To są opowieści z życia wzięta, niemniej dobrze obrazujące dziwne rzeczy jakie dzieją się z niektórymi ludźmi. Nie jest to pretensja do nikogo, bo trudno się gniewać na świat za to, że jest inny niż sobie wyobrażaliśmy go.

1. Polska. Lata 90. ubiegłego wieku. Duże miasto wojewódzkie. Śpieszę się gdzieś, gdy łapie mnie telefonicznie znajomy. Jest szefem zespołu akwizytorów ubezpieczeniowych i potrzebuje ludzi do pracy. Tak się składa, że moja żona bawi się w ubezpieczenia i wiem czym to pachnie. Tłumaczę mu, że nie nadaję się na agenta ubezpieczeniowego, szczególnie w ówczesnym systemie – „masz sprzedać określoną ilość polis w jednostce czasu”. Znajomy nie chce słyszeć odmowy, namawia mnie, żebym koniecznie przyszedł do nich do biura wypełnić dokumenty. Ponieważ generalnie mam czas, a przez telefon nie chce mi się dyskutować, więc zgadzam się przyjść w zaproponowanym przez niego terminie. W umówionym czasie stawiam się w jego firmie, gdzie wypełniam dostarczone mi rzez niego dokumenty. Ponieważ jestem leniem i nie chce mi się pamiętać kłamstw, więc piszę prawdę. Znajomy bierze wypełnione formularze i biegnie do swojego przełożonego w celu zatwierdzenia kandydata. Wraca niezadowolony po kilku czy kilkunastu minutach i mówi z pretensją w głosie: Jak chcesz być agentem to nie możesz takich głupot pisać. Staram się mu przypomnieć, że kilka dni wcześniej to on mnie nakłaniał do „ubiegania się” o tę posadę, ale moje słowa jakoś nie trafiały do niego. To zdarzenie przypomniało mi się w związku z historią z ostatnich miesięcy.

2. Dandi. Listopad. Przyjeżdża do mnie młody znajomy z propozycją sprzedaży samochodu. (Ja mam być kupcem.) Mówię, że jestem bez pieniędzy. Nie ma sprawy, on mi może rozłożyć na raty. W takim razie mogę sprawę rozważyć. Chce w sumie £ 450. Jak za 12 letnią Fiestę to nie jest to mało, więc przystępuję do negocjacji. Samochód musi przejść przegląd w styczniu, bo mnie nie interesuje nabywanie czegoś, do czego będę musiał dopłacać kupę kasy. Nie ma sprawy. Młodziak jest mechanikiem, więc wszelkie usterki usunie w ciągu grudnia i początku stycznia. Informuje mnie o konieczności wymiany dwóch kół (opon), naprawieniu tylnego zawieszenia i braku wspomagania kierownicy, ale dla mnie przecież wspomaganie to nie problem (trochę pary w rękach mam). W dwóch ratach wpłacam zaliczkę £150.Zaczynam jeździć samochodzikiem, ale co i rusz młody musi pożyczyć go, bo jego jest w naprawie, nie ma ubezpieczenia, albo coś innego. Gdy wyjeżdżam do Polski na święta młody prosi o pożyczenie samochodu, bo swój właśnie sprzedaje. Załatwi te opony. Gdy wracam, okazuje się, że samochód jeszcze jest mu potrzebny. Gdy oddaje samochód (koło 15.I 2010.) opony nie są wymienione, co więcej nic z samochodem nie jest zrobione. W ostatnią sobotę stycznia ma „załatwić” przegląd. Jedzie do dość drogiego punktu (ponad £50), gdzie niczego nie załatwia, za to dowiaduje się, że wspomaganie musi być sprawne. Postanawia odbić sobie koszty, domagając się ode mnie zapłacenia za przegląd. Ja mówię, że samochód przeglądu nie przeszedł, wiec trudno ode mnie wymagać żebym za to płacił. On jest mechanikiem i on miał samochód przygotować do przeglądu. Jak chce się dalej samochodzikiem bawić, to niech mi odda £150 i niech go sobie bierze. Na co słyszę, że ja od niego wyprosiłem samochód, że on mógł go sprzedać komuś innemu, i jak ja śmiem domagać się pieniędzy za niespłacony samochód. Wprawdzie cena samochodziku spadła do £350 – £400, ale ja nadal nie jestem zainteresowany wrakiem. On nawet nie zauważył, że zmienił trochę widzenie świata. Teraz ma wrócić z wyjazdu do Polski i przygotować już samochód do przejścia przeglądu. Zobaczymy co wytnie tym razem.

Ci ludzie nie mają złej woli. To nie jest to, że oni chcą kogoś nabrać. Oni po prostu mają słaby kontakt z rzeczywistością. Oni są przekonani, że świat jest taki jakim wydaje im się w danym momencie. Jeśli ich wydawanie się zmienia, to znaczy, że świat jest inny niż im się wydawało przed chwilą, ale jest to jedyna wersja prawdy jaka obowiązuje.

Dlatego komunizm w wydaniu bolszewickim nie jest aberracją, tylko prawidłowością. Tacy ludzie wierzą w każdą kolejną wersję prawdy, a nawet są jej autorami. To jest prawdopodobnie przypadek autorów i odbiorców salonowych mediów (wybiórcza, zetka, Tusk Vision Network…).