Piekna flaga na niebieskim tle już jest.

I dobrze.

Sa tez cytaty u Docenta,. raczej krytyczne, jest prawdziwie polski zestaw piosenek u Igły (i on niby PP nie lubi:)?)
Więc i moja cegiełka.

Polecam czytać i słuchać tego, tu jest pełna wersja:

http://uzytkownik.wrzuta.pl/audio/dQbk6epUpq/

a tu trochę krótsza wersja:

No a tekst nie-nowy, ale nic się nie zmieniło
Napisałem go rok temu i czuje tak samo dalej:

Jakoś tak się składa, że w listopadzie piszę rytmem świąt, najpierw tekst na 1 listopada, teraz na 11. Tekst, który jest już we mnie od pewnego czasu, ba, może od zawsze.

Politycy mówią ,,Tu jest Polska”.Dla jednych tu, dla drugich tu, dla innych jeszcze tam, tyle, że ich ,,tu” jest ograniczające i wykluczające tych, co są nie do końca wg nich godni by być tu czy tam.

Ja też napiszę gdzie jest Polska, ale mam nadzieję, że bez wykluczania, wprawdzie skrajnie subiektywnie i po mojemu, ale nie zawłaszczająco.

Taki tekst, który czekał na napisanie i dalej nie wiadomo, czy się uda. Bo to rzeczy nie do końca wyrażalne.

Polska więc.

To miejsca. Bieszczady, woda ze strumienia smakiem mineralną każdą przekraczająca. To zabytkowe stare kościoły, w których cicho, pusto, pięknie. To barokowy przepych klasztorów. To Częstochowa czy Leżajsk, do których się pielgrzymuje. I trud ,,iścia” choć ciężki, to jednak łatwy.

Polska to cmentarze. Różne, stare, zabytkowe,piekne, i te, nowe, gdzie brzydkie grobowce swym ogromem straszą i przygniatają tych, co już ich nie ma, a mają chyba świadczyć jedynie przepychem o prestiżu żyjących. Cmentarze żydowskie, na których prócz ornamentyki czasem widać wykwity frustracji, głupoty i nienawiści ,,Prawdziwych Polaków”, których nienawidzę... I nawet ta nienawiść nie jest dla mnie żadnym powodem do wstydu.

Polska to ludzie. Różni, źli, dobrzy, to siostra Chmielewska, Jurek Owsiak, Janina Ochojska, Bartoszewski, Wiesław Chrzanowski, wielu nieznanych bohaterów i z AK i z Solidarności i czasów obecnych. I jednocześnie to dresiarze, menele, alkoholicy, którzy niszczą życie sobie i rodzinom. Polska to rechot oblesny pod publiczkę Giertycha, gdy dokopał Kuroniowi, zresztą zmarłemu, więc nie mogącemu się bronić i to słowa siostry Chmielewskiej, że w każdym należy widzieć Chrystusa.

Polska to opowieść. To różne opowieści. Różne narracje, różne głosy, różne opinie, różne drogi..Opinia Kałużyńskiego, będącego dumnym z ze zwalczenia analfabetyzmu i biedy przez System i opinia np. kogoś, kto z powodu tegoż Systemu siedział 10 lat w stalinowskich więzieniach.

Polska to opowieści, ich magia. Magia opowieści, legend, podań, magia prozy: ,,Sławy i Chwały” Iwaszkiewicza, magia ,,Chłopów” Rymonta, ,,Nad Niemnem” Orzeszkowej, ,,Lalki” Prusa, książek, w które można się zanurzać, w ich świat, który fascynuje i wciąga.

Polska to poezja. Broniewskiego- rewolucyjna, romantyczna, piękna, niekiedy smutna, Szymborskiej – elegancka, ironiczna, zdystansowana, Herberta- żarliwa, zaangażowana, Staszewskiego – mroczna, bez nadziei,bez patosu, prawdziwa, Osieckiej – wiecznie piękna, Kaczmarskiego.

Polska to tradycje, obrzędy, obyczaje, te ludowe, jeszcze pogaństwo pamiętające i te katolickie.

