Możliwe, że rozkaz rozpoczęcia Powstania Warszawskiego zapadł w moim mieszkaniu.
W mieszkaniu, już nie moim, remontowanym niedawno w naszej kamienicy, odnaleziono pod parapetem dokumenty AK.
Mama, mojej niegdysiejszej przyjaciółki, uczestniczyła w Powstaniu. Spaliła swoje powstańcze pamiętniki po wojnie, ze strachu. Pisałam już o tym.
Pisałam o swoich emocjach, związanych z Powstaniem w Warszawie.

Dzisiaj, jak dotąd, myślę, że trzeba słuchać głosu Powstańców. To głos najważniejszy. To Oni, którzy przeżyli dają następnym , najważniejsze świadectwo.

Obejrzałam ten film…

Obejrzałam siedząc w wygodnym miejscu, bezpiecznym, cichym, bez zagrożeń. Słuchałam, każdego Ich słowa.

Czy ci, którzy są tak bezwzględni w opiniach i analizach dotyczących Powstania, potrafią zrozumieć to, co ja zrozumiałam?

Nikt nie chce żyć w strachu.

Słuchać wywlekania sąsiadów z ich mieszkań, ze świadomością, że wszystko czego mogą się spodziewać to śmierć.

Bezsilność, jest najbardziej klaustrofobicznym uczuciem.

Nie wolno się godzić, nie wolno pogodzić się, z codziennym widokiem mordowania ludzi, na oczach innych ludzi.

Czy potrafimy zrozumieć tamtą codzienność? Tak naprawdę ją zrozumieć?

Bo może jesteśmy tylko chłodnymi analitykami, a ten chłód odziera nas samych, oddzielając od Ich ognia i woli przeciwstawienia się codzienności, której nie ogarniamy. Bo niby jak?

Może Ich wartości są już tak odległe, że zupełnie nie potrafimy wejść w ten świat?

Dla mnie nie ma mitu Powstania Warszawskiego. Jest jedynie chłodne spojrzenie, na które dzięki Tym z Góry, możemy sobie pozwolić. Mamy ten komfort.

Popatrzcie na Ich twarze. Posłuchajcie, co mówią, jak mówią, jakiego języka używają. Niedoścignieni.

A zanim wszyscy, którzy zamilkniecie, z powodu, że inni mówią nie tak jak byście chcieli, pomyślcie o tym, co naprawdę jest ważne.

W tym czasie ja ustalę z Jeżami, jak i gdzie będziemy obchodzić rocznicę wybuchu Powstania.

Bo chcemy razem.

Trzydziestolatkowie z okładem.

Pamiętamy.