Proszę państwa, zaczyna się wszystko tak, że śpiewa Billie Holiday. Śpiewa “Easy to love”. Czyż można więc oprzeć się urokowi takiego filmu, no nie da się:)
Później Billie śpiewa jeszcze to:

Poza tym w filmie mamy okazję zobaczyć cudowną Dianę Krall:

Jakby tego było mało, w filmie gra urocza, cudowna, rozbrajająca i w ogóle niesamowita Christina Ricci, zresztą zobaczcie sami:

I wcale nie “fat” jak twierdzi:)

W sumie to więcej pisać chyba nie muszę, ba, nawet nie powinienem.
Ale napiszę, szczególnie, że to przedostatnie wydanie mojego notatnika filmowego więc trzeba znowu się popisać i rozpisać.

Ale wypada zacząć od podstaw, choć pewnie każdy to wie.

Film jest dziełem Woody Allena, w miarę świeżym, bo z roku 2003.

Gra w nim sam Allen oczywiście (acz nie w roli pierwszoplanowej jak zwykle), gra świetny Danny de Vito, tu w roli managera głównego bohatera Jerry’ego Falka, gra przecudowna Christina Ricci (dziewczyna Jerry’ego, Amanda), świetnie w rolę matki Amandy wcieliła się Stockard Channing.
No a sam Allen to Dobel, podstarzały pisarz, erudyta, przyjaciel i mentalny przewodnik Jerry’ego (Jason Biggs)

Film iskrzy się od cudownych rozmów, tekstów zabawnych i poważnych momentami, bon motów oczywiście w wykonaniu Woody Allena, acz nie tylko. Bo matka Amandy czy sama Amanda albo manager Jerry Falka też są rozbrajający.

Oczywiście film ma też głębsze przesłanie, jak zwykle u Allena nie brak rozmów o życiu, miłości, seksie, Bogu, nicości, religii. Jak zwykle jest piękny Nowy Jork, jak zwykle są cudowne jazzowe klimaty. Jak zwykle są bohaterowie od psychoanalizy i psychoterapii uzależnieni.
To co inne niż zwykle to, że sfrustrowanym intelektualistą i artystą nie jest tu sam Allen ale jego młody przyjaciel. Allen jest bardziej mentorem, komentatorem i nauczycielem.
I że kiedyś był jak młody komik, to tym bardziej może się wczuć w jego sytuację.

Nowością są też akcenty żydowskie, w innych filmach Allen z Żydów się zazwyczaj wyśmiewał, tu żydowskości broni, wszędzie dopatruje się antysemityzmu, no i jest mowa o Holocauście.
Przez to film robi się trochę poważniejszy acz niekiedy te wstawki tak, moim zdaniem, na doczepkę.
Ogólnie film mądry, ciepły i przyjazny. Można go oglądać i pięć razy i się nie nudzi, za to zapamiętać trochę hasełek można, bo oczywiście w filmie roi się od genialnych tekstów i rozmów.
Chcecie dobry film na wieczór?
Kojący, mądry, zabawny i ciepły?
To „Anything Else” jest jak znalazł.
Rozrywka na długi zimowy wieczór gwarantowana.
A później zawsze można posłuchać jeszcze Diany Krall albo Billie Holiday.