Polska to konglomerat, to mieszanka różnych wpływów, tradycji, kultur. To bogactwo wielokulturowości, to spadek po kulturach żydowskiej, tatarskiej, ormiańskiej.

Polska to świat już nieistniejący. Ten sprzed 2 wojny światowej.

Polska to groby, groby, te co na cmentarzach, często anonimowe, często tych nieznanych bohaterów, którym wiele zawdzięczamy i te których zobaczyć się nie da, tych, których śmierci uczcić nie możemy, bo krematoryjne piece ich zutylizowały, a krematoryjnymi kominami nie wydobył się nawet niemy krzyk.W powietrzu nie jest im ciasno jak Celan pisał.

Polska to emocje: różne, duma, fascynacja, radość, poczucie wspólnoty, i te złe: zniesmaczenie, wściekłość, gdy się widzi, że Polska ma twarz np. Łyżwińskiego, wkurwienie i obrzydzenie, gdy się widzi i słyszy tych, co wykluczają, jątrzą, kłamią. Niezgoda na rasizm, antysemityzm, manipulacje, niezgoda na zawłaszczanie historii, na kradzież tejże histori, na jedynie słuszne racje i poglądy, niezgoda na fanatyzm, nienawiść, głupotę.

Polska to język. Właściwie jedyny, który umiem. Dziwny, trudny nawet dla Polaków, ciągle zaskakujący, stwarzający mnóstwo możliwości i mnóstwo pułapek, piękny czasem.

Polska to romantyzm, tragizm, mistycyzm, uczuć splot, często przechodzących od nienawiści , zniechęcenia, niesmaku do zachwytu, fascynacji i poczucia, że to jedyne miejsce, w którym w sumie bym chciał mieszkać.

Polska to zapachy. Zapach suszonych grzybów, zapach wszystkiego po deszczu, zapach pieczonego ciasta, zapach prawdziwie wiejskich produktów: masła czy chleba. Zapach skoszonej trawy, zapach siana. Zapach lasu.

Smak potraw wigilijnych, smak białego sera wiejskiego, który można jeść bez niczego i jest dobry. Smak kradzionych wiśni:) czy innych owoców.itd

Polska to niebo na wsi, na którym gwiazd multum jest. To zachody słońca, wschody tyż (ale wtedy się śpi, przynajmniej w moim przypadku) Polska to wino owocowe ,,Miód i lipa”, nie wiedzieć czemu pite np. w piaskownicy:)

Polska to książki z dzieciństwa, to Trójka,to piosenki SDM, Kaczmarskiego, Kultu, Heya, Maryli Rodowicz, Niemena, Grechuty, Breakoutu, to cudowny głos Miry.

Polska to …

Jeszcze jest wiele: sytuacji, ludzi, chwil, miejsc, emocji, widoków, głosów, smaków, fascynacji, radości i smutków.

Ale wystarczy.Bo i tak niekoniecznie mi się pisze, tak jak się pisać powinno.

A jeszcze Polska to wspomnienia.
To np. wspomnienia akademi czy apelii z podstawówki, w których się brało udział z okazji świąt narodowych i choć głownie bylo to zabawne i odbijało nam, jako to dzieciakom, to były chwile, gdy czułem magię i wzruszenie.
Nie wiem, jak inni, ale ja tak.

Zresztą posłuchajcie ,przecież to jest piękne, pamiętam też jak w radiowej Jedynce piesni patriotyczne para prowadzących: Jan Zagozda i Danuta Żelechowska puszczali, nie wiem czy teraz audycja “Mijają lata, zostają piosenki” jeszcze jest, ale pieśni patriotyczne z nią też mi się kojarzą:

http://pl.youtube.com/watch?v=geY8SJtefSc

http://pl.youtube.com/watch?v=jqLDwIk_wqE

Mam nadzieję, że pacyfiści i ci, co patosu nie lubią wybaczą, ale raz na rok można sobie pozwolić.
A nawet trzeba.
Warto pamiętać, o tych którzy zginęli dla nas/za nas/za Polskę.
I teraz można się cieszyś,c że już ginąć nie musimy.
Ani walczyć.
Chyba że na słowa i argumenty:)