Ja już drugi dzień zajęty jestem bezmyślną robotą, nic większego przeczytać nawet nie umiem, a ta forma jest dla mnie jak znalazł.

Idea biegającego jajka jest dla mnie frapująca. Poczułem w sobie chęć, żeby sobie pobiegać!

Na dodatek, pod wpływem ostatniej historii mózg mi drgnął i wymyślił taką krótką formę:

“Kiedy Indianie dowiedzieli się, że Kolumb odkrył Amerykę, odetchnęli z ulgą, przestali wysiadywać na plażach i poszli obejrzeć konia”

Ale gdzie mi tam do Pana, ech…

to mi się podoba :)

Czy ja mogie powiedzieć kto czuwa? ORMO czuwa. Czuwało właściwie, ale kto ich tam wie czy jeszcze gdzieś nie czuwają. Ale to pikuś jest.

Chciałam Ci podziękować wielce za możliwość wyobrażenia sobie biegającego Yayc jajka. I to takiego z nowym ułapieniem. :)

A marudziłeś, że Cię Wena opuściła, heh. Szybko wróciła, tylko jakaś strasznie wkurzona, cóś mi się widzi. (?)

Twardym trza być, nie mientkim. I zmniejszać, pisać, powiększać, włazić, obsypywać, wynajdywać i nie zasypiać...
Aż się prawie zatchłam. Łoj…

Tylko tak dalej. Poslugując się sluszną ideą reprezentowana przez Szanowną Magię wznoszę okrzyk:

Tęp muchy! Gryź granit!

Pozdrawiam serdecznie

Znowu nic nie rozumiem.
Ale się za to przed chwilą dowiedzialem, że istnieje “Socjalizm kantowski”. Idę pobiegać...

Albo może lepiej zjem śniadanie, bo chyba nie jadłem…

nic nie ma prawa lęgnąć.

Jestem kompletny bezmózg.

To okazuje się, całkiem jest przyjemny stan…

Ja to już miałam wcześniej napisać, nie napisałam więc mogę teraz. Rzecz jasna mogłabym się zamartwiać, że nie napisałam wcześniej albo też ucieszyć, że jednak zdecydowałam się napisać. Wybieram tę drugą możliwość.

Każdemu człowiekowi przysługuje prawo niezbywalne do zapadnięcia się w sobie na czas krótszy lub dłuższy, w zależności od życzenia. Moje obserwacje wskazują jednak, że rozsądne proporcje w popadaniu w depresję są nieodzowne. Idzie mi o to, że nie można popaść za bardzo bowiem łatwo się do tego przyzwyczaić, a z upływem czasu odzwyczaić. To raz.

Innych zdrowo jest traktować zgodnie z zasadą zaczerpniętą z kodeksu drogowego, która mówi o ograniczonym zaufaniu. Najważniejszy punkt odniesienia widzi Pan w lustrze (nie jedyny dodam, żeby Pan nie popadł w wyszydzany również przeze mnie na TXT narcyzm). To dwa.

Ku rozweseleniu przytoczę Panu moją dzisiejszą rozmowę z jedną kobietą.
Ona do mnie, że jest do niczego z tego powodu, że nie radzi sobie z tym wszystkim co na nią spada codziennie, że ma dość, że koszt emocjonalny za duży, że to się nigdy nie skończy a ona ma “coraz większą jazdę”.
I ja jej na to mówię, że kiedy już dojdzie do wniosku, że nie ma żadnych problemów i nic już nie czuje to niech się rozgląda wokół czy Boga gdzieś nie ma w pobliżu, bo taki stan to niechybny dowód na to, że już nie żyje.

I czego Pan szydzisz jak się potem zgadzasz, co do zasady?
Zrzucę to na przemęczenie, niech mi będzie.

Ja bym wybrała drabinę, zawsze to z góry lepiej widać i jest nadzieja, że w rosole się nie wyląduje. A jak już, to przynajmniej widać w co się leci, zawsze to dobra wiadomość.

Nic Pan nie bój. To są wejścia kontrolowane.
Pilnuję. :)

Pięknie sobie rozmawiacie w przytomności gospodarza. Bardzo mi się podoba wasza rozmowa. Chętnie czytam i coraz mi smutniej jest na misiu, ponieważ rozumiem coraz lepiej & dokładniej, ze to nie do mnie ta wasza mowa.

Przypominacie mi w tym panią Xiężnę, która “szyku zadaje” na Salonie i gdzieś
tam. Onegdaj powiedziała mi ta dama, że nie sposób rozmawiać z ludźmi, którzy nie mają matury.
Do mnie to było bo sie Igła wysobaczył, że Jarecki to chłop prosty ( after the podstawówka )

Zrobiło mi się niezbyt przyjemnie i tak mi już niezbyt przyjemnie zostało. Stałem się bardziej powściągliwy w ferowaniu sądów o sprawach zbyt poważnych dla człowieka, który nie ma nawet M.

Chciałbym sobie z wami pogadać ale zaraz kulę sie w sobie i chcę przepraszać.
Ktoś powie, że dziwaczę, dając się dołować przez byle babona z żałosnymi uroszczeniami.

A w nosie z tym!
Pani Gretchen!
Niech się Pani nie daje nabierać na jakieś starodawne żyrandole.
Ich urok tkwi w cenie. Lepiej już siedzieć po ciemku jak ja.

