Po polskich elitach politycznych niewiele można się spodziewać, czego najlepszym dowodem jest poparcie meta partii PO, która przecież powstała jako platforma, a nie partia, bo jest inna niż wszystkie inne organizmy polityczne. Nie uprawia też polityki, bo jest postpolityczna, liczy się tylko miłość. Skupia prawdziwych ludzi ciężkiej, owocnej pracy, jak Tomasz Misiak, który swoim doświadczeniem w prowadzeniu działalności gospodarczej bardzo się przydał przy tzw. Ustawie stoczniowej. Teraz ma pretensję, że koledzy go zdradzili, bo wszystko było całkiem jasne i jawne. W każdym razie w sondażach prowadzi partia jak najmniej partyjna i nie uprawiająca polityki, od której odcina się już od samego momentu powstania. Są platformą obywateli, i działają dla obywateli, zwłaszcza tych którzy jadą na tej platformie, to przede wszystkim ich łączy, reszta jest nieważna. Brzydzą się ideologicznymi sporami, które kojarzą się z polityką i wyrazistością jak In-vitro, eutanazja, jeszcze by się niepotrzebnie okazało, że coś nas dzieli, a po co się dzielić, skoro tak bardzo łączy nas wspólne zwycięstwo. Ale nie o tym….

Skoro więc elity polityczne zdyskredytowały się na tyle, że politycy tak osobliwie muszą zdobywać poparcie, udowadniając że nią nie są, warto przyjrzeć się kondycji tzw. elity intelektualnej. Za takową uważa się część wykształconą i opiniotwórczą naszego społeczeństwa, która wpływa na masy, kształtuje poglądy, obrazuje złożoność problemów i możliwości zawarcia kompromisów. Ciekawym przykładem wpływu elit intelektualnych i debaty publicznej z ich udziałem jest temat aborcji. Na początku lat 90 dość powszechne wśród działaczek proaborcyjnych było hasło „mój brzuch, moja sprawa”. Dzięki przetrawieniu tematu na forum publicznym z udziałem licznych intelektualnych autorytetów, do świadomości społeczeństwa, a także samych działaczek proaborcyjnych przebiło się, że nie należy tego tematu rozpatrywać tylko i wyłącznie z pozycji egoistycznego interesu jednostki, ale też uwzględnić szerszy kontekst społeczny, a także złożone pośrednie przyczyny powodujące, że kobieta znajduje się w takim położeniu, iż rozważa taką możliwość. Feministki słusznie przesunęły akcenty na szeroką i merytoryczną edukację seksualną oraz promocję antykoncepcji jako podstawowego mechanizmu planowania rodziny, a co do samego zabiegu przerywania ciąży to za jego legalizacją już miałby przemawiać aspekt ekonomiczno-równościowy – bogate Polki mogą wyjechać na Zachód, biedne narażone są na zabiegi w szarej strefie powodujące tragiczne komplikacje.

Według wcześniej wspomnianych kryteriów do elity intelektualnej można by zaliczyć Tomasz Terlikowskiego, blogera salonu, a przede wszystkim dra filozofii oraz felietonistę „Wprost” jednego z najpoczytniejszych polskich tygodników opinii. Ma naukowy tytuł, możliwość oddziaływania na masy poprzez gazetę do której pisze, czyli wypisz wymaluj intelektualna elita. Oczywiście jak na lożę intelektualną przystało panu Tomaszowi inteligencji nie brakuje i zdaje sobie sprawę jak ważna i cenna rola na nim spoczywa, bo możliwość wywierania wpływu to przecież też ogromna odpowiedzialność, o czym zdawali sobie sprawę już filozofowie, o których dzielnie na studiach uczył się pan doktor. Dlatego wierzymy, że pisemne wypowiedzi, które popełnia, nie tylko te płatne w piśmie, ale też te gratisowe na blogu są oczywiście przemyślane i spełniają kryterium „intelektualizmu”? Sprawdzam!

