dawno czegoś takiego nie widziałam.

Nasz cmentarz, nasze powstanie, nasi bohaterowie. Ta pani przyszła w tym kożuchu i w nim wychodzi…

A wysławiają się rzeczywiście żałośnie, z wyjątkiem tego aliena w okularkach (on nieco sprawniej w formie, choć nie w treści).

Ale tradycję mają długą i szacowną wszak:

Pieśń ma była już w grobie, już chłodna,
Krew poczuła – spod ziemi wygląda –
I jak upiór powstaje krwi głodna:
I krwi żąda, krwi żąda, krwi żąda.
Tak zemsta, zemsta, zemsta na wroga,
Z Bogiem i choćby mimo Boga!

To też jest niestety patriotyzm, Griszeq’u. W jakiejś formie…