************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Miejsce końca cierpliwości myślę, że istnieje. Dany mi czas w którym mogę “sobie pohazać po ziemi”, jednak jest to czas mi dany który zostanie zatrzymany.

Jeśli w owym zatrzymaniu dorobek ujemny, to koniec cierpliwości. A uczucie straty jest mi bliskie wtedy gdy widzę co mogłem osiągnąć a nie osiągnąłem – kazus MIckiewicza: “..ten tylko się dowie kto cię stracił..”. Po zatrzymaniu czau dowiem się co mogłem zyskać i zabawki zostaną mi odebrane… – ciało i ten świat. Więc co pozostanie?

W tym ziemskim życiu daje się zobaczyć chociaż krzywo-perspektywę dobrej wieczności. Jednak w momencie śmierci ta perspektywa staje się rzeczywistością i okazuje się (jak sądzę), że człowiek w tym właśnie momencie doświadcza do żywego, czy jego życie było niedorzeczne czy dorzeczne. Czy było przedsionkiem piekła czy nieba.. . “Cierpliwość” więc wg mnie kończy się w momencie pokazania człowiekowi prawdy o jego życiu. Tragedią człowieka jest więc to, że mając szansę, nią wzgardził dla ziemskich skończonych przypadłości. W wzgardzić można z lenistwa, konformizm – dla tego wszystkiego co Katolicy grzechami nazywają. ATen kto rezygnuje ziemskie przypadłości dla wiecznych – zyskuje.. “cierpliwość” na wieczność.

Pozdrawiam.