— Pawełek, powiedz kim chciałbyś być? — zapytał z łobuzerskim uśmiechem wujek Janek.

— Pewnie wujkiem Jankiem, to u was rodzinne… — wtrącił spocony Marcjanik i ziewnął aż z jabłonki zerwały się gołębie sąsiada.

— Sam niech powie. No… Pawełek… kim…

— Archeologiem — powiedział nieśmiało mały referent jeszcze dziecko, który siedział na ławce pod domem i z podkulonymi nogami patrzył jak wujek Janek i Marcjanik wrzucają żwir do betoniarki.

— Dlaczego archeologiem? — przerwał pracę wujek Janek, a Marcjanik przysiadł na pięcie i zaczął przesypywać żwir przez palce.

— Dlatego, że chciałbym kupić mamie futro w Turcji.

— Nie rozumiem — dopytywał wujek Janek.

— Pojechałbym do Turcji wykopywać zabytki i kupiłbym mamie futro, bo nie ma. A tacie turecki sweter.

— Ty to też jesteś niezły — pokiwał głową wujek Janek. — Aż strach pomyśleć, co z ciebie będzie…

Betoniarka kręciła się jeszcze długo. Gołębie zawróciły za podstawówką, po drodze przysiadły na eternicie u Tabaczyńskiego, a spłoszone przez psa znowu wbiły się w jabłonkę, szeleszcząc liśćmi poobrywanymi od dołu przez najmłodszego od sąsiada.

-
Inne wujki janki tu.