Dlaczego nie lubię Senatu
Krótko i na temat. Mamy w Polsce coś takiego jak izba wyższa.

Nie wiadomo tylko, po co. Żebyśmy byli państwem federalnym, jak Niemcy albo USA, to jeszcze szłoby zrozumieć – każdy autonomiczny stan czy land ma swoją reprezentację, żeby nie dać się zjeść silniejszym. Żebyśmy mieli izbę „zasłużonych ekspertów”, jak Brytyjczycy, to jeszcze owszem – tam przynajmniej doświadczeni się nie marnują, a i na „lobbing” bardziej odporni. A u nas ?

U nas Senat to bękart Okrągłego Stołu.

Jak pamiętamy (albo i nie), jednym paliło się do władzy, drudzy chcieli bezpiecznie wylądować. Po długich targach stanęło na częściowo wolnych wyborach do Sejmu (160 miejsc, czyli 35%), wyszarpano za to Senat, gdzie wybory były w pełni wolne. Co było dalej –wiemy. Nokaut strony rządowej, opozycja wygrywa 99:1.

To tutaj obóz rządowy odniósł największe, bo widoczne, upokorzenie (w Sejmie mieli przecież 300 miejsc „gwarantowanych”). Cud, miód i orzeszki.

Jeśli w takim układzie Senat miał swoją rolę (uzupełniał „reżimowy” Sejm), to już w 1991 powinien zostać rozwiązany, wszak w tym roku wybory do Sejmu były już całkowicie wolne. Okazało się jednak, że politycy, raz utworzywszy 100 ciepłych posadek, wcale nie chcą ich likwidować. Pokraczna wyższa izba pozostała, trafiła do konstytucji z 1997, i trwała sobie dalej ku swojemu zadowoleniu. Gwarantowała immunitet uczciwym inaczej „biznesmenom” (Stokłosa), zapewniała turystyczne atrakcje cnotkom dewotkom (Grześkowiak), czy służyła za miejsce wygodnej emerytury odsuniętym graczom (Cimoszewicz).

Pojawił się postulat likwidacji tego niezbyt potrzebnego gremium. Bodajże SLD gromkim głosem krzyczało, że lud pracujący nie potrzebuje izby wyższej (ileż to rzeczy oni krzyczeli, coś o walce z korupcją też było, i ukróceniu kościelnych przywilejów…) Był rok 2001. Lewica wygrała wybory w wielkim stylu, wzięła Sejm i Senat, po czym… zapadła głucha cisza. No cóż, z Senatem walczyli równie dzielnie jak z korupcją. Walczyli jak Lwy.

Nadszedł czas Tuska i PO. Nie tak jeszcze dawno zbierano podpisy pod czwórką bardzo rozsądnych postulatów (jednomandatowe okręgi wyborcze, ograniczenie immunitetu, redukcja Sejmu o połowę, likwidacja Senatu). Podpisały się pod tym setki tysięcy Polaków, w tym piszący te słowa. Tusk celnie wyśmiewał „klasę próżniaczą” , i wyglądało na to, że w końcu ją przewietrzy.

I co? I yayco. Trzeba było dwóch lat od wygranych wyborów, żeby miłościwie nam panujący Pierwszy Kibic Lechii Gdańsk przypomniał sobie o zmianach w konstytucji. (To oczywiście przypadek, że przypomniał sobie po wybuchu afery hazardowej…) Tutaj zaczynają się schody, bo PO musi dogadać się z PiS (a jak skłonna do umiaru i kompromisu jest ta druga partia, to wszyscy chyba wiemy).

Tym niemniej widać światełko w tunelu. Obie duże partie deklarują przywiązanie do „taniego państwa”, obie zgadzają się przynajmniej na redukcję parlamentu (PiS proponuje 360 posłów i 30 senatorów), i nawet PSL chce likwidacji drugiej izby (akurat zgodnie z tradycją Witosa). Wypada mieć nadzieję, że przed wyborami „tanie państwo” będzie w modzie (kto chciałby powiedzieć wyborcom – lubimy ciepłe posadki, a ty płacz i płać ?) Inaczej czekają nas kolejne 4 lata 100 zadowolonych próżniaków, bawiących się na nasz koszt.