daje radę, jest klimat… I główny bohater jakoś podejrzanie do Ciebie podobny :P

piosenki o kawie

Jest jakiś ciąg dalszy?
I co z psem?

Fragment o zaprogramowaniu ludzi na dzienny tryb życia – bardzo, bardzo…

(swoją drogą brak mi blogera Zetora:))

a ja chyba nie znam polskiego i znaczenia słów, bo pisząc podkoszulek miałem na myśli zwykły t-shirt nie jakieś cuś bez rękawów:)

zajechało mi Andżelą :D.

jestem “na nie”, bo drażni mnie taki styl narracji: “Wstał, założył, dopił, pojechał, kopnął, usiadł itd”.

“Wsiadł do pociągu, co jechał na północ.”

który jechał?

“Nie ważne dokąd, ważne, by jak najdalej.Nie wiedział, co będzie dalej.”

Wybacz ale to brzmi jak tekst piosenki turystycznej :)

... dobrze, że ja nie piszę opowiadań ... he he … chyba że mnie zmusisz żeby się pastwić nade mną :D

to tak

__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

dobrze że nie Dorotą:)

A Takie gotycko-emowate miało być w sumie:)

A co do uwag twoich, to tak,z tym stylem masz rację, znaczy problem jest w tym że ja nie umiem pisać inaczej opowiadań, zawsze jak zaczynam to piszę w czasie przesżłym i o jakims bohaterze/bohaterce, nie potrafię nawet imienia wymyślić, no tak mam:)

Jak normalnie większość rzeczy w mych tekstach jest zamierzona, to tu nawet jakbym chciał inaczej, to nie umiem:)

“Co” jest już świadome, takie trochę z księdza Twardowskiego, biedronko, co…, ważko, co…:)

Acz miałem etap, że nadużywałem bez sensu zupełnie “co” zamiast który, na szczęście mi przeszło chyba, choć do dziś tak mi się zdarza pisać.

Piosenka turystyczna to mi się z “Idolem” kojarzy:), chyba.

A opowiadań też nie zamierzam raczej pisać, chyba że następną jesienią, jak dożyje i jak TXT będzie istnieć:)

nie jestem taki genialny żeby cokolwiek oceniać.

ale jakbyś napisał to zwykłym kolokwialnym językiem jakim na co dzień piszesz na blogu i w komach to IMO byłoby 666 razy lepiej :P
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

mi czasem pasują, tu pasowały.

Zresztą czasem lubię se w tekstach powyklinać, ostatnio w tekście o ateistach se tak zrobiłem niedawno,z a co gromy na mnie spadły wielkie:)

Co do t-shirtu, miał byc obcisły, no nie da się inaczej, yassa twierdził, że to przez to, że target gejowski chciałem uwzględnić:)

A Zetor, fakt, świetny gość, i zdarzały mu się świetne teksty, ale chopak młody, to niech z życia korzysta a nie w necie jak my starsze pokolenie:) siedzi.

Zresztą ja też wybieram się na odwyk od początku grudnia:)

A czepianie i krytyka mi nie przeszkadzają, nawet lubię czasem, by nie było zbyt słodko:) i przyjemnie.

Zresztą ciekawi mnie jak ktoś ocenia mój tekst, szczególnie jak po mnie pojedzie, bo sam czasem to robię w necie, a w realu de facto od 3 lat też zajmuję się w pracy ocenianiem tekstów studentów i w dużej mierze krytykowaniem ich twórczości (acz po niemiecku), więc musi i mnie ktoś pokrytykować, by sprawiedliwości zadość się stało:)

to masz lepiej bo ja przed i mam łikend zapierdolony od rana do wieczora …

ale ja się nie czepiam … przecież

o! przypomniałeś mi że muszę się umyć :P
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

oceniać każdy może i każdy ocenia, normalka, nie ma sprawiedliwości, nie ma obiektywizmu, nie ma(m) złudzeń:)

A może, chodzi mi pomysł, by czasem strumieniem świadomości coś kolokwialnie napisać, ale do opowiadanka tego pasowal mi troszkę patetyczny styl i napuszony:)

A nie taki lajtowy, no.

ja tak się w sumie zastanawiam, że nie wiem do końca jaki to typo bohatera:)

A wulgaryzmy?
Czasem się nie da be:)

pzdr.

Ten bohater ma jakiś psychologiczny rodzaj sprzeczności w sobie co sprawia, że mroczność opowiadania staje się nadgryziona.

Mówiąc bardziej ulicznym językiem bohater przelewa się z jaja do jaja. :)

Wulgaryzmy są nieocenione w niektórych sytuacjach i nadają realne kształty opowieściom.

Odpowiem, przeczytam – absolutnie. Tylko daj mi kilka minut, bo mnie wzięło na Muzycznik jednopiosenkowy i muszę dokończyć.

:)

przynajmniej wczoraj jakoś nie miałam czego skomentować...

wczoraj usiłowała prostować pokręcone duszyczki, tzn. Artura i moją.

Nicpoń wbił sobie drzazgę w rękę, potem ją wyjął, zaczął broczyć jak zarzynany żubr i zażądał, żeby wezwać błękitny śmigłowiec. Już nie mówiąc o wielu innych atrakcjach.

Pochylmy się nad bohaterską pracą polskich psychoterapeutów…

śniadanie o dwunastej, do pracy na osiemnastą...