Od kulania kulenia się, to ja tu jestem i proszę mi chociaż tej palmy nie zabierać. Ja nawet pisać nie potrafię po polsku, co pan Yayco raczył mi chwil temu parę wytknąć na pokojach pani Gretchen. Takie to Yayco z Niego!

Jarecki, Ty mi tu światełka i ciepełka dostarczasz swoimi opowieściami. A ja zimna i ciemności nie lubię. Od maleńkości tak mam. Noo, chcesz mnie przyjemności takich pozbawić?

Partykula to niesamodzielna częśc zdania. Np. “nie”. Pan zaś jestes jak najbardziej samodzielny, podobnie jak Jarecki, więc się Pan nie musisz partykulami przejmować. He,he:)))

[Pan sądzisz, ze ja naprawde dam się Panu wpuścić w maliny?]

Samodzielnie pozdrawiam Pana, jak i Pana Jareckiego, czyli jedno z najlepszych piór tudzież

Tu są trzy sprawy.
Pierwsza tak, że opinie jakichś księżnych mam w nosie, a żałość mnie ogarnia widząc lewicowców korzących sie przed tak śmiesznym majestatem.
Druga rzecz to wykształcenie. Jest ważne.
Trzecia rzecz to samo pisanie.
Osobna to jest droga i w sumie przykra. Szczególnie dla bliskich tego co akurat zechciał pisać.
Pani Magio. Pewnie że dostarczam. Dodam jeszcze, że po to się to robi.
Po to się właśnie pisze. Ja nawet po to czytam.
To jest nasza zabawa, dla mnie radość.
Boje sie tylko, że zaraz zostaniemy z tym swoim pisaniem zweryfikowani.
Niby jaki prawem piszemy?
Bez pośrednictwa mendowatych, rozchwianych umysłowo redaktorów gazet?
Bez akceptacji środowiska?
Bez nadziei na kasę?
To po co piszemy? Sądzą pewnie, ze złośliwcy z nas.
I maja rację! Nawet nie wiedzą jak bardzo!
Ukłony

A maturę można zawsze zdać, jak się chce.

Dłoń ściskam :)

nie rozumiem Cię.

Toż mówię :)

A tłuk to mam nadzieję nie do mnie (jestem egzaminatorem nowej matury) :))

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Masz tu Kaczmara!

Znienacka, po prostacku… KARMANIOLA dla Ciebie!

Ile wściekłości trwoga w was zajadła
Potrafi ciągle z ludzkiej dobyć mowy
A wszak Bastylia wcale nie upadła
I nikt królewskiej nie zażądał głowy

Lud wszystko zna – jałmużnę post i chłostę
I w wasze oczy spojrzy bez zmrużenia
A nikt nie mierzy latarń ludzkim wzrostem
Na szafotach rosną krzyże przebaczenia

Lecz wy widzicie dół kopany w piachu
I sztandar który płynie ponad trony
Nienawiść dzieckiem śmiertelnego strachu
A czegóż mają bać się miliony?

Wszystko się według ich potoczy woli
Choć niejedno jeszcze może się wydarzyć
Póki co tańczmy w rytmie karmanioli
Nim mały kapral obwoła się Cesarzem!

Dlatego chcecie stanąć wbrew ich woli
By czas odmierzać w spadających głowach
By w rozpędzone dźwięki karmanioli
Wszedł marsz przez Alpy armii Suworowa!

Jacek Kaczmarski

Toteż tym sie nie stresuje, ale tez brak wykształcenia w niczym nie pomaga.
Pracuję, że tak sie wyrażę “w biurze” gdzie akurat papier nie jest taki ważny, ale cały czas pod presją, ze jakby co, to do kopania & zasypywania dołków.
Mniejsza z tym. Świat jest wielki.

Przykrość w tym, że ja sobie cały czas studiuję. Obecnie średniowieczne prawo.
Powstaje pytanie, po co?
Moja odpowiedź, że po to by móc zabawiać ludzi pisaniem opowieści o czyms zupełnie innym, nie znajduje zrozumienia.

Panie Yayco.
Nieco prowokuję, bo i bestia we mnie siedzi!
Ukłony

to ja Panu tak:

Zbroja (wersja pierwotna, bez zwrotek dopisanych po 13 XII 1981 roku)

Dałeś mi Panie zbroję
Dawny kuł płatnerz ją
W wielu pogięta bojach
Wielu ochrzczona krwią
W wykutej dla giganta
Potykam się co krok
Bo jak sumienia szantaż
Uciska lewy bok

Lecz choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To przecież w końcu ważna rzecz
Zbroja

Magicznych na niej rytów
Dziś nie odczyta nikt
Ale wykuta z mitów
I wieczna jest jak mit
Do ciała mi przywarła
Przeszkadza żyć i spać
A tłum się cieszy z karła
Co chce giganta grać

Lecz choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To przecież w końcu ważna rzecz
Zbroja

A taka w niej powaga
Dawno zaschniętej krwi
Że czuję jak wymaga
I każe rosnąć mi
Być może nadaremnie
Lecz stanę w niej za stu
Zdejmij ją Panie ze mnie
Jeśli umrę podczas snu

Bo choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To przecież życia warta rzecz
Zbroja

Jacek Kaczmarski

To zawsze była najważniejsza dla mnie jego piosenka…

Wobec tak pięknie i zgrabnie ujętej wypowiedzi Pani Magii, ja chciałam tylko dodać że podpisuję się, choćby i kopytkiem.

Ślady tego co Pani Magia napisała dostrzegam i w mojej do Pana refleksji.