza w kontekście tego zdania z tekstu Pana Yayco:

“Jest taki moment. Zdarza się. Nachodzi nas.”

Dla mnie to taki klimatyczny opis właśnie tych rzadkich chwil, gdy to co na codzień “schowane na zapleczu”, nagle dociera do naszej świadomości z wielką siłą, przemawia do nas jak sugestywny obraz, film.

Takie chwile, gdy człowiek czuje wielki głód prawdy. Albo przynajmniej zatęskni do jej przejrzystości i wolności, którą prawda z sobą niesie.

u nasz w mieście, też mieliśmy, na gierbie, początkowo, pół faceta, którem miał ogon jak jaszczurek i na kaczych sie opierał łapach. Na głowie miał stalowe beretkie, a w rękach nóż masarski. Aleśmy se zmienili.

Czy nasze przodki już wtedy niczego na kaczych łapach nie chcieli (nie sądze, bo Żoliborz wtenczas na Mazurach się znajdował, z dala od miasta), czyli też chcieli sie na kobiecą autonomię popatrzeć, tego na pewno nie wiem, bo to z pińcset lat temu było. Albo coś koło toto.

Mojem zdaniem, przodki nasze warszawskie, mieli od razu taki w tem interes, żeby stolicę u nasz zaprowadzić, i zagranicznego grosza na inwestycje przyuważyć, a także samo, żeby Sejm u nas był zaprowadzony dla śmichu z polityków, co to pierwszy raz w mieście będący od razu na Wiejskie (nieprzypadkowa to jest nazwa) zapychają.

A do takich celów gołe popiersie jest poręczniejsze lekramowo, niż kacze łapy i ogon.

Pewnie też szło o to, żeby gierb nie wygladał jak streszczenie waszej historii o jednem skórkowem remiesze, którego faktycznie jasczurek zeżarl, tylko wyście wszystko na opak przedstawili. Nie chcieliśmy was pod negatywne kretykie brać, to sie wymyśliło nowy gierb, ktoren do męskiej pozytywnej apelacji płciowej sie nadawał.

A za królów to u nasz raczej faceci byli (pominiem to jednego Francoza, bo to obmyłka wyszła).

I zobacz, Pan, Panie Lorenzo jak szybko żeście się z ty stolicy wyzbyli. Jak mój szwagier z glansowanych skoków, na Szmulowiznie, wieczorową porą.

Wystarczyło Szweda na króla zgodzić, a Szwedziaki, wiadomo, na obraz kobiecy są łase.

I już. Tyle waszego Lejkonika, co w kiecce na osiołku jeździ i piwną zagrychę lekramuje.

Może on i jest politycznie poprawniejszy, ale oka nie przyciąga…

ale ja już gdzieś chyba pisałem, że nie jestem profesorem.

A co do reszty, to mnie Pan nie przekonał, bo kiedyś w telewizorze widziałem, jakiegoś innego Pańskiego rodaka, co nie na ośle, tym razem, ale znowuż na kogucie jeździł. Tak jak tamten na ośle, czy jak Pan woli – mule (Skąd u was mule? Z Hanzy?). Tylko coś miał nieporządnego z obuwiem…

Wy tak zawsze, zamiast naturalnych zwierząt używacie przebranych facetów?

Dla mnie to podejżane jest. Na Jungowskim poziomie, proszę Pana Szanownego.

I na szewskim, oczywiście.

PS Pan myśli, że jak wszystkich pozamykają, to kwatery prywatne potanieją, dla nieobecności lokatorów?

ja to nie (co już i pisałem Panu) ale moja lekarka od alergiczności, to na pewno, bo ona też mnie tytułuje tytułem zaprzeszłym, na dodatek elegancko podwyższając rangę.

Ale wolałbym nie, jeśli można. A w ostateczności – moim ulubionym i na dodatek prawdziwym: expert zewnętrzny. Koniecznie przez x, bo to ważne jest i prawdopodobnie eleganckie. Dla jakieś nieznajomej mi osoby.

W zasadzie, to oznacza, że nie płacą. Ale trudno. W końcu, jak już wspomniałem, nie mieli.

Co do Twardowskiego, to faktycznie, oko mi Pan otworzył. Kogut na pych, jako tani wahadłowiec!

Szkoda, że się nie przyjęło, swoją drogą.

Z Wiedniem to ja mam mieszane uczucie. Choć cześciej tam bywałem niż w Krakowie. Może dlatego, że hotele tańsze?

Tak między nami to ja podejrzewam, że Pan Yayco to jest tajny radca dworu (tacy nie bywają emerytowani) na zeslaniu (tfu, co ja mowię, on jest w slużbie zagranicznej co najmniej od lat kilkuset). Do tej beczki to on tak naprawdę wlazl na konsultacje. Ze zrozumialych jednak względów, to ja się nie mogę tak do Pana Yayco zwracać.

Uniżony sluga

jak zwykle mnie Pan przecenia.

Pójdźmy na kompromis. Zamień Pan dwór na coś przyzwoitszego i skromniejszego np na stan i dodaj słowo realny. I będzie prawie w sam raz.

Były czasy, swoją drogą... Zwąlszcza gdy praca się układała wedle innych do specjalnych poruczeń tylko zdatnych, zasad.

I wie Pan co? Widziałem we Wiedniu kilka kawiarni. Po knajpach nie uczęszczam, choć sznaps z czarnego bzu lubię...

Jednak najbardziej lubię park imienia tego socjała Karola Rennera, z którym (jeśli pominąć ciągoty polityczne) tak wiele mnie lączy…

Zawsze mu mówiłem, gdy chodziliśmy do Augustynów, na kieliszek Portugiesera: Karolu, nie ma niczego takiego, jak społeczne funkcje prawa. Są tylko związki przyczynowo skutkowe…

Miłe było to, że się zawstydził i książkę opublikował jako Karrner. A potem, to już raczej zajmował się polityką...

to ja wiednia nie znam, niestety…