Wpis na blogu z dnia 16.04.2009 "Coraz mniej zakamuflowany totalitaryzm". Terlikowski pisze o nadciągającym totalitaryzmie europejskim w postaci dyrektywy Parlamentu Europejskiego zrównującego prawa konsumentów w dostępie do dóbr i usług, przez co geje i lesbijki będą mogły zawierać kościelne małżeństwa, ateiści przystępować do komunii a kobiety żądać święceń kapłańskich. Na końcu tekstu pan doktor cytuje fragment apokalipsy. Jeżeli chodzi o przekłamania merytoryczne i manipulację przy żonglowaniu faktami świetnie obnażył ją galopujący major tutaj. Podkreślić trzeba tylko, że z tej dyrektywy jasno wynika, że UE "szanuje i nie narusza statusu, z którego, na mocy prawa krajowego, korzystają kościoły i stowarzyszenia lub wspólnoty religijne w państwach członkowskich". Czyli teza całego tekstu o totalitarnym zamachu UE na doktrynę społeczną Kościoła nie legła, a leży w gruzach od samego początku.
Jednak przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na samą postawę inteligenta, jego złą wolę i sposób podejścia do tematu.
Kiedy cześć komentatorów obnażyła manipulację filozofa, ten stwierdza: „Jako właściciel kawiarni uznaję, że mam prawo odmówić obsługiwania w niej dwóch facetów, którzy obściskują się przy moim stoliku. Moja kawiarnia i moja sprawa...”. Moja kawiarnia moja sprawa, gdzieś już to słyszeliśmy… no tak, mój brzuch moja sprawa. Czyli Terlikowski z gracją działaczki proaborcyjnej z lat 90 brnie w zaparte dalej – obalono już negatywny wpływ dyrektywy na związki wyznaniowe, to teraz nakreśla jej szkodliwość i niszczący wpływ na życie katopolaka.
Chyba jednak mamy prawo wymagać czegoś więcej od naszych elit intelektualnych, niezależnie od ich poglądów politycznych? Przecież Tomasz Terlikowski świetnie wie, jaka jest intencja PE i dlaczego tak ważne jest zapewnienie wszystkim konsumentom równego dostępu do dóbr i usług. W Europie tragiczne doświadczenia związane z drugą wojną światową a w USA zjawisko niewolnictwa i segregacji rasowej, uświadomiło większości elit politycznych konieczność wykluczenia jakichkolwiek przejawów dyskryminacji na gruncie rasowym, religijnym, etnicznym, orientacji seksualnej. Pominę już kwestię związane z pojęciami własności prywatnej, wolności, funkcji państwa i możliwości jego ingerencji we własność prywatną w celu ich wypełnienia; pan Tomasz uczył się o tych zagadnieniach na studiach, ale widocznie akurat wagarował i zamiast na zajęciach był na rekolekcjach. Bo skoro „Moja kawiarnia i moja sprawa...” rozumiem, że w terlikowskiej kawiarni również nie obowiązuje kodeks pracy, przepisy BHP, nadzór sanepidu. Wolność Tomku w swoim domku. Państwa w ogóle tam nie ma, jest nieobecne…
Tłumaczyć złożoność tematu można by podrzędnemu blogoerowi, który w wirtualnym świecie topi frustracje, a nie profesjonaliście po studiach. Kiedy dyskretnie zwraca się uwagę panu Tomaszowi na ten fakt, na cel takiej dyrektywy, na wykluczenie w dostępie do usług, na to że jako elita intelektualna powinien z większą roztropnością podejść do tematu i nie powinien być ignorantem; pan Tomasz, filozof uderza w słynny polskokatolicki lękowy patos: „A jeśli chodzi o ignorancję i homofobię - cóż wolę być ignorantem i homofobem niż postępowcem, który niszczy cywilizację, do której należymy”. I jeszcze beztrosko i rubasznie w innym komentarzu dodaje: „Tyle tylko, że o ile moja potencjalna kawiarnia od nieobsłóugiwania homosksualistów nie zbiednieje, o tyle Pani może sporo stracić... Bo tak się składa, że grubasów jest więcej.”

Elementem składowym każdego tekstu jest podsumowanie. Podsumowaniem tego niech będzie minuta ciszy nad katopolskim intelektualistą.