Też się na Miłoszu nie znam, ale trochę czytając Jego poezję, czytając biografie, dochodzę do wniosku, że seksualność i erotyzm mocno zaciążyły na Jego twórczości. I, wydaje mi się, że czasem też, z różnych powodów, miał z tym pewien problem. Przykład. Ze swojego pierwszego wyjazdu zagranicznego, w latach 30 XX wieku, przysyłając listy do przyjaciół, w jednym miejscu napisał, pozornie nic nie znaczące zdanie:
“A mimo wszelkich metafizyk, pyta człowiekowi, jak stawała, tak staje.” Sens i rozumienie tego pozostawiam tym, którzy je czytają. Ja widzę w tym zdaniu pewne tragiczne (?) napięcie miedzy ‘porywami ducha”, a “Porywami ciała”. Tego, być może właśnie głodu ciała, który zwycięża w nas z głodem sztuki, filozofii ogólnie kultury.
Czy nie jest, aby tak, że najpierw trzeba mieć zaspokojony głód ciała, by myśleć o zaspokojeniu głodu sztuki, ducha?

W jeszcze innym miejscu pisze Miłosz o “wyzwoleniu od tyranii zwierzątka seksu, które ani nas nie zbawia, ani nie potępia, po prostu jest…”
Co grześ na to?
pozdr5