Obiecałem kiedyś Grzesiowi tekst o muzyce, ale tak naprawdę to zbyt obszerny temat, by go wyczerpać za jednym razem. Postanowiłem, że na początek – przygotuję krótki rys historyczny zetknięć popisowca z muzyką.

Era winylu

Pierwsze w domu urządzenie do odtwarzania muzyki od początku było silnie eksploatowane. Oprócz płyt ze słuchowiskami (fantastyczna sprawa dla dzieci, w sam raz na obecną epokę wstrętu do słowa, które dopiero wyobraźnia ubiera w obrazy) jako jedną z pierwszych pamiętam taką w żółtej okładce, z której dobiegały takie oto zabawne dźwięki:

Dziecięciem ówcześnie będąc, nie miałem wielkiego (żadnego?) wpływu na dobór elementów domowej płytoteki. Byłem jedynie jej użytkownikiem. Najaktywniejszym w całej rodzinie. Pewnie dlatego do dziś dobrze pamiętam niektóre piosenki, które wcale największymi przebojami nie były. Np. Anny Jantar

czy Anny German

Było tych płyt sporo, a do czasów dzisiejszych daleko, więc się ograniczę do tych dwóch utworów i zapowiedzi tekstu o artystach i melodiach peerelu.
Czas bowiem wspomnieć o zdobytych z zagranicy klasykach, które mną, jako smarkaczem, wstrząsnęły. Wdeptały mnie w ziemię po prostu i napełniły czcią niemal nabożną wobec autorów tej wspaniałej muzyki. Okazało się bowiem, że zasłyszane w radio pojedyncze przeboje to jedno, a zetknięcie z longplayową dawką rock and rolla to coś zupełnie innego. Tu nie odpuszczę i wrzucę po dwa numery. Najpierw zespół:

A teraz sam On:

Płytoteka domowa rosła, w czym zacząłem mieć swój udział z racji posiadania pewnych oszczędności, które upłynniałem przy nielicznych okazjach bywania w mieście wojewódzkim. Dlatego wkrótce zacząłem się zaznajamiać z takimi oto dźwiękami:

Takie i wiele innych, podobnych, których nie jestem w stanie tu wrzucić, bo nigdy bym do końca nie dociągnął. A tu czas najwyższy przejść do nowej epoki.

Epoka „Ułana”

Dla niezorientowanych – mówimy o radiomagnetofonie kasetowym produkowanym na licencji Thompsona czy też Thomsona (nie pamiętam dokładnie). Niezwykłe to urządzenie można sobie obejrzeć tutaj:

Wraz z jego pojawieniem się pod moim wiejskim dachem zawitał również pod niego wielki świat, jako że w tym samym czasie uzyskałem dostęp do kaset z muzyką okupującą listy przebojów w wielkim świecie. I tak poznałem m.in. tego pana:

Szczególnie ten drugi numer, z epoki nieco późniejszej, rzadko grany, nawet dziś mi się podoba. Najlepiej słuchać go bez rozpraszającego teledysku.
Na wspomnianych kasetach bywały różności, bo rzeczywiście pochodziły one wprost z list przebojów. Dlatego zdarzało się, że sąsiadowały na nich takie postaci:

Rzecz jasna, tu też mógłbym wklejać linki noc całą i długaśne teksty na ten temat pisać, ale zamiast tego wolę przejść do kolejnego okresu.

Czasy „Kasprzaka” i (jeszcze niekaralnego) piractwa

Mój (a dokładniej mówiąc brata, tylko że on go prawie nie używał) model miał pokrętła zamiast suwaków i jest związany z najpiękniejszym zjawiskiem – dorastaniem, które się zbiegło z otwarciem dostępu do muzyki tego świata w postaci powstania pamiętnych niezliczonych sklepików i stoisk. To były czasy… Wchodziło się do sklepu, buszowało po półkach, wybierało kasetę z nieznaną nazwą i szło ją testować. Ceny umiarkowane nawet jak na niepracującego nastolatka. Wiem, że piractwo jest be, ale to poznawanie muzyki było naprawdę piękne.

Dotarliśmy do ciekawego momentu w tym tekście – żeby nie przynudzać ponad miarę (zrobię to innym razem) przedstawię kwestię hasłowo: popisowiec-depeszowiec.

I wszystko jasne. Nie chcę tu ciągnąć tematu, wrzucę coś współczesnego, świadczącego, że zespół nadal coś potrafi:

A teraz trzy inne muzyczne fascynacje, które się wówczas we mnie narodziły:

Przepraszam, że juty aż dwa, ale to silniejsze ode mnie.

Tamte czasy to nie tylko upajanie się muzyką świata. Był tez wielki wybuch polskiego rocka, który muszę tu choćby śladowo zaznaczyć:

Trochę wbrew sobie i na siłę próbuję skończyć ten zbiór, czyli napisać o czasach współczesnych.

ONKYO, czyli cyfrowe muzyczne dziś.

Czasem wydaje mi się, że to paradoks, a czasem, że najnormalniejsze życiowe prawidło – gdy już dorosłem i kupiłem sobie mniej więcej takie, o jakich marzyłem urządzenia do odtwarzania muzyki, dość szybko okazało się, że muzycznie potrafię głównie (a może tylko?) żyć przeszłością. Gdybym miał wskazać jakichś artystów nowego pokolenia, których lubię i słucham, okazałoby się, że ich stylistyka to w zasadzie retro:

Raz na jakiś czas od wielkiego dzwonu pojawi się ktoś, kto mnie zaskoczy:

Najczęściej jednak szukam odpoczynku i relaksu w czymś, co powstało dawno temu:

Kiedy trzeba mi energii, też najlepiej sprawdza się przeszłość:

Nie bardzo wiem, jak (i czym) zakończyć ten zbiór. Proponuję coś kontemplacyjnie pięknego na dobranoc: