Swego czasu miałem przyjemność rozkręcać filię niemieckiej firmy w Rosji. Z tego czasu pochodzą te pamiętniki. Jeśli będzie zainteresowanie, wkleję kolejne części ;)

wtorek

Wstaliśmy ok. 8:00. Na śniadanie Kolia przygotował stary, mniej więcej tygodniowy chleb. Do tego postawił kawior i zrobił herbatę. Zjedliśmy. Po godzinie rozmów telefonicznych zdecydował się wyjechać do biura. Strasznie pali w samochodzie i muszę mu przypominać, żeby choć trochę otwierał okno. Czasem się cieszę, że mam mocno upośledzony węch przez moje problemy z nosem. Jego samochód przypomina chlew. Głównie ze względu na wszędzie walający się popiół i ciągle otwartą popielniczkę. Jednego peta odpala niemal od drugiego.

W biurze już byli wszyscy. Nasze chłopaki, Jurek i Bartek czekali na Kolię już od godziny, aby zarządził kto co i jak. Kolia jednak się do tego nie palił. Krzątał się w sposób niezorganizowany to tu to tam. W końcu Jurek zaczepił go o plan i spytał, który to klient tak pilnie go wzywał w celu wdrożenia programu do produkcji okien. Tym się zajmuje. Kolia zaczął krzyczeć, że nie ma czasu i żeby dać mu spokój. Wtedy Jurek nie wytrzymał i również gromkim głosem oznajmił, że tak nie będzie pracował. Zaczęło się. Chłopaki pokrzyczeli na siebie. Ledwo słyszałem swoje myśli. Jurek wyszedł na dwór ochłonąć. Skończyło się kolejnymi dyskusjami na dworze i sporządzeniem na kolanie tzw. „listy” klientów wraz z numerami telefonów. Pojechali. Prawie wszyscy. Zrobiło się spokojnie.

Czekaliśmy na klienta. Spóźniał się. W końcu zauważyłem, że Kolia wszedł do biura z jakimś gościem odzianym we flanelowe szmaty i pokazuje mu nasze wyroby. Facet ten nie sprawiał wrażenia właściciela firmy. Bardziej przypominał bezdomnego z dworca centralnego w Warszawie. Niemniej o ocenianiu ludzi po wyglądzie należy zapomnieć. Szczególnie w Rosji. Nie poprosił mnie, nikogo nikomu nie przedstawił. Podszedłem sam. Domyśliłem się, że to jest ten klient na którego czekaliśmy. Zacząłem więc oczywiście zachwalać produkt, pokazałem mu program. Nawet nie dałem mu wizytówki, niemniej jestem przekonany, że wcale tego nie oczekiwał. Po prostu przyjechał, popatrzał, wypalił dwa papierosy i stwierdził, że będzie u nas kupował. Cen, na których mu tak zależało nawet jeszcze nie poznał. Nic tu nie rozumiem.

Wysłałem do rodziny i kolegów z firmy kilka zdjęć, które zrobiłem dziś rano. W domu, w biurze. Większość nie uwierzyła w ich autentyczność. Boże, co ludzie wiedzą o Rosji i życiu tutaj.

Jurek przesłał mi smsa. Pisał, że robi prezentację programu na kolanie w samochodzie. Tak jeszcze nigdy nie miał. Na dworze było zimno.

Siedzieliśmy w biurze do 19. Potem pojechaliśmy „na kolację”. Ja w samochodzie z Kolią. Musiał wstąpić do banku więc zeszło z pół godziny. Restauracji nie znał. Zaproponował ją jego nowy pracownik, Siergiej, na którego Kolia potrafi tylko wrzeszczeć. I to tak, że po wszystkim szumi w uszach. Wyjechaliśmy z miasta. Był las. Skręciliśmy na jakąś boczną drogę. Skończyły się lampy. Dziury były coraz większe. Czekałem aż weźmie komórkę i zacznie się drzeć na swojego Siergieja. Ruszył. Wykręcił numer, zaczął od „bliadzi”, czyli ruskiej „kurwy”. Wyzwał go od wszystkich możliwych „opóźnionych w rozwoju” po czym spytał gdzie jest ta restauracja i czy „w mieście kurwa mu restauracji nie starczyło”. Uśmiałem się. Darł mordę przez komórkę, zawracał, zatrzymywał się. W końcu wyłączył telefon i stanął. Spytałem, czy po nas podjadą. Nie otrzymałem odpowiedzi. Tylko pokazał mi nowy opis swojego pracownika w komórce: „debil”. Czekamy. Po 10 minutach pojawiła się nasza firmowa Almera. Pojechaliśmy razem. Sami byśmy chyba nie trafili. Miałem wrażenie, że jesteśmy na końcu świata. Wtedy ukazał się budynek restauracji. Odetchnąłem.

Zamówiliśmy jedzenie i wódkę. 1,75 litra. Szedł kieliszek po kieliszku. Po trzecim stwierdziłem, że mi już starczy na dzisiaj. Byłem samotny w tym postanowieniu. Zjedliśmy, wypiliśmy, chłopaki wsiedli do samochodów i pojechali. Kolia wpierw dmuchnął w kieszonkowy alkomat. Miał 0,68. Nie przeszkadzało mu to.

Po drodze stwierdził, że pojedziemy na godzinkę do sauny. Tak też zrobił. Poszliśmy w czwórkę. Jurek i Bartek już padli w swoich pokojach. Ja spałem u Kolii, więc nie miałem dużego wyboru. W saunie Kolia zaczął zamawiać prostytutki przez telefon. Podobno same zadzwoniły a on, wspaniały kolega pomyślał o mnie. Dziwił się, skąd miały jego numer. Było po 23. Rano mieliśmy jechać 120 km po ruskich drogach do klienta a o 16 mieliśmy umówione kolejne spotkanie w Tule. Trzy razy wciskał mi telefon do ręki, żebym „porozmawiał z dziewczynami”. Trzy razy odmówiłem i próbowałem wybić mu nocne szaleństwa z głowy. Powiedziałem mu, że chodzę do łóżka tylko z miłości. Za chwilę przyleciał więc ucieszony z komórką krzycząc, że jakaś dziewczyna chce właśnie „z miłości”. Namolny wciskacz. Albo to jakaś podpucha, albo faktycznie pracuje tam jakaś szkarada, której nigdy nikt nie wybiera i, jak każda kobieta, sama potrzebuje miłości. Mało mnie to jednak już obchodziło. Marzyłem tylko o tym, żeby się wreszcie położyć. Po 45 minutach skończył gadać. Sauna trwała więc półtorej godzinki i kosztowała mnie kolejne 750 rubli. I jak tu oszczędzać w takich warunkach.

Wracaliśmy do domu. To były tylko 2 kilometry. Po drodze dwa śmiertelne wypadki. Zderzenie czołowe Łady z Wołgą. Łada leżała na dachu, Wołga do kasacji. 300 metrów dalej potrącony przechodzeń. Pewnie pijany. Przykryty czarną folią, widać było tylko nogi. Tutaj punkt dla Rosji. W Chinach nie zakrywają zwłok folią. Oprócz tego dwa patrole milicji i mój pijany kierowca. Podziwiam go za odwagę. Zapewne liczył, że sauna obniżyła mu parę promili.

Tutaj milicja czepia się wszystkiego. W stosunku do „inostranców” uwielbiają się czepiać zameldowania. Wszędzie, gdzie przebywasz ponad 3 dni musisz się zameldować a potwierdzenie z milicji nosić przy sobie. Inaczej mogą cię zatrzymać i „wyjaśniać” – chodzi oczywiście o łapówkę. I nie byłoby to takie straszne, gdyby nie fakt, że legalną rejestrację można zrobić tylko w drogich hotelach. Jak wynajmujesz mieszkanie to nikt nie zgodzi się na to, aby cię w nim zameldować. Załatwiasz więc lipną rejestrację i liczysz na to, że nie będą wyjaśniać. Życie w ciągłym stresie. Tak mnie kontrolowali na ulicy już dwa razy – uwielbiają to.